Κώστας Σαμαράς
Έχασα τον πρώτο μου σύζυγο απο καρκίνο ενώ ήμουν έγκυος στην κόρη μας.
Δεν έζησε το παιδι μας δεν το χαρηκε. Μία που κάναμε τον πρώτο υπερηχο στον γιατρό και μία που απο ένα τυχαίο γεγονος, έναν πονο στο γονατο, μάθαμε ότι έχει λευχαιμία.
Λέγαμε θα το ξεπεράσουμε θα τα καταφέρει αλλά σε 4 μήνες έφυγε πριν καν προλάβει να δει έστω το προσωπάκι του παιδιου μας, πριν καν το παρει αγκαλιά.
Μεγάλωσα το παιδί μου στο πατρικό μου αναγκαστικά διότι δεν ειχα που να παω και καμία άλλη βοηθεια πλην των γονιών μου.
Το περιβάλλον αυστηρό σε σημείο να νιώθω ξανά έφηβη που οι γονείς μου, μου έκαναν έλεγχο που θα πάω και τί θα κάνω.
Ποια ζωή να κάνεις με 12 ωρες δουλεια και αλλες τοσες δουλειες στο σπιτι μονη και 750 ευρω μισθο, αυτοι ξερουν!
Μετά απο ένα μήνα γνώρισα τον άνθρωπο με τον οποιο σκέφτηκα να κάνω οικογένεια ξανά.
Είχα διάφορους κατά καιρούς αλλά πάντα μακριά από τη μικρή. Αυτή τη φορά όμως έβλεπα σε αυτόν τον άνθρωπο κάτι άλλο.
Γνωριστήκαμε ένα βράδυ που έπεφτε συνέχεια ο γενικός. Ο ηλεκτρολόγος που θα ερχόταν έστειλε τον βοηθό του και έτσι έγινε το μοιραίο.
Ερωτεύτηκα παράφορα, πίστευα και αυτός το ίδιο. Αγαπούσε το παιδί σαν να ήταν παιδί του και ο ίδιος είχε ζητήσει να τη γνωρίσει και γενικά ελεγε οτι ήθελε κάτι σοβαρό.
Η μικρή τον λάτρευε. Πίστευα ότι η ζωή μου χαμογελούσε ξανά όταν μου ζητησε να παντρευτούμε και ειδικά οταν η συγκατοίκησή μας ήταν ό,τι πιο όμορφο εχω ζήσει.
Τί γέλια, τί τραγούδια, τί εκδρομές και εκπλήξεις. Μεγάλες εκπλήξεις. Μία από αυτές και το τηλέφωνήμά του την ώρα που ντυμένη νύφη, με έβαφε η μακιγιέζ και εκείνος στην άλλή γραμμή μου έλεγε “Συγγνώμη δεν θα έρθω στην εκκλησία, δεν μπορώ”.
Νόμιζα μου έκανε πλάκα ότι ήταν κάποιο αστείο λόγω της ημέρας. Μόνο οταν έστειλα τον γαμπρό μου και είδε οτι μισή ώρα μετα δεν είχε έρθει στην εκκλησια, κατάλαβα ότι το εννοούσε.
Πηρα πισω πολλές φορές, είχα πάθει πανικό, 50 άτομα στο δωμάτιο δεν έβλεπα κανέναν μπροστά μου.
Μόνο η μικρή ήρθε κάποια στιγμή στο δωμάτιο ενώ ξεντυνόμουν μέσα στα κλάμματα, μη μπορωντας να καταλάβω τί είχε συμβει, και με ρώτησε “Μαμά δεν θα γίνω παρανυφάκι;” .
Την πήρα ντυμένη παρανυφάκι όπως ήταν και την πηγα στο λουνα παρκ. Πηγαμε απογευμα και γυρισαμε νυχτα, χάλασα 200 ευρώ στα παιχνίδια, η μικρή το ευχαριστήθηκε με την καρδιά της εγώ δεν ήξερα κυριολεκτικά τί έκανα νόμιζα ζούσα σε όνειρο. Το τηλέφωνό του εννοείται απενεργοποιημένο.
Δεν ήρθε ποτέ να πάρει τα πράγματά του. Δεν τον ξαναείδα δεν τον ξανάκουσα, έκλεισε το προφίλ του στο fb δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Κάποια στιγμή βρήκα το τηλέφωνο των γονιών του καλεσα εκει μου ειπαν δεν γνωριζαν που ήταν. Αλήθεια ψέματα δεν ξερω.
Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο, έπαιρνα αγωγή για να μπορώ να γίνω λειτουργική και να εξηγήσω στο παιδί.
8 μήνες μετά στο προφίλ κοινής φίλης είδα φωτογραφίες του γάμου του με…την πρώην κοπελα του. Φορούσε το γαμπριάτικο κοστούμι που είχε διαλέξει για τον γάμο μας.
Έπεσα να πεθάνω. Για την κοροιδία σε έναν άνθρωπο που είχε κατα-ταλαιπωρηθει στη ζωή του και όμως είχε βρει τη δύναμη να αγαπήσει ξανά και να του δώσει κάθε ευτυχία και κάθε καλό.
Δεν τον πειραξα και δεν τον έβλαψα σε τίποτα ούτε εγώ ουτε φυσικά το κοριτσάκι μου.
Έχουν περάσει δύο χρόνια απο τότε. Παρά τις συνεδρίες στον ψυχολόγο δεν μπορώ να εμπιστευτώ ούτε τη σκιά μου.
Σπιτι δουλειά και μόνη εγώ με το παιδι, ουτε φίλες δεν κανω πια, αρνουμαι.
Διαβάζω πλέον για δεύτερες ευκαιρίες και γελάω πικρά.
Περσεφόνη
