Πέγκυ Σκουλού
Οι κοινόχρηστοι χώροι δεν ανήκουν στο Δημόσιο, αλλά στους κατοίκους, οι οποίοι προχώρησαν στην εξαγορά τους από τον τελευταίο μπέη πριν από την απελευθέρωση το 1913.
Οι τότε κάτοικοι απέστειλαν διάβημα προς τον μπέη της περιοχής να τους πουλήσει το χωριό, το 1911. Όπως αναφέρει ο πρόεδρος συλλόγου συνιδιοκτητών βοσκής-κατοίκων Μελενικιτσίου, Αντώνης Σινάνης, στην ΕΡΤ, γι΄αυτό και δημιουργήθηκε ο Σύλλογος για να εκπροσωπούνται οι ιδιοκτήτες.
Έγγραφο της τελικής αγοραπωλησίας του 1925 δείχνει ότι καταβλήθηκαν 600.000 στο ελληνικό κράτος. Οι κάτοικοι προηγουμένως είχαν καταβάλει το αντίτιμο σε τουρκικές λίρες. Ο Μιχαήλ μπέης ήταν Έλληνας και η αγορά δεν έγινε από Τούρκους.
Κάθε κάτοικος αγόρασε κομμάτι ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα. Το χωριό μοιράστηκε σε 52,5 μερίδια και κάθε κάτοικος έπαιρνε και από ένα κομμάτι άλλος μισό, άλλος ένα τέταρτο, όπως σημειώνει η ΕΡΤ,
Τα κοινά εδάφη που προορίζονταν για δρόμους, σχολείο και άλλα δόθηκαν στην κοινότητα, αλλά μόνο προφορικά, καθώς είχαν συμφωνήσει όλοι και δεν υπάρχουν έγγραφα κυριότητας. Τότε, οι κάτοικοι αφού συνεδρίαζαν, έπαιρναν και αποφάσεις. Σύμφωνα με τον κ. Σινάνη αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα.
Για χρόνια, η κοινότητα προχωρούσε σε έργα, ωστόσο, η συνένωση των κοινοτήτων προκάλεσε προβλήματα, καθώς ο δήμος που δημιουργήθηκε δεν μπορούσε να κάνει παρεμβάσεις και οι διαδικασίες αντιμετώπιζαν δυσκολίες, με την έγκριση των κατοίκων να είναι απαραίτητη.
Παλιότερα, οι ιδιοκτήτες ήταν 102, αλλά πλέον είναι χιλιάδες. Η μεταβίβαση ιδιοκτησίας χρειάζεται γενική συνέλευση των κατοίκων. Αυτό αφορά τους κοινόχρηστους χώρους. Τα ιδιωτικά κτήματα και ακίνητα βρίσκονται στο κτηματολόγιο και οι αγοραπωλησίες προχωρούν κανονικά.
Με αφορμή τη δημιουργία φωτοβολταϊκού πάρκου στο χωριό ο δήμος εξέφρασε την αδυναμία παρεμβάσεως, καθώς πρόκειται για ιδιωτική έκταση και η έγκριση δόθηκε από τους κατοίκους.
