Κώστας Σαμαράς
Ο σύζυγός μου και εγώ περάσαμε 35 χρόνια μαζί. Τώρα είμαι 55 ετών και εκείνος είναι 57. Σε αυτό το διάστημα, μεγαλώσαμε τρία παιδιά: έναν υπέροχο γιο και δύο πανέμορφες κόρες. Από έξω, ο γάμος μας έμοιαζε το παράδειγμα μιας ιδανικής οικογένειας· όλοι πίστευαν πως όλα ήταν καλά. Όμως, στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική, και για πολύ καιρό δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω.
Ο σύζυγός μου σχεδόν ποτέ δεν εργαζόταν. Μερικές φορές έκανε δουλειές ως μηχανικός μαζί με έναν φίλο του, αλλά αυτό συνέβαινε σπάνια. Τον υπόλοιπο χρόνο τον περνούσε μπροστά στην τηλεόραση, παραπονιόταν για τη ζωή. Τσακωνόταν με όλους, ζήλευε τους γείτονες που είχαν καινούργιο αυτοκίνητο και πάντα μου έκανε κριτική για το σπίτι και την ακαταστασία. Αυτά τα συνεχή σχόλια έγιναν ανυπόφορα για μένα, αλλά με τον καιρό τα συνήθισα και σταμάτησα να τα παίρνω στα σοβαρά. Δεν είχα καταλάβει πόσο με κατέστρεφε αυτή η κατάσταση εσωτερικά.
Όταν ο σύζυγός μου έφυγε με μια άλλη γυναίκα, ήταν σοκ για μένα. Ήταν πολύ νεότερη από μένα, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 40. Αυτό ήταν που με πλήγωσε περισσότερο, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχε συμβεί αυτό. Όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, πήρα μια απόφαση που έγινε σημείο καμπής στη ζωή μου.
Παρά τον πόνο, σύντομα συνειδητοποίησα πως η αποχώρησή του ήταν στην πραγματικότητα μια πραγματική απελευθέρωση για μένα. Ναι, η οδύνη ήταν τεράστια, αλλά κάθε μέρα άρχιζα να καταλαβαίνω πως τώρα είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Δεν ήμουν απλά μόνη – είχα απελευθερωθεί. Απελευθερωμένη από την συνεχή κριτική, τα παράπονα, όλα όσα με καταπίεζαν. Κατάλαβα πως νιώθω καλά μόνη μου και, ειλικρινά, δεν θέλω καν να ψάξω για νέα σχέση. Γιατί τώρα ξέρω πως το πιο σημαντικό είναι να φροντίζω τον εαυτό μου.
Όλη μου τη ζωή την είχα αφιερώσει στον σύζυγό μου, στα παιδιά μου, στο σπίτι μου και σε όλους γύρω μου, ξεχνώντας τον εαυτό μου. Πίστευα πως οι υποχρεώσεις μου ως σύζυγος και μητέρα ήταν πιο σημαντικές από τις δικές μου επιθυμίες και ανάγκες. Όμως τώρα κατάλαβα πως στις σχέσεις είναι σημαντική η ισορροπία. Δεν πρέπει να φροντίζουμε μόνο τον σύντροφό μας, αλλά και τον εαυτό μας.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο σύζυγός μου είχε συνηθίσει να είμαι πάντα δίπλα του και να τον φροντίζω. Το έπαιρνε ως δεδομένο και, όταν εγώ χρειαζόμουν στήριξη, η προσοχή του προς τα συναισθήματά μου εξαφανιζόταν. Παρόλα αυτά, η κριτική του παρέμενε αναλλοίωτη. Δεν έβλεπε πως κι εγώ είμαι άνθρωπος, με συναισθήματα και ανάγκες.
Μετά το διαζύγιο, οι κόρες μου έγιναν το στήριγμά μου. Ήταν δίπλα μου, με ενθάρρυναν και μου θύμισαν πως η ζωή δεν τελειώνει, αλλά συνεχίζεται, παρά τις δυσκολίες. Τώρα έχω περισσότερο χρόνο για μένα, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και να απολαμβάνω τη ζωή. Κατάλαβα πως η ευτυχία δεν εξαρτάται από το αν έχεις κάποιον δίπλα σου και πλέον είμαι ευτυχισμένη με τον εαυτό μου.
Πήρα την απόφαση να μην συγχωρήσω ποτέ τον σύζυγό μου και να μην του επιτρέψω να επιστρέψει στη ζωή μου. Αξίζω να είμαι ευτυχισμένη και δεν πρόκειται να θυσιαστώ ξανά για κανέναν.
