Κώστας Σαμαράς
Ο παππούς μου έφυγε αφήνοντάς μου το παλιό σπίτι, όπου πέρασα όλη την παιδική μου ηλικία. Αυτό το σπίτι ήταν η κληρονομιά του, το καμάρι του, το κρυφό του καταφύγιο.
Όταν έμαθα ότι το σπίτι ανήκε τώρα σε εμένα, τα συναισθήματα ανακατεύτηκαν: θλίψη για την απώλεια, χαρά για την ευκαιρία να διατηρήσω τη μνήμη του και… περιέργεια.
Όταν ήμουν παιδί, ο παππούς μου συνήθιζε να λέει: “Μην αγγίζεις το στρώμα μου!” Θυμάμαι πόσο παράξενο μου φαινόταν αυτό το αίτημα και πάντα έμοιαζε σαν μυστήριο. Τότε, δεν τολμούσα να παρακούσω. Αλλά τώρα, όταν εκείνος δεν ήταν πια εδώ, ήθελα να μάθω τι προσπαθούσε τόσο σκληρά να κρύψει.
Όταν πλησίασα το κρεβάτι, οι αναμνήσεις άναψαν με έντονα χρώματα. Θυμήθηκα πώς, ως παιδί, κατασκόπευα σε αυτό το δωμάτιο και κρυφά παρατηρούσα τον παππού μου να τακτοποιεί προσεκτικά το στρώμα. Και έτσι, για πρώτη φορά, πήρα κουράγιο.
Σήκωσα το βαρύ στρώμα και αμέσως παρατήρησα έναν μικρό φάκελο κολλημένο στο ξύλο από κάτω. Ήταν παλιός, με τις άκρες του να έχουν κιτρινίσει, αλλά κλεισμένος με τρόπο που έδειχνε ότι το άνοιγμά του ήταν κάτι εξαιρετικά σημαντικό.
Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς τον άνοιγα. Μέσα βρήκα ένα ημερολόγιο, μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και περίεργα αποκόμματα εφημερίδων. Όταν άνοιξα το ημερολόγιο και άρχισα να διαβάζω, η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή.
Θα σας πω τι βρήκα στο ημερολόγιο ⬇️⬇️👇👇
Το ημερολόγιο του παππού μου περιείχε σημειώσεις που έγραφε σχεδόν κάθε μέρα. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο δεν ήταν οι ημερομηνίες ή οι ιστορίες για τη ζωή του — ήταν οι επιστολές. Ήταν γραμμένες… σε μένα.
“Αγαπημένη μου εγγονή,
Αν διαβάζεις αυτό, σημαίνει ότι εγώ δεν είμαι πια κοντά σου, και έχω φύγει από τον κόσμο αυτό. Αλλά να ξέρεις ότι πάντα θα είμαι μαζί σου — στην καρδιά σου, σε κάθε σου βήμα. Ήσουν το νόημα όλης της ζωής μου μετά την απώλεια των γονιών σου. Προσπάθησα να είμαι ο καλύτερος παππούς, πατέρας και φίλος για σένα. Συγχώρεσέ με αν κάποιες φορές έκανα λάθη…”
Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, αλλά αυτό που ακολούθησε έκανε την καρδιά μου να σφιχτεί ακόμα περισσότερο.
“Εκείνη την ημέρα, όταν με ρώτησες για το στρώμα, τρόμαξα. Νόμιζα ότι δεν ήμουν έτοιμος να σου πω την αλήθεια. Αλλά ήρθε η ώρα. Κάτω από αυτό το στρώμα θα βρεις το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω. Το συγκέντρωσα για σένα. Για να μπορείς, όταν δεν θα είμαι πια εδώ, να ξεκινήσεις μια νέα ζωή…”
Ανάσανα βαθιά και κοίταξα πιο προσεκτικά το κρυφό σημείο. Κάτω από το στρώμα βρισκόταν ένα μικρό ξύλινο κουτί. Το άνοιξα με προσοχή και τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη.
Μέσα ήταν σωροί χρημάτων — αληθινά χαρτονομίσματα, τυλιγμένα προσεκτικά σε ύφασμα. Στην κορυφή υπήρχε ένα κορδόνι με ένα μενταγιόν σε σχήμα καρδιάς, και μέσα στο μενταγιόν ήταν μια φωτογραφία μου με τον παππού μου.
Και ακόμα ένας φάκελος. Μέσα του βρήκα μια επιστολή:
“Φύλαξα αυτά τα χρήματα για σένα από τη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου. Ήθελα να έχεις μια ευκαιρία. Να μπορείς να πραγματοποιήσεις οποιοδήποτε όνειρό σου. Χτίσε κάτι που πάντα ονειρευόμασταν μαζί, όταν καθόμασταν στην αυλή. Κάνε το για εμάς τους δύο, εντάξει;”
Αυτή τη στιγμή κατάλαβα: το σπίτι, τα χρήματα, ακόμα και το μενταγιόν — όλα αυτά ήταν ο τρόπος του να μου πει πόσο με αγαπούσε. Ο παππούς έζησε όλη του τη ζωή για μένα, θυσιάζοντας πολλά πράγματα για να είμαι ευτυχισμένη.
