Κώστας Σαμαράς
Είμαι 44 ετών, έχω τρία παιδιά και δουλειά. Είμαι συνεχώς αγχωμένη και απασχολημένη. Κάθε μέρα, μετά τη δουλειά, πρέπει να μαγειρεύω, να καθαρίζω και να βοηθάω τα παιδιά με τα μαθήματά τους.
Η μητέρα μου με βοηθούσε όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά. Της άρεσε να τα προσέχει και μου έδινε την ευκαιρία να ξεκουραστώ. Αλλά όταν η μικρότερη κόρη μου έγινε 12 ετών, σταμάτησε να βοηθάει.
Η μητέρα μου άρχισε να με παίρνει όλο και πιο συχνά τηλέφωνο, αν και θα μπορούσε να με βοηθήσει με τα παιδιά. Αντί γι’ αυτό, μιλούσε ώρες για άσχετα πράγματα και με εμπόδιζε στις δουλειές.
Μερικές φορές οι κλήσεις της με εκνεύριζαν. Μια μέρα ήμουν τόσο κουρασμένη που, όταν μου ζήτησε να πάω επειγόντως σε εκείνη, δεν άντεξα.
😢 — Μαμά, σταμάτα να με παίρνεις κάθε μέρα τηλέφωνο! Είμαι στη δουλειά όλη μέρα και μετά ασχολούμαι με τα παιδιά και το σπίτι. Δεν μπορώ να έρθω τώρα! — φώναξα στο τηλέφωνο. — Και μην μου τηλεφωνήσεις ξανά!
Έκλεισα το τηλέφωνο. Πέρασαν τρεις μέρες. Η μητέρα μου δεν ξαναπήρε, κάτι που άρχισε να με ανησυχεί. 😢
Εκείνη την ημέρα, δεν άντεξα άλλο και αποφάσισα να πάω στο σπίτι της.
Όταν έφτασα, η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Χτύπησα, αλλά δεν απάντησε κανείς. Ένιωσα ανησυχία και αποφάσισα να ανοίξω την πόρτα με το κλειδί μου. ⬇️⬇️⬇️
Μπαίνοντας μέσα, την φώναξα, αλλά δεν άκουσα καμία απάντηση. Πήγα στο υπνοδωμάτιο και πάγωσα. Η μητέρα μου ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ακίνητη. Αρχικά, σκέφτηκα ότι απλώς κοιμόταν. Αλλά μετά παρατήρησα ότι το πρόσωπό της δεν είχε τη συνηθισμένη έκφραση — ήταν ήρεμο, σχεδόν ανέκφραστο.
— Μαμά; — ψιθύρισα σχεδόν.
Σιωπή. Φοβισμένη ακόμα και να αναπνεύσω, πλησίασα και κατάλαβα ότι δεν ήταν πια μαζί μας.
Άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν και πλησίασα το τραπέζι. Εκεί βρισκόταν ένα κουτί από ένα καινούργιο τηλέφωνο.
“Πιθανόν η μαμά να το αγόρασε για μένα,” σκέφτηκα. Ίσως προσπαθούσε να μου τηλεφωνήσει πριν από δύο μέρες για να μου το πει, να πει ότι είχε πάρει ένα δώρο για μένα. Αλλά δεν το κατάλαβα.
Γιατί δεν πήγα νωρίτερα; Γιατί δεν άκουσα τις εκκλήσεις της; Γιατί ήμουν πάντα τόσο απασχολημένη που δεν μπορούσα να της αφιερώσω ούτε ένα λεπτό;
Ήταν ήδη αργά.
