Κώστας Σαμαράς
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν τον τρόπο να εισχωρούν κρυφά στην προσωπική σας ζωή, επηρεάζοντας τις σχέσεις σας με απροσδόκητους τρόπους. Συνήθως, είναι ακίνδυνα – φωτογραφίες, ενημερώσεις και μικρές στιγμές που μοιράζονται με φίλους και οικογένεια. Αλλά μερικές φορές, μπορεί να πάρει μια σκοτεινή και απρόβλεπτη τροπή.
Ήμουν με τον Μαρκ για σχεδόν ένα χρόνο και φαινόταν ο τέλειος φίλος. Ήταν ευγενικός, στοχαστικός και ήξερε πάντα πώς να με κάνει να γελάω, είτε βγαίναμε για πεζοπορία είτε χαλαρώναμε στο σπίτι. Ένιωθα τυχερή που τον είχα στη ζωή μου, οπότε σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να δημοσιοποιήσω τα πράγματα στο Facebook.
Ένα ηλιόλουστο απόγευμα, ενώ κάναμε πεζοπορία, τραβήξαμε μια χαριτωμένη φωτογραφία μαζί. Τη δημοσίευσα με τη λεζάντα: «Άλλη μια περιπέτεια με το αγαπημένο μου πρόσωπο», μαζί με μερικά emojis καρδιάς, ενθουσιασμένη που ήθελα να μοιραστώ την ευτυχία μας με όλους.
Αλλά μόλις δέκα λεπτά μετά την ανάρτηση, έλαβα ένα μήνυμα που μου προκάλεσε ανατριχίλα: «Πρέπει να τον αφήσεις. Αμέσως».
Η καρδιά μου χτύπησε γρήγορα καθώς κοίταζα την ειδοποίηση. Ποιος θα έστελνε κάτι τέτοιο; Όταν έκανα κλικ στο προφίλ, διαπίστωσα ότι ήταν άδειο – ούτε φωτογραφίες, ούτε λεπτομέρειες, μόνο ένας ανώνυμος αποστολέας. Αυτό από μόνο του ήταν ανησυχητικό, αλλά το ίδιο το μήνυμα ήταν τρομακτικό.
Έριξα μια ματιά στον Μαρκ, ο οποίος ήταν απασχολημένος με το να μαζεύει τα πράγματά μας, χωρίς να αντιλαμβάνεται καθόλου τι συνέβαινε. Θα έπρεπε να του το πω;
Πριν προλάβω να αποφασίσω, εμφανίστηκε άλλο ένα μήνυμα: «Μην πεις τίποτα στον Μαρκ. Χαμογέλασε και μείνε ήρεμος. Δεν έχεις ιδέα για τι είναι ικανός».
Το αίμα μου πάγωσε. Τι ήταν αυτό; Ποιος έστελνε αυτά τα μηνύματα και γιατί με προειδοποιούσαν για τον Μαρκ;
Τον κοίταξα ξανά. Χαιρέτησε με το συνηθισμένο, χαλαρό χαμόγελό του. Θα μπορούσε πραγματικά να είναι επικίνδυνος; Αποφάσισα να το παίξω προς το παρόν, χαμογελώντας και κρατώντας τη φωνή μου σταθερή. «Έτοιμος να φύγουμε;» ρώτησα.
«Όλα καλά;» ρώτησε, με τα μάτια του να ψάχνουν τα δικά μου.
«Ναι», είπα ψέματα, »απλά ένα μήνυμα από τη μαμά μου. Θα το αντιμετωπίσω αργότερα».
Εκείνο το βράδυ, τα μηνύματα έμειναν στο μυαλό μου, κάνοντάς με να αμφισβητήσω όλα όσα νόμιζα ότι ήξερα για τον Μαρκ. Ήταν πάντα τόσο τρυφερός και διακριτικός, αλλά μήπως υπήρχε κάτι που δεν έβλεπα;
Τις επόμενες μέρες, τα πράγματα έμοιαζαν παράξενα. Παρατήρησα ότι ο Μαρκ με παρακολουθούσε περισσότερο από το συνηθισμένο, το βλέμμα του παρέμενε με τρόπο που με έκανε να νιώθω άβολα. Ένα βράδυ, καθώς διάβαζα στον καναπέ, κοίταξα και τον βρήκα να με κοιτάζει σιωπηλά. Όταν τον ρώτησα αν όλα ήταν εντάξει, το προσπέρασε, αλλά η ένταση στον αέρα ήταν αισθητή.
Στη συνέχεια, ένα πρωί, έλαβα άλλο ένα μήνυμα από τον ανώνυμο λογαριασμό: «Συνάντησέ με στην καφετέρια αύριο στις 2 μ.μ. Θα σου δείξω την απόδειξη. Μην το πεις στον Μαρκ».
Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς το διάβαζα. Απόδειξη; Απόδειξη για ποιο πράγμα; Δεν ήξερα αν μπορούσα να εμπιστευτώ αυτόν τον άγνωστο, αλλά ένιωθα την ανάγκη να το μάθω. Επινόησα μια δικαιολογία και είπα στον Μαρκ ότι θα συναντούσα τη μαμά μου για μεσημεριανό γεύμα την επόμενη μέρα.
Σήκωσε το φρύδι του. «Δεν το είχες αναφέρει αυτό πριν».
«Ήταν της τελευταίας στιγμής», είπα, προσπαθώντας να φανώ άνετη.
Την επόμενη μέρα, έφτασα στην καφετέρια νωρίς, με τα νεύρα μου τεντωμένα. Σκανάρισα τον χώρο, περιμένοντας να εμφανιστεί το μυστηριώδες άτομο, αλλά μετά από είκοσι λεπτά, κανείς δεν με είχε πλησιάσει. Την ώρα που ήμουν έτοιμη να φύγω, η πόρτα άνοιξε και η καρδιά μου έπεσε κάτω – ήταν ο Μαρκ.
«Έλλη;» είπε, με τη φωνή του γεμάτη σύγχυση. «Τι κάνεις εδώ; Νόμιζα ότι θα συναντούσες τη μαμά σου».
Με έπιασε πανικός. «Εγώ… νόμιζα ότι ήσουν στη δουλειά. Γιατί είσαι εδώ;»
Ο Μαρκ κάθισε απέναντί μου, με την έκφρασή του να είναι ένα μείγμα ανησυχίας και καχυποψίας. «Πήρα κι εγώ ένα μήνυμα. Κάποιος μου είπε να έρθω εδώ. Είπαν ότι πρέπει να μάθω κάτι για σένα».
Το μυαλό μου έτρεχε. Ο Μαρκ είχε πάρει κι αυτός μηνύματα; Τίποτα από αυτά δεν είχε νόημα. Πριν προλάβω να απαντήσω, ο κοινός μας φίλος Andrew μπήκε μέσα χαμογελώντας.
«Έκπληξη!» είπε, τραβώντας μια καρέκλα.
Ο Μαρκ κι εγώ τον κοιτάξαμε σαστισμένοι. «Άντριου, τι συμβαίνει;» απαίτησα.
Ο Άντριου έγειρε προς τα πίσω, εξακολουθώντας να χαμογελάει. «Χαλάρωσε, όλα ήταν απλώς ένα τεστ».
«Ένα τεστ;» Ο τόνος του Μαρκ ήταν παγωμένος. «Μας τρόμαξες και τους δύο. Ποιο είναι το πρόβλημά σου;»
Ο Άντριου σήκωσε τους ώμους. «Έχω δει πάρα πολλές σχέσεις να καταρρέουν εξαιτίας φημών ή έλλειψης εμπιστοσύνης. Ήθελα να δω αν εσείς οι δύο πραγματικά εμπιστεύεστε ο ένας τον άλλον».
Ο θυμός μου φούντωσε. «Με έκανες να πιστέψω ότι ο Μαρκ ήταν επικίνδυνος, και τώρα κάνεις σαν να μην είναι τίποτα σπουδαίο»;
Ο Άντριου σήκωσε τα χέρια του σε άμυνα. «Εντάξει, ίσως το παράκανα. Αλλά σκεφτείτε το – κανένας από εσάς δεν μίλησε στον άλλον για τα μηνύματα. Και οι δύο ακολουθήσατε κρυφά τις οδηγίες ενός εντελώς ξένου. Δεν λέει κάτι αυτό;»
Κοίταξα τον Μαρκ και ήταν εξίσου θυμωμένος με εμένα. Αλλά βαθιά μέσα μου, υπήρχε μια ενοχλητική αλήθεια στα λόγια του Άντριου. Δεν είχαμε εμπιστευτεί ο ένας τον άλλον αρκετά ώστε να μοιραστούμε τους φόβους μας.
Η υπόλοιπη συζήτηση ήταν τεταμένη. Ο Άντριου ζήτησε συγγνώμη, αν και δεν ένιωθα ότι ήταν αρκετή. Υποστήριξε ότι ο στόχος του ήταν να δοκιμάσει τη δύναμη της σχέσης μας, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Καθώς ο Μαρκ και εγώ φεύγαμε από την καφετέρια, περπατούσαμε σιωπηλοί για λίγο. Τελικά, ρώτησα: «Πιστεύεις ότι ο Άντριου είχε δίκιο;».
Ο Μαρκ αναστέναξε, τρίβοντας τους κροτάφους του. «Δεν μου αρέσει που το λέω, αλλά ίσως. Δεν επικοινωνήσαμε. Αφήσαμε μερικά μηνύματα να μας ταρακουνήσουν».
Ξέραμε και οι δύο ότι η εμπιστοσύνη δεν μπορούσε να θεωρηθεί δεδομένη. Και ενώ το λεγόμενο «τεστ» του Άντριου ήταν σκληρό, μας ανάγκασε να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας ανασφάλειες. Αν η σχέση μας επρόκειτο να επιβιώσει, έπρεπε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο από ό,τι εμπιστευόμασταν τους ξένους.
