Κώστας Σαμαράς
Οι Αντώνης Συκάρης και Γιώργος Μαρίνος κατέκτησαν την 8η ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Όρος Μανασλού, 8.156 μ, και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο «Βουνό του Πνεύματος».
Τα μέλη του Συνδέσμου Ελλήνων Ορειβατών ξεκίνησαν στις αρχές Σεπτεβρίου το οδοιπορικό τους για τα Ιμαλάια του Νεπάλ και έφτασαν μετά απο οκτώ ημέρες στο bace camp του βουνού.
Οι σχετικά ευνοϊκές καιρικές συνθήκες μαζί με την την εμπειρια, την πίστη στην επιτυχία και την επιμονή τούς στάθηκαν σύμμαχοί και, ακόμα κι αν η υγεία τους άργησε να σταθεροποιηθεί και λίγο έλειψε να εγκαταλείψουν, εκείνοι ανέβηκαν στην κορυφή του Όρους στις 28 Σεπτεβρίου, στις 6.00 το πρωι, έναν μήνα μόλις αφότου ξεκίνησαν την αποστολή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι 64 ορειβάτες έχουν χάσει τη ζωή τους ενώ προσπαθούσαν να κατακτήσουν την κορυφή του Μανασλού, κυρίως από φονικές χιονοστιβάδες που βάλλουν τη διαδρομή προς αυτή.
Τα μέλη της ομάδας είναι ο Αντώνης Συκάρης, ένας από τους πιο έμπειρους Έλληνες ορειβάτες, με πολλές ορειβατικές επιτυχίες στο ενεργητικό του, και ο Γιώργος Μαρίνος, ένας ταλαντούχος ορειβάτης με επιτυχή δράση σε βουνά της Ελλάδας, της Ευρώπης, και με πιο πρόσφατη την ανάβαση του στην υψηλότερη κορυφή της βόρειας Αμερικής, το βουνό Ντενάλι της Αλάσκας, σε υψόμετρο 6.159 μέτρων.
Όσον αφορά τον κο Συκάρη, το 2017, ανέβηκε μαζί με τον Μάικ Ευμορφίδη στην κορυφή του κόσμου, στο Έβερεστ των Ιμαλαΐων, και στις 20 Μαΐου του 2018, κατέκτησε την κορυφή του βουνού Κανγκτσενγιούνγκα, την τρίτη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, μαζί με τον Φώτη Θεοχάρη.
Ο 56χρονος Συκάρης έγινε ο πρώτος Έλληνας που κατακτά τρία βουνά του ορειβατικού «Γκραν Σλαμ», όπως ονομάζουν οι ορειβάτες τις 14 κορυφές του κόσμου που έχουν ύψος μεγαλύτερο των 8.000 μέτρων.
Σε συνέντευξη που μας παραχώρησε ο κος Αντώνης Συκάρης, μας μίλησε για την επιτυχία τους αυτή στο Νεπάλ.
Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη κορυφή;
«Από αρκετά χρόνια πίσω, υπάρχει μέσα μου η πρόθεση ανάβασης σε όλο και περισσότερες κορυφές των άνω των οχτώ χιλιάδων μέτρων -από τις δεκατέσσερις, αυτήν τη στιγμή έχω κάνει τις 3, μετά το Μανασλού. Έτσι, στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας κι επειδή προσπαθούμε να βγάλουμε κορυφές μέσα από το Νεπάλ -και όχι στο Πακιστάν, που έχουμε κάποιες αστάθειες- ήρθε η σειρά της κορυφής του Μανασλού.
Η επιλογή της, λοιπόν, έγινε με βάση τον στόχο κατάκτησης των Κορυφών Οκτώ Χιλιάδων Μέτρων, που από το 1950 που ξεκίνησαν οι προσπάθειες, το έχουν καταφέρει 39 άνθρωποι από όλο τον κόσμο, με πρώτο τον Ράινχολντ Μέσνερ που ανέβηκε και τις δεκατέσσερις».
Δεν είχατε ως γνώμονα τον βαθμό δυσκολίας δηλαδή;
«Όχι με βαθμό δυσκολίας. Σκεφτείτε ότι τον Μάιο σκαρφαλώσαμε το Κανγκτσενγιούνγκα, το δεύτερο δυσκολότερο βουνό του κόσμου μετά το Κ2 , που ήταν μία πολύ μεγάλη επιτυχία για εμάς, γιατί κανείς δεν είχε ανέβει από όλο τον κόσμο για τρεις συνεχόμενες χρονιές, και πήγαμε 42 ορειβάτες από 25 χώρες, ενώ εμείς οι Έλληνες μαζί με τον Φώτη Θεοχάρη καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή -σε μία πολύ δύσκολη τεχνικά κορυφή με τεχνικές δυσκολίες αναρρίχησης κτλ- και αυτή ήταν πραγματικά η μεγαλύτερη ελληνική, ορειβατική επιτυχία».
Πόσο διήρκησε η αποστολή;
«Τριάντα ημέρες ακριβώς. Ήταν λίγο αυτό σχετικά, μιας και αυτά κρατάνε συνήθως πενήντα με εξήντα ημέρες. Ήταν ο καιρός όμως καλός και έτσι καταφέραμε να είμαστε πίσω στον μήνα. Ήταν γρήγορο».
Πέρα από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, είχατε άλλες δυσκολίες;
«Είχαμε προβλήματα υγείας, όσον αφορά θέματα που έχουν να κάνουν με στομαχικές διαταραχές, τα οποία συνήθως συμβαίνουν και λόγω υψόμετρου και διατροφής. Το στομάχι του Γιώργου δεν είχε σταθεροποιηθεί και λίγο έλειψε να χάσουμε το βουνό.
Όμως, επιμέναμε και περισσότερο με τη δική μου παρόρμηση κι εμπειρία να παραμείνουμε στο βουνό, να μην εγκαταλείψει ο Γιώργος και να μην εγκαταλείψουμε γενικώς. Και τελικά, αυτή η επιμονή και η θέλησή μας για την κορυφή μάς βγήκαν σε καλό και τα καταφέραμε.
Το υψόμετρο, βέβαια, πάντα είναι ένας κίνδυνος και μεγάλο πρόβλημα, διότι πρέπει να εγκλιματιστείς κάτι που γίνεται σταδιακά, ανεβαίνεις, κατεβαίνεις, για να υπάρξει μια αύξηση των ερυθρών αιμοσφαιρίων στον ανθρώπινο οργανισμό, ώστε να μπορέσει να παράξει περισσότερο οξυγόνο και να ανταπεξέλθει στο μειωμένο που υπάρχει όσο ανεβαίνει ψηλότερα.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι είναι πανάκεια και διορθώνει τα πράγματα -η δυσκολία μεγαλώνει όσο μεγαλώνει και το υψόμετρο».
Πώς γνωριστήκατε με τον Γιώργο Μαρίνο;
«Τον Γιώργο τον γνώρισα πριν έξι μήνες περίπου, ήταν καινούριος «σκοινοσύντροφος». Όταν άκουσα ότι ήθελε να πάει στο Μανασλού -ταυτόχρονα, ήθελα κι εγώ από πέρσι, τον Σεπτέμβρη του 17’ να πάω- οπότε, είπα ότι δεν μπορούσαν να πάνε δύο Έλληνες εκεί και να είναι άσχετοι μεταξύ τους. Έτσι, τον πλησίασα, γνωριστήκαμε, κάναμε κάποια προετοιμασία και είχαμε μία εξαιρετική παρέα, περάσαμε πάρα πολύ ωραία μαζί».
Πόσο σημαντική είναι η επιλογή του «σκοινοσύντροφου»;
«Το θέμα του «σκοινοσύντροφου» είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Ουσιαστικά, ο «σκοινοσύντροφος» είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά το δέσιμο δύο ζωών από ένα σκοινί και πρέπει να υπάρχει πάρα πολύ καλή σχέση μεταξύ των ανθρώπων για να ανταπεξέλθουν στις ακραίως αντίξοες συνθήκες εκεί».
Μια εντύπωση από επάνω στην κορυφή, αμέσως μετά την κατάκτησή της, καθώς κοιτούσατε τη θέα;
«Πέρα από τη θέα, είδαμε και την καμπυλώτητα της Γης. Γιατί σε αυτό το υψόμετρο, μπορείς να δεις στο βάθος του ορίζοντα τη Γη να είναι κυρτή, όπως είναι πραγματικά και που μόνο από αυτό το τρομερό ύψος μπορείς να το παρατηρήσεις».
Ποια είναι η αποτιμήση από ένα τέτοιο εγχείρημα;
«Κάθε επιτυχία αυξάνει την αυτοπεποίηθηση και η αυτοπεποίθηση με τη σειρά της φέρνει νέες επιτυχίες. Είναι κάτι εντελώς ανθρώπινο που συμβαίνει σε πολλούς χώρους, έτσι είναι και στην ορειβασία, αλλά εδώ είναι λίγο περισσότερο. Θες γιατί είναι το ύψος;
Θες γιατί είναι η μοναδικότητα; Νομίζω ότι η ορειβασία στα Ιμαλάια είναι η τελευταία μεγάλη περιπέτεια για κάποιον που θέλει να ζήσει μια πραγματικά μεγάλη περιπέτεια, αλλά αυτό είναι δύσκολο αν δεν αγαπάει πάρα πολύ το βουνό και την προσπάθεια».
