Κώστας Σαμαράς
Η μυρωδιά από το βούτυρο, κατεβαίνοντας την οδό Καραγιώργη Σερβίας, σε παρασέρνει να στρίψεις δεξιά, στην οδό Βουλής. Εκεί όπου εδώ και 108 χρόνια γίνεται… λαϊκό προσκύνημα για μια μυρωδάτη και βουτυράτη τυρόπιτα κουρού.
Ο λόγος για το περίφημο «Άριστον», τον εμβληματικό φούρνο-ζαχαροπλαστείο με την πιο ξακουστή και ωραία τυρόπιτα της Αθήνας.
Εδώ και λίγες καιρό, μάλιστα, ανήκει στα Νεώτερα Μνημεία, καθώς το κτίριο στο οποίο στεγάζεται, το «Μέγαρο Ταμείου Εμπόρων» χαρακτηρίστηκε ως τέτοιο, από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ) και το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ).
Και αυτό, στο πλαίσιο ενός πιλοτικού προγράμματος του Υπουργείου Εργασίας για την «Ανάκτηση των Ακινήτων του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας-Αξιοποίηση με όρους κοινωνικής ανταπόδοσης», το οποίο αφορά περισσότερα από 10 ακίνητα του κέντρου της Αθήνας, μεταξύ των οποίων κτίρια μεγάλα, κλειστά για πολλά χρόνια και επιφάνειας περίπου 35.000 τ.μ., αναβιώνουν με χρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα.
Η τυρόπιτα του Αριστον που λάτρεψαν οι Αθηναίοι
Στην οδό Βουλής, στον αριθμό 10, οι ουρές φτάνουν μέχρι το πεζοδρόμιο καθώς υπομονετικά και με τους σιελογόνοι αδένες σε έξαρση καθημερινά Αθηναίοι – και όχι μόνο- περιμένουν για να πάρουν τουλάχιστον μια καυτή βουτυράτη τυρόπιτα κουρού. Εϊναι η κουρού του Αριστον που από το 1906 έχει γίνει έμβλημα της Αθήνας – κάτι σαν τα hot dogs της Νέας Υόρκης.
Είναι πάντα καυτές γιατί απλούστατα τα ταψιά δεν προλαβαίνουν να βγουν από τον φούρνο και έχουν ξεπουληθεί. Η σφολιάτα μπροστά της ωχριά: Η κουρού του Αριστον έχει σκούρα βουτυρένια ζύμη που θρυμματίζεται στο στόμα και σχεδόν λιώνει καθώς ενώνεται με το ιδανικής αλμυρότητας τυρί. Ακόμη και τα ψίχουλα που πέφτουν στα δάχτυλα ή και στα ρούχα δεν πάνε χαμένα καθώς προσεκτικά και όσο πιο διακριτικά γίνεται, καταλήγουν τελικά και αυτά στο στόμα, πριν αποφασίσουν οι μη προνοητικοί να κάτσουν ξανά στη σειρά για μια νέα κουρού. Οπου κουρού σημαίνει στεγνή στα τούρκικα…
Το εμβληματικό ζαχαροπλαστείο που ακούει στο όνομα Άριστον, δημιουργήθηκε το 1906 από τον Ζακυνθινό Αναστάσιο Λομποτέση και παραμένει στο ίδιο σημείο 112 ολόκληρα χρόνια. Τότε στεγαζόταν σε μια μονοκατοικία με υπερώο, ο δρόμος μπροστά ήταν χωματόδρομος. Ο Λομποτέσης πήγε στην Κωνσταντινούπολη πριν το 1900, δούλεψε σε κάποιο τυροπιτάδικο, πήρε τη συνταγή και έφερε την τυρόπιτα στην Αθήνα. Αν και ο αρχικός στόχος του φούρνου δεν ήταν να φτιάχνει τυρόπιτες αλλά να εξυπηρετεί τους κατοίκους της περιοχής, η οποία τότε, καθώς ήταν τα Ανάκτορα δίπλα, ήταν περιοχή στην οποία έμενε η ελίτ της περιοχής.
Εκεί έτρωγαν τις απίθανες τυρόπιτες ο Παλαμάς ,Σεφέρης, Ελύτης, αλλά και ο Λογοθετίδης. Το πικ ήρθε το το ‘60, όταν όσοι ήθελαν να γευτούν την κουρού του Άριστον έπρεπε να στηθούν 20 λεπτά στην ουρά που έφτανε μέχρι τη γωνία του τετραγώνου.
Σταδιακά, προστέθηκαν και άλλες συνταγές, πάντα σε πίτες με αποτέλεσμα σήμερα το Αριστον να φτιάχνει πάνω από 120 διαφορετικές πίτες, αλμυρές και γλυκές, με κολοκύθι, μανιτάρια, χόρτα, πράσα αλλά και μήλο και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φαντατεί, αξιοποιώντας συνταγές από όλη την Ελλάδα. Και πάντα, μα πάντα με χειροποίητο φύλλο-ζύμη.
Ο συνεχιστής της επιχείρησης, Θανάσης Παναγιωτόπουλος είχε δηλώσει στο Εθνός: «Ο παππούς σκαρφίστηκε την τυρόπιτα κουρού, ένα σνακ της εποχής, που στα τούρκικα σημαίνει στεγνή. Η τυρόπιτα δεν είχε αντίπαλο. Πολλοί προσπάθησαν να την αντιγράψουν, αλλά… ο παππούς την έκανε αληθινή λατρεία, ιστορία. Η συνταγή της είναι απλή. Ζύμη και πραγματικό τυρί φέτα και μυζήθρα. Αγνά υλικά…Τη δεκαετία του ’80, με την εισβολή του φαστ φουντ, έχασε τη δυναμική της κι έτσι μετά το 1995 για να γίνουμε πιο ελκυστικοί, προσθέσαμε 120 διαφορετικές χειροποίητες πίτες που παρασκευάζονται καθημερινά και δίνονται προς πώληση την ίδια ημέρα. Η τυρόπιτα κουρού, όμως, έχει σουξέ με φανατικούς που συρρέουν από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό».
