Κώστας Σαμαράς
Η Εκδίκηση της Δέκατης Επετείου, Δέκα χρόνια γάμου. Δέκα χρόνια θυσιών, συμβιβασμών, ονείρων που έγιναν σκόνη. Και πώς διάλεξε ο αγαπημένος μου σύζυγος, ο Μάρκος, να γιορτάσει αυτή τη σημαντική επέτειο;
Με κάλεσε στο πιο πολυτελές εστιατόριο της πόλης. Όχι για να με τιμήσει. Αλλά για να με ταπεινώσει. Μια Βραδιά με Λάθος Ελπίδες.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς περνούσαμε τις βαριές, σκαλιστές πόρτες του La Belle Époque. Οι πολυέλαιοι έλαμπαν σαν παγιδευμένα αστέρια, απαλή μουσική πιάνου αγκάλιαζε τη σάλα, και το άρωμα της κομψότητας αιωρούνταν στον αέρα.
Ήταν η νύχτα που θα έπρεπε να θυμάμαι για πάντα. Και την θυμήθηκα. «Παράγγειλε ό,τι θέλεις, αγάπη μου.» Η φωνή του Μάρκου στάλαζε γλυκύτητα, σαν δηλητήριο σε χρυσό κύπελλο.
Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο μενού. Χτένια με σαμπάνια. Φιλέτο μινιόν που έλιωνε στο στόμα. Για πρώτη φορά, ήθελα να νιώσω ξεχωριστή. Μα τότε, τον άκουσα να γελά σιγανά.
«Ίσως… απλώς μια σαλάτα για σένα; Κάτι ελαφρύ. Θυμάσαι, προσπαθείς να χάσεις βάρος. Ίσως ξαναμπείς στο κόκκινο φόρεμα που τόσο λατρεύω.» Τα λόγια του κάρφωσαν την καρδιά μου σαν παγωμένα βέλη.
Οι ψίθυροι γύρω μας σταμάτησαν, ένας σερβιτόρος απέστρεψε το βλέμμα. «Μα είναι η επέτειός μας…» ψέλλισα. Χαμογέλασε με το γνωστό του αλαζονικό ύφος. «Τότε, αγάπη μου, μάλλον είχες πολύ υψηλές προσδοκίες.»
Και έτσι βρέθηκα εκεί. Μπροστά σε ένα πιάτο άγευστης πρασινάδας, ενώ ο άντρας που κάποτε αγάπησα γλεντούσε με κρέας και κρασί. Εκείνη τη στιγμή, πήρα την απόφασή μου.
Αυτός ο γάμος είχε τελειώσει. Αλλά η δική μου ιστορία μόλις άρχιζε. Η Γέννηση ενός Σχεδίου. Την επόμενη μέρα, ο Μάρκος κοιμόταν βαθιά. Εγώ, όμως, ήμουν ήδη στο τηλέφωνο.
1. Πρώτος σταθμός: Η φίλη μου, η Ολίβια, που εργαζόταν σε μια exclusive μπουτίκ. «Χρειάζομαι ένα φόρεμα. *ΤΟ* φόρεμα.» Εκείνη κατάλαβε αμέσως.
2. Δεύτερος σταθμός: Το εστιατόριο. Ίδιο τραπέζι, ίδια ώρα.
3. Τρίτος σταθμός: Η δικηγόρος μου. «Ο Μάρκος έχει κρυφούς λογαριασμούς, σωστά;» Χαμογέλασε. «Αγαπητή μου, τους έχω ήδη βρει.» Όλα ήταν έτοιμα. Πάνω στο κομοδίνο του, άφησα ένα μικρό σημείωμα:
«La Belle Époque, 19:00. Ντύσου ανάλογα. – Έμμα» Η Απόλυτη Εκδίκηση: Ο Μάρκος μπήκε στο εστιατόριο με τη γνωστή του αλαζονεία. Κοστούμι καλοραμμένο, παπούτσια γυαλιστερά, το σίγουρο ύφος του άντρα που πιστεύει πως κυβερνά τον κόσμο.
Μα τότε με είδε. Καθόμουν στο τραπέζι, με ένα ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι, φορώντας *εκείνο* το κόκκινο φόρεμα – το φόρεμα που δεν χωρούσα πια, σύμφωνα με τα λόγια του.
Το πρόσωπό του σκοτείνιασε. «Έμμα… Τι συμβαίνει εδώ;» Του χαμογέλασα με έναν τρόπο που τον έκανε να ανατριχιάσει. «Κάθισε. Θα το απολαύσεις.» Το δείπνο σερβιρίστηκε. Μα όχι γι’ αυτόν.
Για μένα. Αστακομακαρονάδα. Φιλέτο μινιόν. Ο ακριβότερος οίνος. Ο Μάρκος κουνήθηκε ανήσυχα στην καρέκλα του. «Έμμα, τι στο διάβολο…» Σήκωσα το ποτήρι μου. Και σηκώθηκα κι εγώ. Οι συνομιλίες γύρω μας καταλάγιασαν.
Όλοι περίμεναν. «Αγαπητοί μου, θέλω να μοιραστώ μια μικρή ιστορία.» Οι καλεσμένοι αντάλλαξαν βλέμματα περιέργειας. «Χθες, ο σύζυγός μου με έφερε εδώ για την επέτειό μας. Και ενώ εκείνος έτρωγε σαν βασιλιάς,
με ανάγκασε να φάω μια σαλάτα, επειδή, βλέπετε, δεν ήμουν αρκετά καλή γι’ αυτόν.» Σιωπή. Ο Μάρκος χλόμιασε. «Μα σήμερα… σήμερα είναι αλλιώς.» Ήπια μια γουλιά σαμπάνιας και τον κοίταξα στα μάτια.
«Γιατί σήμερα εγώ πλήρωσα. Με χρήματα που ο αγαπημένος μου άντρας κρατούσε σε μυστικούς λογαριασμούς, πιστεύοντας πως δε θα τα έβρισκα ποτέ.» Ανάσα συλλογική.
«Και επειδή ο Μάρκος είναι τόσο γενναιόδωρος, απόψε το δείπνο είναι… Κερασμένο από εκείνον!» Οι καλεσμένοι ζητωκραύγασαν. Το προσωπικό του εστιατορίου χαμογελούσε. Και ο διευθυντής,
με ένα ευγενικό νεύμα, ακούμπησε έναν κατάλογο με έναν αριθμό αρκετά μεγάλο για να του κόψει την ανάσα. Ο Μάρκος άνοιξε το στόμα του, αλλά δεν έβγαινε ήχος. Εγώ;
Έφυγα από εκεί μέσα με το κεφάλι ψηλά και το βήμα ελαφρύ σαν πούπουλο. Γιατί ήξερα πως αυτή την επέτειο… Δεν θα την ξεχνούσε ποτέ. Ποτέ.
