Κώστας Σαμαράς
Καθισμένη στο γραφείο της ένα απόγευμα, η Έμμα λαμβάνει μια απροσδόκητη παράδοση.
Όταν ανοίγει το κουτί, την περιμένει ένα σοκαριστικό μήνυμα πάνω στην τούρτα, μαζί με το τεστ εγκυμοσύνης που είχε ξεχάσει να κρύψει.
Τώρα αντιμετωπίζει μια επιλογή: να τρέξει στο σπίτι για να εξηγήσει την αλήθεια στον άντρα της ή να τον αφήσει να φύγει.
Ήμουν στη μέση ενός email, μισοχαμένη σε σκέψεις για το τι θα μαγείρευα για βραδινό, όταν ο Νίκο, ο άνθρωπος για τις παραδόσεις στο γραφείο, εμφανίστηκε στην πόρτα μου με ένα ροζ κουτί ζαχαροπλαστείου.
Φορούσε ένα χαμόγελο που υπονοούσε ότι ήξερε κάτι που εγώ δεν ήξερα.
“Καλό απόγευμα, Έμμα! Αυτό είναι για σένα!” είπε, σχεδόν ακτινοβολώντας.
“Ευχαριστώ, Νίκο,” απάντησα, μπερδεμένη. Δεν είχα παραγγείλει τίποτα, και δεν υπήρχαν γενέθλια ή εορτασμοί στο γραφείο.
Η περιέργειά μου φούντωσε — θα μπορούσε να είναι μία έκπληξη από τον άντρα μου, τον Τζέικ, ο οποίος είναι επικεφαλής αρτοποιός σε ένα πολυτελές αρτοποιείο στην πόλη;
Καθώς οι συνήθεις ήχοι του γραφείου βουίζαν στο υπόβαθρο — τηλέφωνα που χτυπούσαν, πληκτρολόγια που χτυπούσαν, γέλια από την αίθουσα διαλείμματος — έλυσα προσεκτικά την κορδέλα και σήκωσα το καπάκι του κουτιού.
Η αναπνοή μου κόπηκε.
Εκεί, γραμμένο με μαύρο γλάσο στην κορυφή της τούρτας, υπήρχαν τέσσερις λέξεις που με πάγωσαν μέχρι το κόκαλο: Σε χωρίζω.
Κοίταξα την τούρτα με δυσπιστία, το μυαλό μου στριφογυρίζοντας.
Αλλά ο τρόμος δεν σταμάτησε εκεί.
Δίπλα στο σκληρό μήνυμα βρισκόταν το τεστ εγκυμοσύνης που είχα κάνει το πρωί — αυτό που είχα σκοπό να κρύψω αλλά ξέχασα.
Η καρδιά μου βυθίστηκε. Ο Τζέικ είχε βρει το τεστ.
Το είχε δει και αυτή ήταν η απάντησή του. Νόμιζε ότι είχα απατήσει.
Ο Τζέικ και εγώ είχαμε περάσει τόσα πολλά προσπαθώντας να αποκτήσουμε ένα παιδί, αλλά μετά από χρόνια απογοητεύσεων, οι γιατροί μας είπαν ότι ήταν στείρος.
Τώρα, με αυτό το τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια του, πίστευε το χειρότερο — ότι τον είχα προδώσει.
Κράτησα την άκρη του γραφείου μου, παλεύοντας να συγκρατήσω τον πανικό που ανέβαινε.
Η αλήθεια ήταν περίπλοκη, πολύ περισσότερο από ό,τι υποδήλωνε αυτή η τούρτα.
Ναι, ήμουν έγκυος, αλλά δεν είχα πει ακόμα στον Τζέικ γιατί ήθελα πρώτα να το επιβεβαιώσω από τον γιατρό.
Μετά από όσα είχαμε περάσει, δεν μπορούσα να αντέξω την ιδέα να του ανεβάσω τις ελπίδες μόνο για να καταρρεύσουν ξανά.
Πριν χρόνια, μετά από δεκαοχτώ εξαντλητικούς μήνες προσπάθειας, είχαμε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο.
“Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε, τουλάχιστον για λίγο,” είχα πει, καθισμένη στο κρεβάτι μας.
“Απλά έτσι;” ρώτησε ο Τζέικ, η φωνή του γεμάτη ένταση.
“Να σταματήσουμε να προσπαθούμε; Οι γιατροί μας είπαν ήδη ότι φταίω εγώ, ότι είναι το σώμα μου.
Άρα, ναι, ας σταματήσουμε.”
Αυτή η συζήτηση είχε δοκιμάσει τη σχέση μας, αλλά είχαμε προσπαθήσει σκληρά να την ξαναχτίσουμε.
Τώρα, όμως, με αυτή την τούρτα, ένιωθα ότι ήμασταν πίσω στην αρχή.
Έκλεισα το κουτί, πήρα τα πράγματά μου και έτρεξα έξω από το γραφείο, αγνοώντας τα ανήσυχα βλέμματα των συναδέλφων μου.
Έπρεπε να πάω σπίτι, να αντιμετωπίσω τον Τζέικ και να του εξηγήσω τα πάντα.
Όταν μπήκα στην πόρτα, ο Τζέικ περπατούσε πάνω κάτω στο σαλόνι, το πρόσωπό του κατακόκκινο από θυμό.
Τη στιγμή που με είδε, τα μάτια του άναψαν.
“Πες μου ότι το τεστ δεν είναι δικό σου!” φώναξε, η φωνή του ραγίζοντας από οργή.
Έβαλα απαλά το κουτί με την τούρτα στον πάγκο και στάθηκα ακίνητη, η καρδιά μου χτυπώντας δυνατά.
“Είναι δικό μου,” είπα ήρεμα.
Το πρόσωπο του Τζέικ παραμορφώθηκε από πόνο.
“Μου λες ότι περιμένεις το παιδί κάποιου άλλου; Μετά από όλα όσα περάσαμε;”
“Τζέικ, άκουσέ με!” διέκοψα, η φωνή μου σταθερή παρά την καταιγίδα που μας τύλιγε. “Αυτό το παιδί είναι δικό σου.
Θα γίνεις πατέρας.”
Πάγωσε, η σύγχυση να διαγράφεται στο πρόσωπό του.
“Όχι. Δεν είναι δυνατόν.
Οι γιατροί είπαν ότι είμαι στείρος.”
Πλησίασα πιο κοντά. “Οι γιατροί έκαναν λάθος.
Πήγα να δω τη Δρ Χάρπερ σήμερα το πρωί, αφού έκανα το τεστ. Δεν ήθελα να το δεις πριν επιβεβαιώσω τα πάντα.
Μου εξήγησε ότι έχεις ολιγοσπερμία, χαμηλό αριθμό σπερματοζωαρίων, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσες να κάνεις παιδιά.
Το άγχος που περάσαμε μπορεί να επιδείνωσε την κατάσταση, αλλά δεν ήταν αδύνατο.”
Ο Τζέικ στάθηκε ακίνητος, επεξεργαζόμενος τα λόγια μου.
Σιγά σιγά, η οργή έφυγε από το πρόσωπό του, αντικαταστάθηκε από καθαρή δυσπιστία.
Βυθίστηκε στην πολυθρόνα, κρύβοντας το κεφάλι του στα χέρια του.
“Θεέ μου, Έμμα,” ψιθύρισε, η φωνή του γεμάτη συγκίνηση.
“Νόμιζα ότι με απάτησες… Νόμιζα ότι βρήκες κάποιον άλλο γιατί εγώ δεν μπορούσα… Δεν μπορούσα να σου δώσω αυτό που ήθελες.”
Κοίταξα τον άντρα που αγαπούσα να καταρρέει, τον άντρα που ήταν τόσο δυνατός στις δυσκολίες μας, τώρα διαλυμένος από μια παρεξήγηση.
Η καρδιά μου πόνεσε με τρόπους που δεν μπορούσα να περιγράψω.
Είχα φανταστεί ότι θα του έλεγα αυτά τα νέα διαφορετικά — είχα ονειρευτεί τη χαρά που θα μοιραζόμασταν, τελικά γινόμενοι γονείς.
Αλλά αντίθετα, βρισκόμασταν εδώ, ανάμεσα στα συντρίμμια των φόβων του.
“Συγγνώμη τόσο πολύ,” επανέλαβε, κλαίγοντας. “Ήμουν έτοιμος να φύγω, έτοιμος να τελειώσω τα πάντα γιατί νόμιζα ότι σε απογοήτευσα.”
Δεν κουνήθηκα.
Τον άφησα να κλάψει, τον άφησα να βγάλει τον πόνο που είχε μαζευτεί όλα αυτά τα χρόνια
. Στο τέλος, με κοίταξε, το πρόσωπό του γεμάτο δάκρυα.
“Δεν σου αξίζω. Δεν αξίζω αυτή την ευκαιρία.
Αλλά σου ορκίζομαι, θα το διορθώσω κάθε μέρα. Θα γίνω ο καλύτερος πατέρας. Θα γίνω ο καλύτερος σύζυγος.”
Ένιωσα ένα κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό μου.
Αυτό δεν ήταν το στιγμιότυπο που είχα ονειρευτεί, αλλά ήταν αυτό που μας δόθηκε.
Καθώς κοίταζα τον άντρα μου, διαλυμένο αλλά γεμάτο νέα ελπίδα, συνειδητοποίησα ότι μας είχε δοθεί κάτι που νομίζαμε αδύνατο.
Ένα παιδί. Μια μελλοντική ζωή.
“Θα τα βρούμε,” ψιθύρισα, η φωνή μου σπάζοντας.
Και για πρώτη φορά μετά από καιρό, είδα την ελπίδα στα μάτια του Τζέικ.
Όταν με πλησίασε, δεν τραβήχτηκα.
Σταθήκαμε μαζί, τυλιγμένοι ο ένας στις αγκαλιές του άλλου, με το βάρος αυτού του θαύματος πάνω μας.
Εσύ θα έκανες το ίδιο;
