Κώστας Σαμαράς
Η Ελίζα, μια μητέρα τριών παιδιών, εμπιστεύτηκε έναν εργολάβο για να ανακαινίσει την κουζίνα της, αλλά αυτός εξαφανίστηκε στη μέση της δουλειάς, αφήνοντάς την με μια καταστροφή.
Λίγο ήξερε ότι η Ελίζα είχε ένα έξυπνο σχέδιο για να τον κάνει να μετανιώσει που την πέρασε.
Το να είσαι μητέρα τριών παιδιών δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο έλεγαν οι άνθρωποι – τουλάχιστον, έτσι πίστευα.
Με φίλους και οικογένεια πάντα διαθέσιμους για να βοηθήσουν, νόμιζα ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο.
Αυτό μέχρι που μια απογοητευτική εμπειρία μου έδειξε πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή όταν είσαι μόνη.
Πριν βυθιστώ σε αυτόν τον εφιάλτη, ας συστηθώ.
Είμαι η Ελίζα, μια μητέρα τριών υπέροχων παιδιών: Τσέλσι (10), Τρέβορ (8) και Κέιλα (6).
Ο πρώην άντρας μου, ας πούμε απλά ότι έκανε μερικές κακές αποφάσεις.
Με πρόδωσε με μια παλιά φίλη από το σχολείο, προσφέροντας κάθε δικαιολογία που μπορείς να φανταστείς.
Μετά από πολλές ευκαιρίες που του έδωσα, τον βρήκα στο υπνοδωμάτιό μας μαζί της ενώ υποτίθεται ότι θα πρόσεχε τα παιδιά.
Αυτό ήταν το τελευταίο σταγόνα.
Τον έδιωξα και υπέβαλα αίτηση διαζυγίου, και δεν μπήκε καν στον κόπο να πολεμήσει για την επιμέλεια.
Ήταν προφανές ότι δεν θα ήταν κοντά.
Τώρα, είμαι μόνο εγώ και τα παιδιά μου.
Η ζωή μου περιστρέφεται γύρω τους, και ενώ η ισορροπία μεταξύ δουλειάς και γονεϊκότητας είναι δύσκολη, τα έχω καταφέρει.
Αλλά το ένα πράγμα που δεν είχα συνειδητοποιήσει πλήρως ήταν πόσο πολύ είχα εξαρτηθεί από τον πρώην σύζυγό μου για πράγματα όπως η επισκευή σπασμένων σωλήνων ή η ανασύνδεση διακοπτών.
Με εκείνον να λείπει, αυτές οι δουλειές έγιναν ευθύνη μου – ή, στις περισσότερες περιπτώσεις, του αδελφού μου Άνταμ.
Πάντα ερχόταν να με βοηθήσει με τις επισκευές, αλλά αυτή τη φορά δεν είχα άλλη επιλογή από το να προσλάβω έναν εργολάβο.
Τότε έμαθα πόσο κακά μερικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις μητέρες που είναι μόνες τους όταν συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει άντρας στο σπίτι.
Ήταν μια σκληρή πραγματικότητα στην οποία δεν ήμουν προετοιμασμένη.
Όλα άρχισαν πριν από μερικούς μήνες, όταν παρατήρησα ότι νερό συγκεντρωνόταν στο νεροχύτη της κουζίνας.
Παρά όλες μου τις προσπάθειες να αποφύγω τους φραγμένους αποχετεύσεις, η μπλοκαρίσματος δεν καθαριζόταν.
Δοκίμασα κάθε κόλπο DIY που μπορούσα να σκεφτώ – μαγειρική σόδα, ξίδι, ζεστό νερό – αλλά τίποτα δεν λειτούργησε.
Κατέληξα να πλένω τα πιάτα στο νεροχύτη του μπάνιου, που ήταν υπερβολικά απογοητευτικό.
Εκείνο το βράδυ, κάλεσα τον Άνταμ, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να το διορθώσει.
«Ακούγεται σαν μεγάλο πρόβλημα, Λιζ», είπε ο Άνταμ αφού το κοίταξε.
«Θα χρειαστείς έναν επαγγελματία.»
Απρόθυμα, ακολούθησα τη συμβουλή του.
Μια φίλη μου πρότεινε έναν εργολάβο που ονομαζόταν Μάρκ, λέγοντας ότι ήταν ο καλύτερος στην πόλη.
Εμπιστεύτηκα την κρίση της και τον κάλεσα.
Ο Μάρκ εμφανίστηκε τελικά λίγες μέρες αργότερα.
Ήταν τριάντα και φαινόταν αρκετά φιλικός, δίνοντας την αίσθηση του « εμπιστεύσου με, ξέρω τι κάνω». Αφού εξέτασε τη σήψη, μου είπε ότι το πρόβλημα ήταν πιο σοβαρό από απλή μπλοκαρίσματα.
«Θα έπρεπε να σκεφτείς να ανακαινίσεις την κουζίνα σου», είπε, εξηγώντας ότι ολόκληρη η περιοχή χρειάζονταν μια ανανέωση για να αποφευχθούν μελλοντικά προβλήματα.
Η τιμή που ανέφερε ήταν λογική, και υποσχέθηκε ότι η δουλειά θα διαρκούσε περίπου έξι εβδομάδες.
Το σκέφτηκα και κάλεσα τον Άνταμ για να συζητήσουμε.
Συμφώνησε ότι μια ανακαίνιση φαινόταν η σωστή κίνηση, έτσι την επόμενη μέρα, είπα στον Μάρκ να προχωρήσει με το έργο.
Λίγο ήξερα ότι θα έκανα τη χειρότερη απόφαση της ζωής μου.
Ο Μάρκ ξεκίνησε την ανακαίνιση της κουζίνας δύο ημέρες αργότερα, και στην αρχή, όλα πήγαιναν ομαλά.
Τα παιδιά μου, ειδικά ο Τρέβορ και η Κέιλα, ήταν περίεργα για τη δουλειά, και ο Μάρκ φαινόταν υπομονετικός μαζί τους.
Νόμιζα ότι είχα προσλάβει έναν επαγγελματία που ήξερε τι έκανε.
Αλλά δύο εβδομάδες αργότερα, ο Μάρκ σταμάτησε να εμφανίζεται.
Στην αρχή, υπέθεσα ότι κάτι είχε συμβεί, αλλά όταν πέρασαν τρεις μέρες χωρίς νέα του, κάλεσα για να ελέγξω.
«Ω, Ελίζα», είπε χαλαρά, «δουλεύω σε ένα άλλο έργο. Θα περάσω αργότερα.»
Ένα άλλο έργο;
Τι γίνεται με την κουζίνα μου;
Προσπάθησα να παραμείνω ήρεμη, αλλά ήταν προφανές ότι είχα βγει από τη λίστα προτεραιοτήτων του.
Όταν πέρασε άλλη μια εβδομάδα χωρίς κανένα σημάδι του, ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Δεν θα επέστρεφε.
Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Μάρκ νόμιζε ότι μπορούσε να εκμεταλλευτεί εμένα.
Ήμουν απλώς μια μητέρα μόνη – κανένας σύζυγος να τον αντιμετωπίσει, κανείς να τον κυνηγήσει.
Υπέθεσε ότι θα μπορούσε να εξαφανιστεί και ότι θα κολλούσα με μια ημιτελή κουζίνα.
Αλλά δεν θα τον άφηνα να το βγάλει καθαρό. Είχα ένα σχέδιο.
Έβγαλα φωτογραφίες από την ακαταστασία που είχε αφήσει πίσω του – ντουλάπια μισοτοποθετημένα, εκτεθειμένα καλώδια, σωλήνες που προεξείχαν και πάγκους σε αναστάτωση.
Έπειτα, ανάρτησα τις φωτογραφίες σε τοπικές ομάδες βελτίωσης σπιτιού στο Facebook.
Η ανάρτησή μου δεν ήταν επιθετική; ήταν στρατηγική. Έγραψα:
«Προσέλαβα έναν εργολάβο που ονομάζεται Μάρκ κατόπιν σύστασης ενός φίλου. Άρχισε να ανακαινίζει την κουζίνα μου και έκανε εξαιρετική δουλειά στην αρχή, αλλά τώρα έχει εξαφανιστεί. Έχει κανείς άλλος αντιμετωπίσει παρόμοιες καθυστερήσεις;»
Οι φωτογραφίες μίλησαν από μόνες τους.
Δεν πέρασε πολύς χρόνος μέχρι να αρχίσουν να καταφθάνουν τα σχόλια.
Άνθρωποι από όλη την πόλη μοιράστηκαν τις ιστορίες τρόμου τους για τον Μάρκ.
«Τον προσέλαβα για να επισκευάσει το μπάνιο μου, και εξαφανίστηκε στη
μέση της δουλειάς!»
«Ο Μάρκ εξαφανίστηκε με την προκαταβολή μου και δεν ολοκλήρωσε ποτέ τη δουλειά.
Ευχαριστώ που το ανάρτησες.»
«Τον κυνηγάω εδώ και εβδομάδες! Τόσο χαρούμενη που ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη.»
Αποδείχθηκε ότι όλη η πόλη ήταν απογοητευμένη από αυτόν.
Η ανάρτησή μου είχε προκαλέσει κάτι, και ήξερα ότι δεν θα άργησε να το δει ο Μάρκ.
Δύο μέρες αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Μάρκ, και πανικοβλήθηκε.
«Άκουσα μερικά πράγματα online,» είπε, η φωνή του τρέμει.
«Οι άνθρωποι λένε ότι δεν ολοκληρώνω τις δουλειές. Αυτό δεν είναι αλήθεια, σωστά;»
Μπορούσα να ακούσω την απελπισία στη φωνή του. Ήταν φοβισμένος.
Έμεινα ήρεμη και απάντησα, «Λοιπόν, Μάρκ, ίσως θα έπρεπε να επικεντρωθείς στο να ολοκληρώσεις τη δουλειά που έχεις αρχίσει.
Τότε οι άνθρωποι δεν θα έχουν τίποτα να παραπονεθούν.»
Δεν φώναξα ούτε τον κατηγόρησα. Ήθελα να καταλάβει ότι είχε βάλει τον εαυτό του σε αυτή την κατάσταση.
Την επόμενη μέρα, ο Μάρκ εμφανίστηκε με την ομάδα του και προσπαθούσε να ολοκληρώσει τη δουλειά.
Δούλεψαν πιο γρήγορα από ποτέ, απελπισμένοι να τα προλάβουν όλα.
Μόλις τελείωσαν, ο Μάρκ μου έστειλε μήνυμα, παρακαλώντας σχεδόν να αφαιρέσω την ανάρτηση και να αφήσω μια καλή κριτική αντί γι’ αυτό.
«Θα το σκεφτώ,» απάντησα.
Στην πραγματικότητα, δεν σκόπευα να αφαιρέσω την ανάρτηση. Δεν χρειαζόταν να αφήσω καλή κριτική επίσης.
Ο Μάρκ είχε εκτεθεί, και ήθελα να μάθει το μάθημά του.
Υπέθεσε ότι ήμουν απλώς μια ακόμη μητέρα μόνη που μπορούσε να εκμεταλλευτεί.
Αλλά είχε άδικο. Ήμουν πιο δυνατή και πιο έξυπνη από ό,τι φανταζόταν.
Και χάρη στο σχέδιό μου, δεν θα το ξεχάσει.
Κοιτάζοντας πίσω, είμαι χαρούμενη που διαχειρίστηκα τα πράγματα μόνη μου.
Αν ο Άνταμ ήταν κοντά, ο Μάρκ πιθανώς θα είχε κάνει τη δουλειά σωστά από την αρχή.
Αλλά μερικές φορές, πρέπει να δείξεις στους ανθρώπους ότι μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου – ακόμη και όταν νομίζουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν εσένα.
