Κώστας Σαμαράς
Όταν ο πλούσιος γείτονάς μου, ο Τομ, αποφάσισε ότι το αγαπημένο μου παλιό σεντάν ήταν “παραφωνία,” πήρε την κατάσταση στα χέρια του και πάγωσε το αυτοκίνητό μου κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Αλλά το κάρμα δεν άργησε να του δώσει ένα μάθημα που δεν θα ξεχνούσε ποτέ.
Πολυτελή Σεντάν
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα σε μια γειτονιά όπου κάθε δρόμος είχε γερμανικά πολυτελή αυτοκίνητα και οι κηπουροί ακολουθούσαν πρόγραμμα σχεδόν στρατιωτικής ακρίβειας.
Κι όμως, χάρη στο πρόγραμμα εταιρικής στέγασης της εταιρείας μου, βρέθηκα εκεί, νιώθοντας σαν απατεώνας με το χτυπημένο σεντάν του μπαμπά μου από το 1989 να ξεχωρίζει εμφανώς στον δρόμο.
Αυτό το αυτοκίνητο δεν ήταν απλώς ένα όχημα· ήταν ένας θησαυρός αναμνήσεων.
Κάθε γρατζουνιά και βαθούλωμα είχε μια ιστορία: το ελαφρύ χτύπημα στον προφυλακτήρα από τότε που ο μπαμπάς μου δίδασκε παρκάρισμα ή το ράγισμα στο ταμπλό όπου χτυπούσε τα δάχτυλά του στους ρυθμούς του Τζόνι Κας.
Μετά τον θάνατο του μπαμπά, η διατήρηση του αυτοκινήτου ήταν ο τρόπος μου να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη του.
Ένα φθινοπωρινό πρωινό, έπλενα το αυτοκίνητο όταν άκουσα τον ήχο από ακριβά μοκασίνια πάνω στα ξερά φύλλα.
«Συγγνώμη,» είπε μια φωνή γεμάτη υπεροψία. Γύρισα και είδα τον γείτονά μου τον Τομ, εικόνα τέλειου μέλους λέσχης γκολφ, να κοιτάζει το αυτοκίνητο σαν να τον είχε προσβάλει προσωπικά.
«Μπορείς να με λες Λίλα,» απάντησα, χωρίς να σταματήσω το τρίψιμο.
«Μάλιστα.» Έδειξε προς το αυτοκίνητο με έντονη απέχθεια, με το δαχτυλίδι του να αστράφτει στο φως του ήλιου.
«Αυτό… το όχημα είναι πρόβλημα.
Ρίχνει τις τιμές των ακινήτων και χαλάει την αισθητική της γειτονιάς.»
Στάθηκα ίσια, σταυρώνοντας τα χέρια μου. «Είναι το αυτοκίνητό μου, Τομ. Δεν πάει πουθενά.»
Τα σαγόνια του σφίχτηκαν. «Λοιπόν, αν δεν το ξεφορτωθείς, θα βεβαιωθώ ότι θα το μετανιώσεις. Το θεωρείς προειδοποίηση.»
Τον αγνόησα γελώντας και συνέχισα να πλένω το αυτοκίνητό μου, αλλά μία εβδομάδα αργότερα, ξύπνησα και το βρήκα κλεισμένο σε έναν παχύ στρώμα πάγου, σαν κάποιος να το είχε καταβρέξει ξανά και ξανά στον παγωμένο αέρα της νύχτας.
Ο Τομ, πίνοντας τον καφέ του στη βεράντα του με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο, είπε:
«Πρόσεχε εκεί έξω. Φαίνεται πως η Μητέρα Φύση έχει βάλει στο μάτι το αυτοκίνητό σου.»
Πέρασα ώρες να σπάω τον πάγο, εξοργισμένη.
Αλλά η φωνή του μπαμπά αντήχησε στο μυαλό μου: «Η καλύτερη εκδίκηση είναι να ζεις καλά. Κράτα τα χέρια σου καθαρά, κορίτσι μου.»
Εκείνο το βράδυ, ένας δυνατός θόρυβος με ξύπνησε.
Έτρεξα στο παράθυρο, περιμένοντας άλλη μια επίθεση στο αυτοκίνητό μου, αλλά αυτό που είδα με έκανε να γελάσω.
Ένας πυροσβεστικός κρουνός κοντά στο σπίτι του Τομ είχε εκραγεί, εκτοξεύοντας ένα ισχυρό ρεύμα νερού κατευθείαν στο σπίτι του.
Ο παγωμένος νυχτερινός αέρας είχε μετατρέψει το σπίτι του και το πολυτελές SUV του σε ένα παράξενο παλάτι από πάγο.
Το πρωί, η γειτονιά μιλούσε γι’ αυτό, με τους κατοίκους να βγάζουν φωτογραφίες του παγωμένου σπιτιού του Τομ.
Ήταν εκεί έξω, σπάζοντας τον πάγο με ένα φτυάρι κήπου, δείχνοντας εντελώς νικημένος.
Παρά τα πάντα, τα μαθήματα του μπαμπά για καλοσύνη έμειναν μαζί μου.
Πήρα τη δική μου ξύστρα πάγου και πήγα προς το μέρος του.
«Χρειάζεσαι βοήθεια;» ρώτησα, συγκρατώντας το χαμόγελό μου.
Ο Τομ σήκωσε το κεφάλι, έκπληκτος. «Γιατί να με βοηθήσεις μετά απ’ όλα αυτά;»
Σήκωσα τους ώμους. «Υποθέτω πως είμαι καλύτερη γειτόνισσα από σένα.»
Δουλέψαμε δίπλα-δίπλα για ώρες, ελευθερώνοντας το SUV του και καθαρίζοντας ένα μονοπάτι προς την μπροστινή του πόρτα.
Το επόμενο πρωί, χτύπησε την πόρτα μου κρατώντας έναν φάκελο.
«Σου οφείλω μια συγγνώμη,» είπε, η φωνή του πιο απαλή από ποτέ.
«Και αυτό.» Μέσα ήταν 5.000 δολάρια σε τραγανά χαρτονομίσματα.
«Για το αυτοκίνητό σου. Φτιάξ’ το—ή αγόρασε καινούργιο. Θεώρησέ το προσφορά ειρήνης.»
Μια εβδομάδα αργότερα, το παλιό μου σεντάν έλαμπε με μια φρέσκια στρώση χρώματος, νέα ελαστικά και έναν ανακατασκευασμένο κινητήρα, ξεχωρίζοντας περήφανα ανάμεσα στα πολυτελή αυτοκίνητα της γειτονιάς.
Κάθε φορά που έβαζα μπροστά τη μηχανή και έβλεπα τον Τομ να ρίχνει κρυφές ματιές, του έριχνα ένα χαμόγελο.
Μερικές φορές έγνεφε με απρόθυμο θαυμασμό.
Ο μπαμπάς πάντα έλεγε πως η αληθινή κλάση δεν είναι θέμα πλούτου—είναι θέμα του πώς συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους.
Και μερικές φορές, η καλύτερη εκδίκηση είναι να δείχνεις περισσότερη μεγαλοψυχία απ’ ό,τι αξίζουν.
