Κώστας Σαμαράς
Ο γιος μου είναι 32 ετών και εξακολουθεί να ζει στο σπίτι μου και να εξαρτάται από μένα. Δεν εργάζεται και περνά όλη την ημέρα του παίζοντας παιχνίδια. Ακόμα και η αγαπημένη του τον άφησε γι’ αυτό. Οι φίλοι μου λένε: «Πέταξέ τον έξω! Είναι ενήλικας, ας αναλάβει τη ζωή του!» Αλλά πρόσφατα, όταν προσπάθησα να μιλήσω μαζί του, μου είπε κάτι που με άφησε άφωνη.
Θεέ μου, τι έφερα στον κόσμο; Θα σας πω τι έκανε και παρακαλώ αφήστε σχόλια για να με βοηθήσετε με συμβουλές. 👇👇
Ο γιος μου είναι 32 ετών. Παλαιότερα ήταν ένα καλό και ευαίσθητο παιδί που μου έδινε λουλούδια χωρίς λόγο και ονειρευόταν να γίνει ένας επιτυχημένος άνθρωπος. Εγώ και ο άντρας μου κάναμε τα πάντα για να του προσφέρουμε το καλύτερο μέλλον.
Τελείωσε το σχολείο, πέρασε στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι και εμείς, με χαρά, τον αφήσαμε να μείνει μαζί μας — άλλωστε, είναι το μοναδικό μας παιδί.
Κάποια στιγμή στη ζωή του, εμφανίστηκε ένα όμορφο και έξυπνο κορίτσι που τον αγαπούσε με όλη της την καρδιά. Μετακόμισε στο σπίτι μας και φαινόταν ότι το μέλλον τους θα ήταν ευτυχισμένο.
Αλλά σύντομα παρατήρησα ανησυχητικές αλλαγές. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, ο γιος μου δεν βιάστηκε να βρει δουλειά.
Περνούσε όλη την ημέρα μπροστά στον υπολογιστή, βυθισμένος σε εικονικούς κόσμους. Η κοπέλα του προσπάθησε αρχικά να τον διορθώσει, μετά έκλαψε, και μετά από έναν χρόνο έφυγε.
Ελπίζαμε ότι μετά την αποχώρησή της, ο γιος μας θα άλλαζε. Αλλά δεν άλλαξε.
Αυτή η κατάσταση επηρέασε πολύ τον άντρα μου. Δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι ο γιος μας είχε γίνει ένας ανίκανος εξαρτημένος. Άρχισαν να τσακώνονται όλο και περισσότερο και μια μέρα, σε μια στιγμή απόγνωσης, ο άντρας μου δεν άντεξε και έδιωξε τον γιο μας από το σπίτι.
Αλλά εγώ δεν κατάφερα να μείνω χωρίς αυτόν για πολύ — μια εβδομάδα αργότερα γύρισε και δεν μπορούσα να του κλείσω την πόρτα.
Αλλά το χειρότερο συνέβη αργότερα. Μια μέρα γύρισα στο σπίτι και βρήκα τον άντρα μου στο πάτωμα. Η καρδιά του δεν άντεξε.
Στο άλλο δωμάτιο, ο γιος μου καθόταν με τα ακουστικά και έπαιζε το καταραμένο παιχνίδι και δεν κατάλαβε καν ότι ο πατέρας του πέθαινε. Αν καλούσε το ασθενοφόρο, ο άντρας μου ίσως να είχε επιβιώσει.
Μετά την κηδεία, δεν αναγνώρισα τον γιο μου. Δεν ένιωθε καθόλου ενοχές. Δεν με βοήθησε, δεν ρώτησε πώς τα πάω. Απλώς συνέχιζε να παίζει.
Και μετά τα παιχνίδια προστέθηκαν τα στοιχήματα σε διαδικτυακά καζίνο. Σύντομα άρχισε να ζητά χρήματα. Αρχικά μικρά ποσά, μετά όλο και περισσότερα. Δεν του έδινα χρήματα. Για αυτόν τον λόγο, ο γιος μου δεν με άφηνε ήσυχη, φώναζε και με κατηγορούσε ότι δεν έχει μέλλον.
— Θα το μετανιώσεις όταν γεράσεις! Δεν θα κάνω τίποτα για να σε φροντίσω! — μου είπε μια μέρα.
Φοβάμαι για τον εαυτό μου και δεν ξέρω τι να κάνω. Οι φίλοι μου λένε: «Πέταξέ τον έξω! Είναι ενήλικας, ας αναλάβει τη ζωή του!» Αλλά πώς να το κάνω; Είναι το παιδί μου. Και αν με αφήσει όντως όταν γεράσω;
