Κώστας Σαμαράς
Το να γίνω μητέρα ξανά δεκαετίες μετά το πρώτο μου παιδί έπρεπε να είναι μια χαρούμενη και αλλαγή ζωής εμπειρία.
Αλλά η χαρά σκιάστηκε όταν ο γιος μου ανακοίνωσε ότι και αυτός περιμένει παιδί.
Τότε ξεκίνησε η ένταση μεταξύ μας, κυρίως εξαιτίας των παράλογων απαιτήσεων και των δραματικών εκρήξεων της φίλης του, τις οποίες δεν μπορούσα απλά να ικανοποιήσω.
Ο γιος μου, ο Κάιλ, γεννήθηκε όταν ήμουν μόλις 20 — μια εποχή που ακόμα προσπαθούσα να βρω τον δρόμο μου.
Παρά τις δυσκολίες, έκανα το καλύτερο δυνατό για να τον μεγαλώσω σωστά.
Αυτή η χρονιά έπρεπε να είναι γεμάτη ευτυχία.
Στα 42, δύο δεκαετίες μετά τη γέννηση του Κάιλ, αποφάσισα να γίνω ξανά μητέρα.
Αλλά τότε δέχτηκα μια διπλή έκπληξη: ο Κάιλ, που ολοκλήρωνε το τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο, ανακοίνωσε ότι η φίλη του ήταν κι αυτή έγκυος.
Η ιδέα ότι σύντομα θα ήμουν και νέα μητέρα και γιαγιά ήταν, τουλάχιστον, συντριπτική.
Δεν θα πω ψέματα — δεν ήμουν ενθουσιασμένη με το ότι ο Κάιλ θα γινόταν πατέρας σε τόσο νεαρή ηλικία, ειδικά μετά τη δική μου εμπειρία να μεγαλώσω παιδί μόνη μου.
Ήξερα από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο μπορεί να είναι.
Αλλά βλέποντας πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Κάιλ, επέλεξα να κρατήσω τις ανησυχίες μου για τον εαυτό μου.
Όταν ο Κάιλ μου έφερε τα νέα, έκανα το καλύτερο δυνατό για να τον υποστηρίξω.
«Είναι καταπληκτικό, Κάιλ! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα γίνεις πατέρας!» του είπα, αγκαλιάζοντάς τον σφιχτά.
Χαμογέλασε και είπε, «Ευχαριστώ, μαμά! Και θα γίνεις γιαγιά!»
Γελάσαμε μαζί στην συνειδητοποίηση ότι τα παιδιά μας θα γεννηθούν με διαφορά λίγων μηνών.
Προσπάθησα να αγκαλιάσω τον νέο μου ρόλο, προσφέροντάς τους και συναισθηματική και οικονομική στήριξη καθώς οι ζωές μας μπλέκονταν περισσότερο.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Η ένταση ξεκίνησε μετά τη γέννηση της όμορφης κόρης μου.
Ο Κάιλ και η φίλη του, η Σάρα, ήταν από τους πρώτους που με επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο.
Έφεραν λουλούδια και μπαλόνια, και ο Κάιλ αστειεύτηκε, «Συγχαρητήρια! Τώρα είσαι μαμά δύο όμορφων παιδιών!»
Αλλά όταν ανακάλυψαν ότι ονόμασα την κόρη μου Κλάρα, ξέσπασε κόλαση.
Η Σάρα άφησε μια διαπεραστική κραυγή που τρομοκράτησε όλους, ακόμα και την μικρή Κλάρα, που άρχισε να κλαίει από τον φόβο της.
Η επίσκεψή τους, που έπρεπε να ήταν μια χαρούμενη περίσταση, γρήγορα μετατράπηκε σε χάος.
Η νοσοκόμα έτρεξε για να ελέγξει το μωρό, και βλέποντας την κατάσταση, σοφά ρώτησε, «Να πάρω το μωρό πίσω προς το παρόν;»
Έγνεψα καταφατικά, ευγνώμων που η Κλάρα απομακρύνθηκε από το κλιμακούμενο δράμα.
Μόλις η Κλάρα ήταν ασφαλής, στάθηκα αποφασισμένη καθώς ο Κάιλ και η Σάρα απαίτησαν να αλλάξω το όνομά της.
«Όχι,» είπα με τελειωτικότητα, μη κάνοντας πίσω παρά την παράλογη αίτησή τους.
Έφυγαν από το νοσοκομείο θυμωμένοι, αφήνοντας πίσω ένα δωμάτιο γεμάτο από απορημένες νοσοκόμες και μια πολύ κουρασμένη νέα μητέρα.
Πέρασαν εβδομάδες, και φαινόταν ότι το θέμα είχε τελειώσει.
Τότε ο Κάιλ και η Σάρα ανακοίνωσαν το όνομα που επέλεξαν για το μωρό τους: Πάξτυν.
Είχαμε ένα τεταμένο οικογενειακό δείπνο όταν το αποκάλυψαν, και το αθέλητο μορφασμό μου προκάλεσε μια ακόμα σύγκρουση.
«Είναι δικό σου λάθος!» φώναξε η Σάρα, με φωνή γεμάτη από πικρία.
«Πήρες το μόνο όνομα που μου άρεσε, και τώρα καταστρέφεις και αυτό!»
«Σε παρακαλώ, χαμήλωσε τη φωνή σου. Το μωρό μου προσπαθεί να κοιμηθεί,» είπα ήρεμα, αλλά η κατάσταση γρήγορα ξέφευγε από τον έλεγχο.
Ο Κάιλ, πιασμένος στη μέση, προσπάθησε να μεσολαβήσει.
«Μαμά, δεν μπορείς απλά να το αλλάξεις για να κρατήσουμε την ειρήνη;» παρακάλεσε.
Έμεινα άναυδη.
«Μου ζητάς να αλλάξω το όνομα της κόρης μου για να σας ικανοποιήσω;
Αυτό είναι παράλογο.
Το μωρό μου γεννήθηκε πρώτο, και ποτέ δεν ανέφερες αυτό το όνομα μέχρι τώρα.»
Το δείπνο τελείωσε απότομα, χωρίς λύση στον ορίζοντα.
Στις μέρες που ακολούθησαν, η ένταση αυξήθηκε.
«Έχεις δύο μήνες για να το διορθώσεις,» προειδοποίησε ο Κάιλ με έναν απειλητικό τόνο, υπονοώντας ότι έπρεπε να αλλάξω το όνομα της Κλάρας πριν γεννηθεί το μωρό τους.
Η Σάρα μάλιστα τηλεφώνησε, λέγοντας, «Θα ονομάσουμε την κόρη μας Πάξτυν, και θα φροντίσω να μάθουν όλοι πόσο γελοίο είναι το όνομα της δικής σου κόρης!»
Σοκαρίστηκα από την αυθάδεια της Σάρας.
Φαινόταν πιο αποφασισμένη να με εκδικηθεί παρά να αγαπήσει το δικό της παιδί.
Όταν προσπάθησα να συζητήσω με τον Κάιλ, μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Σε μια στιγμή απογοήτευσης, έστειλα μήνυμα στη Σάρα, προσπαθώντας να προσφέρω κλάδο ελιάς.
«Σκεφτόμουν, και στην πραγματικότητα μου αρέσει το όνομα Πάξτυν,» ψέματα είπα, ελπίζοντας να χαλαρώσει η ένταση.
Η απάντησή της ήταν άμεση και κοφτερή: «Στην κόλαση να πας!»
Αυτό το μήνυμα σήμανε το τέλος της συζήτησής μας — και της οικονομικής μου υποστήριξης προς αυτούς.
Ήταν μια σκληρή απόφαση, αλλά απαραίτητη για τη δική μου ηρεμία.
Αρνήθηκα να με χειραγωγούν για κάτι τόσο προσωπικό και σημαντικό όπως το όνομα της κόρης μου.
Στην ηρεμία που ακολούθησε, κράτησα την Κλάρα κοντά, ψιθυρίζοντας υποσχέσεις αγάπης και προστασίας.
Ορκίστηκα να κρατήσω τον κόσμο της όσο το δυνατόν πιο ήρεμο και χαρούμενο, παρά το δράμα που εκτυλισσόταν γύρω μας.
Όσο για τον Κάιλ και τη Σάρα, η απόσταση μεταξύ μας μεγάλωσε.
Κράτησαν το όνομα Πάξτυν, μια συνεχής υπενθύμιση της ρήξης μεταξύ μας.
Ωστόσο, παρά τη θλίψη, παραμένω αισιόδοξη ότι ο χρόνος θα επουλώσει αυτές τις πληγές και θα τους βοηθήσει να καταλάβουν γιατί έπρεπε να μείνω σταθερή.
Για τώρα, εστιάζω στην Κλάρα, την απροσδόκητη
ευλογία μου, και αφήνω την καταιγίδα αυτής της χρονιάς να ξεθωριάζει σιγά-σιγά στη μνήμη.
Είναι δύσκολο όταν οι οικογενειακές σχέσεις γίνονται τεταμένες, ειδικά όταν εμπλέκονται παιδιά.
Μια άλλη μητέρα, η Έλλα, αντιμετώπισε μια παρόμοια κατάσταση με την κόρη της, που πρόδωσε την εμπιστοσύνη της αφού έμεινε έγκυος.
Αυτό οδήγησε σε μια συναισθηματική και περίπλοκη ρήξη μεταξύ τους.
