Κώστας Σαμαράς
Ο γιος μου, Μιχάλης, με εξέπληξε με ένα σπιτάκι στην εξοχή, αλλά όταν φτάσαμε εκεί, συνειδητοποίησα ότι ήταν όλα ένα κόλπο.
Μετά από λίγο, ανακάλυψα τον πραγματικό λόγο για τον οποίο το έκανε, και ακόμα δεν μπορώ να τον συγχωρήσω.
Εσείς τι θα κάνατε;
Γεια σας! Με λένε Ρίτσαρντ και είμαι 68 χρονών.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζητούσα τη συμβουλή ξένων, αλλά να’μαι.
Χρειάζομαι μια εξωτερική προοπτική.
Για το υπόβαθρο: Ήμουν μόνος πατέρας για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου.
Η γυναίκα μου, Έμμα, πέθανε από καρκίνο όταν ο γιος μας, Μιχάλης (που είναι τώρα 35 χρονών), ήταν μόλις δέκα χρονών.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμάς, αλλά τα καταφέραμε μαζί.
Από τότε ήμασταν μόνο οι δυο μας απέναντι στον κόσμο.
Έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να είμαι και μάνα και πατέρας για εκείνον, και δούλεψα σκληρά για να του προσφέρω κάθε ευκαιρία που μπορούσα.
Ο Μιχάλης μεγάλωσε ως καλό παιδί.
Είχε τις στιγμές της επανάστασής του, σίγουρα, αλλά συνολικά ήταν ευγενικός, εργατικός και έδειχνε να έχει καλή κρίση.
Ήταν καλός στο σχολείο, πήγε στο πανεπιστήμιο με μερική υποτροφία και μετά την αποφοίτησή του βρήκε καλή δουλειά στον τομέα των οικονομικών.
Ήμουν πάντα πολύ περήφανος γι’ αυτόν και παρακολούθησα πώς εξελίχθηκε σε έναν επιτυχημένο ενήλικα.
Παρέμεινα κοντά του ακόμα και μετά την απομάκρυνσή του από το σπίτι, τηλεφωνούσαμε τακτικά και τρώγαμε μαζί τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.
Γι’ αυτό, ό,τι συνέβη πριν από πάνω από έναν χρόνο ήταν τόσο σοκαριστικό.
Ήταν ένα βράδυ Τρίτης όταν ο Μιχάλης ήρθε σπίτι μου γεμάτος ενθουσιασμό.
«Μπαμπά», είπε, «έχω σπουδαία νέα! Σου αγόρασα ένα σπιτάκι στην εξοχή!»
«Ένα σπιτάκι; Μιχάλη, για τι πράγμα μιλάς;»
«Είναι τέλειο, μπαμπά. Είναι ήσυχο, γαλήνιο και ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι. Θα το λατρέψεις!»
Ήμουν έκπληκτος. Μετακόμιση σε ένα σπιτάκι μακριά από εδώ; Φαινόταν υπερβολικό.
«Μιχάλη, δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό. Είμαι απόλυτα ευτυχισμένος εδώ.»
Αλλά επέμενε!
«Όχι, μπαμπά, το αξίζεις. Το σπίτι που βρίσκεσαι τώρα είναι ΠΟΛΥ μεγάλο ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΜΟΝΟ.
Είναι καιρός για αλλαγή.
Εμπιστεύσου με, αυτό θα είναι σπουδαίο για σένα.»
Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήμουν σκεπτικός.
Το σπίτι στο οποίο έμενα ήταν το οικογενειακό μας σπίτι για πάνω από 30 χρόνια.
Εκεί μεγάλωσε ο Μιχάλης, εκεί χτίσαμε τη ζωή μας με την Έμμα.
Αλλά ο γιος μου φαινόταν τόσο ενθουσιασμένος, τόσο σίγουρος ότι αυτό ήταν το σωστό βήμα.
Και τον εμπιστεύθηκα απόλυτα.
Στο τέλος, συμφώνησα να μετακομίσω και να πουλήσω το σπίτι μου.
Τις επόμενες ημέρες ετοιμαζόμουν για την αναχώρηση, ενώ ο Μιχάλης φρόντιζε τις περισσότερες λεπτομέρειες.
Με διαβεβαίωσε ότι όλα θα τακτοποιηθούν.
Ήταν τόσο εξυπηρετικός, που έβαλα στην άκρη τις αμφιβολίες μου.
Τελικά ήρθε η ημέρα για να πάμε στο νέο μου σπίτι.
Καθώς μπαίναμε στο αυτοκίνητο, ο Μιχάλης μου μιλούσε για όλες τις ανέσεις που είχε αυτό το νέο μέρος.
Αλλά όσο πιο μακριά οδηγούσαμε από την πόλη, τόσο περισσότερο ένιωθα άβολα.
Το τοπίο γινόταν όλο και πιο άδειο. Δεν ήταν δασώδες ή σε λόφο.
Οι οικείοι γείτονες και οι πολυσύχναστοι δρόμοι της πόλης είχαν εξαφανιστεί, και το μόνο που έμενε ήταν άδειοι, άσχημοι αγροί και ένα εγκαταλελειμμένο αγρόκτημα.
Τα σπιτάκια στην περιοχή, τα οποία ήξερε ο Μιχάλης ότι θαύμαζα και είχα σκεφτεί να αγοράσω όταν ζούσε η μητέρα του, ήταν ζεστά, φιλόξενα μέρη, περιτριγυρισμένα από τη φύση.
Αυτό ήταν το αντίθετο.
«Μιχάλη», τον ρώτησα, «είσαι σίγουρος ότι πηγαίνουμε στον σωστό δρόμο; Αυτό δεν μου φαίνεται σαν εξοχικό μέρος.»
Με διαβεβαίωσε ότι ήμασταν στον σωστό δρόμο, αλλά παρατήρησα ότι απέφευγε να με κοιτάξει στα μάτια.
Μετά από περίπου μία ώρα ακόμα οδήγησης, στρίψαμε σε μια μακριά, καμπυλωτή διαδρομή.
Στο τέλος βρισκόταν ένα μεγάλο, βαρετό κτίριο.
Η καρδιά μου βυθίστηκε όταν διάβασα την ταμπέλα: «Ηλιοβασίλεμα Στέγη.» Αυτό δεν ήταν σπιτάκι. Ήταν γηροκομείο.
Γύρισα προς τον Μιχάλη και προσπάθησα να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου.
«Τι είναι αυτό; Τι συμβαίνει;»
«Μπαμπά», είπε, αλλά δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια. «Λυπάμαι.
Ξέρω ότι είπα ότι ήταν σπιτάκι, αλλά… αυτό είναι καλύτερο για σένα. Θα φροντίζουν εδώ.»
«Φροντίδα; Δεν χρειάζομαι φροντίδα! Μπορώ απόλυτα να ζήσω μόνος μου. Γιατί μου είπες ψέματα;»
«Μπαμπά, παρακαλώ.» Ο Μιχάλης τελικά γύρισε προς εμένα, και τα μάτια του εκλιπαρούσαν.
«Ξέχασες κάποια πράγματα τελευταία. Ανησυχώ για σένα να ζεις μόνος.
Αυτό το μέρος έχει εξαιρετικές εγκαταστάσεις και θα υπάρχει πάντα κάποιος κοντά αν χρειαστείς βοήθεια.»
«Ξεχάσει πράγματα; Όλοι ξεχνάνε πράγματα κάποτε!»
Φώναξα, και τα δάκρυα οργής έτρεχαν από τα μάτια μου.
«Αυτό δεν είναι σωστό, Μιχάλη. Φέρε με αμέσως σπίτι.»
Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του και αποκάλυψε την αληθινή βόμβα της ημέρας.
«Δεν μπορώ να το κάνω, μπαμπά. Έχω… Έχω ήδη πουλήσει το σπίτι.»
Ένιωσα σαν να εξαφανίστηκε το έδαφος κάτω από τα πόδια μου.
Ήξερα ότι είχα συμφωνήσει να πουλήσω το σπίτι, αλλά ήθελα όλο τον χρόνο του κόσμου.
Ήθελα να γνωρίσω τους νέους ιδιοκτήτες, να επιλέξω μια καλή οικογένεια και να τους πω ακριβώς πώς να φροντίζουν την παλιά φτελιά στην αυλή.
Πώς μπορούσε να το πουλήσει χωρίς να το ξέρω ή να συμφωνήσω;
Απαίτησα απαντήσεις, αλλά ο Μιχάλης απέφευγε.
Ανέφερε κάτι για το να έχει εξουσιοδότηση και να κάνει ό,τι είναι καλύτερο για μένα.
Μετά, αποσυνδέθηκα και οι επόμενες ώρες ήταν μια θολούρα.
Κάπως, εγγράφηκα στο Ηλιοβασίλεμα Στέγη και με ο
δήγησαν σε ένα μικρό δωμάτιο με ένα στενό κρεβάτι και ένα παράθυρο που έβλεπε σε έναν χώρο στάθμευσης.
Οι τοίχοι ήταν σε ένα νοσηρό μπεζ χρώμα, και ο αέρας μύριζε απολυμαντικό και γέρους ανθρώπους.
Το παλιό μου σπίτι κρατούσε την μυρωδιά της κανέλας του καφέ της γυναίκας μου, και ποτέ δεν άλλαξα τη διακόσμησή της.
Οι μοναδικές μου αναβαθμίσεις ήταν καινούριες συσκευές όταν χρειαζόταν, και ο Μιχάλης μου είχε δώσει μια Alexa.
Αλλά τώρα αυτός ο λυπημένος, κλινικός χώρος ήταν το νέο μου σπίτι.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό.
Σκεφτόμουν τα λόγια του Μιχάλη καθώς περνούσα τις επόμενες μέρες σε σοκ και θυμό.
Ήμουν τόσο μακριά που ξέχασα τα πάντα;
Ήταν αυτό το σωστό;
Είχα βλάψει τον Μιχάλη;
Μήπως είχα διαγνωστεί με άνοια ή κάτι τέτοιο;
Δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτα από αυτά, αλλά το αποχαιρετιστήριο βλέμμα του Μιχάλη γεμάτο ενοχή και ανησυχία με έκανε να αμφιβάλλω.
Το προσωπικό της Ηλιοβασίλεμα Στέγης ήταν τόσο ευγενικό και προσπαθούσε να με εντάξει σε δραστηριότητες για να με κάνουν να νιώθω καλοδεχούμενος.
Αλλά δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Αλλά ακόμα και αν ξέχασα τα πάντα, γιατί με έφερε εδώ ο Μιχάλης;
Ήμουν ένας αφοσιωμένος πατέρας. Πάντα πήγαινα στα σχολικά του πράγματα.
Ήμουν στην πρώτη σειρά για όλα.
Αυτό ήταν η μεγαλύτερη προδοσία που ένιωσα ποτέ.
Ξέρω ότι τα παιδιά δεν μας χρωστάνε τίποτα, αλλά… νόμιζα ότι τον είχα μεγαλώσει καλύτερα.
Ήταν ένα απόγευμα, όταν περισσότερο βυθιζόμουν στα συναισθήματά μου, που άκουσα μια συζήτηση που έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Καθόμουν στο κοινό δωμάτιο και προσποιούμουν ότι διάβαζα ένα περιοδικό, όταν άκουσα δυο νοσοκόμες να μιλούν σε χαμηλό τόνο.
«Καημένε κύριε Τζόνσον», είπε η μία.
«Άκουσες για τον γιο του;»
«Όχι, τι συνέβη;»
«Φαίνεται ότι είχε μεγάλες χρέη από τον τζόγο.
Γι’ αυτό πούλησε το σπίτι του πατέρα του και τον έβαλε εδώ.»
Ένιωσα σαν να μου έδωσαν γροθιά στο στομάχι.
Χρέη από τον τζόγο;
Ήταν αυτός ο πραγματικός λόγος για όλα αυτά;
Με πρόδωσε ο γιος μου για να καλύψει τα δικά του λάθη;
Ήμουν καταρρακωμένος.
Ο γιος που μεγάλωσα, το παιδί που νόμιζα ότι ήξερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, με είχε πετάξει μακριά για εγωιστικούς λόγους.
Σκέφτηκα όλες τις φορές που τον είχα βοηθήσει να ξεφύγει από δύσκολες καταστάσεις, όλες τις θυσίες που είχα κάνει για να του προσφέρω μια καλή ζωή.
Ευτυχώς, η μοίρα επενέβη με τη μορφή ενός παλιού φίλου.
Ο Τζακ, ένας δικηγόρος που γνώριζα εδώ και χρόνια, ήρθε στη Ηλιοβασίλεμα Στέγη για να επισκεφτεί την αδερφή του, και έμεινε έκπληκτος που με βρήκε εκεί.
Όταν του είπα τι είχε συμβεί, ήταν εξοργισμένος.
Πρόσφερε να εξετάσει τη νομιμότητα όσων είχε κάνει ο Μιχάλης.
Αποδείχθηκε ότι η πώληση του σπιτιού μου ήταν βιαστική, με πολλές νομικές παρακάμψεις.
Με τη βοήθεια του Τζακ, μπόρεσα να αμφισβητήσω την πώληση.
Μετά από έναν μακρύ αγώνα, που κατέληξε με τον Μιχάλη να πρέπει να επιστρέψει τα χρήματα που είχε πάρει από τους αγοραστές και να πληρώσει όλα τα νομικά έξοδα, τελικά πήρα πίσω το σπίτι μου και μετακόμισα από την Ηλιοβασίλεμα Στέγη.
Τώρα, χρειάζομαι συμβουλές.
Ο γιος μου προσπάθησε να απολογηθεί.
Εμφανίστηκε στο σπίτι μου την περασμένη εβδομάδα, και μετά βίας τον αναγνώρισα.
Φαινόταν χάλια, σαν να μην είχε κοιμηθεί ή φάει σωστά για εβδομάδες.
Όταν τον άφησα να μπει, κατέρρευσε.
Μου είπε πώς είχε αρχίσει να παίζει για να αντεπεξέλθει στο άγχος της δουλειάς, πώς τα πράγματα ξέφυγαν από τον έλεγχο και πώς έπεισε τον εαυτό του ότι η πώληση του σπιτιού μου και η μεταφορά μου σε ένα γηροκομείο ήταν η καλύτερη λύση για όλους.
Ορκίστηκε ότι είχε πάρει βοήθεια για τον εθισμό του και δεσμεύεται να διορθώσει τα πράγματα.
«Έκανα λάθος, μπαμπά», αναλύθηκε σε δάκρυα. «Τόσο λάθος. Μπορείς να με συγχωρέσεις ποτέ;»
Ένα μέρος μου θέλει να αφήσει το παρελθόν πίσω.
Είναι ο γιος μου, και έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον σε αυτόν τον κόσμο.
Αλλά ένα άλλο μέρος μου είναι ακόμα τόσο θυμωμένο και πληγωμένο.
Πώς μπορώ να τον εμπιστευτώ ξανά μετά από αυτό που έκανε;
Με είπε ψέματα, με χειραγώγησε και μου έκλεψε το σπίτι για να καλύψει τα δικά του λάθη.
Ακόμα κι αν τώρα πραγματικά το μετανιώνει, πώς ξέρω ότι δεν θα το ξανακάνει στο μέλλον;
Τι θα κάνατε στη θέση μου;
