Κώστας Σαμαράς
Ο Κάρλ έπρεπε να φύγει την ημέρα του γάμου του, αλλά η Τζέσικα δεν κατάλαβε ποτέ γιατί την άφησε στον βωμό. Πέρασαν δεκαετίες και, αν και εκείνη προχώρησε με τη ζωή της, υπήρχε πάντα μια αδιόρατη,
αδιευκρίνιστη επιθυμία στην καρδιά της. Πίστευε πως τον είχε ξεχάσει πια—μέχρι που ήρθε το γράμμα. Ένα μόνο φύλλο χαρτί, με το όνομα «Κάρλ Πίτμαν» γραμμένο πάνω του, έκανε τον χρόνο να σταματήσει.
Η στιγμή που τόσο καιρό προσπαθούσε να ξεχάσει ξαναζωντάνεψε μπροστά της. «Θα φύγεις αμέσως από αυτή την εκκλησία και ποτέ ξανά δεν θα επιστρέψεις εδώ. Άκουσέ με, νεαρέ;» φώναξε ο Χιούμπερτ Πένινγκτον,
ο πατέρας της Τζέσικα, με φωνή που τρύπησε την ψυχή του Κάρλ. Οι δυο τους βρισκόταν στην σκοτεινή ντουλάπα πίσω από την εκκλησία, ενώ η Τζέσικα ετοιμαζόταν στον διπλανό χώρο για τον γάμο τους,
χωρίς να έχει ιδέα ότι εκείνη την ημέρα η ζωή της θα άλλαζε για πάντα. «Δεν είμαι παιδί, κύριε! Είμαι άντρας και αγαπώ την κόρη σας! Δεν θα την εγκαταλείψω. Σήμερα είναι η ημέρα μας!» φώναξε ο Κάρλ,
η φωνή του γεμάτη αποφασιστικότητα, αν και στα μάτια του υπήρχε φόβος που δεν μπορούσε να κρύψει. «Αγάπη; Μιλάς για αγάπη;» ειρωνεύτηκε ο πατέρας της, τα λόγια του χτυπούσαν σαν σφαίρες.
«Τι έχεις να της προσφέρεις; Μια ζωή από μισθό σε μισθό; Ένας αποτυχημένος σαν εσένα δεν θα είναι ποτέ αρκετός για την κόρη μου! Δεν θα με κάνεις ποτέ περήφανο!»
Ο πιεστικός και ολοένα πιο θυμωμένος πατέρας τον πάτησε με την επιρροή του, και ο Κάρλ ένιωσε σαν να ήταν σε φυλακή, ενώ η αγάπη του για την Τζέσικα τον κρατούσε δεμένο, σαν αδιάσπαστος δεσμός.
Αλλά το βλέμμα του πατέρα του ήταν υπερβολικά ισχυρό – ο φόβος για το μέλλον τους τον συντρίβει. Σε μια στιγμή αδυναμίας και αμφιβολίας, έκανε μια απόφαση που τον βασάνιζε για τα επόμενα χρόνια.
Χωρίς να πει άλλη λέξη, βγήκε από την πίσω πόρτα της εκκλησίας, με την καρδιά του βαριά και κομμένη. Πέρασαν πενήντα χρόνια. Η Τζέσικα, τώρα 75, καθόταν στη βεράντα της, ο άνεμος έπαιζε απαλά με τα γκρίζα μαλλιά της.
Ο ήλιος έλαμπε στον ορίζοντα και εκείνη έβρισκε παρηγοριά στη σιωπή, στις αναμνήσεις ενός γεμάτου από ψηλές και χαμηλές στιγμές βίου. Αλλά μέσα της υπήρχε πάντα ένα ανεξήγητο κενό, το οποίο άφησε ο Κάρλ.
Ο πόνος που ποτέ δεν είχε φύγει, επέστρεψε σαν ξεχασμένη σκιά. Και τότε, ενώ βυθισμένη στις σκέψεις της ήταν, χτύπησε η πόρτα της. Ο ταχυδρόμος της έδωσε ένα γράμμα.
Το χέρι της έτρεμε καθώς γύρισε τον φάκελο και διάβασε το γνώριμο όνομα «Κάρλ Πίτμαν». Οι σκέψεις της πετάχτηκαν, η καρδιά της άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ήταν αλήθεια; Την είχε ποτέ ξεχάσει;
Με τρεμάμενα δάχτυλα, άνοιξε το γράμμα και διάβασε τις πρώτες λέξεις – και ξαφνικά, όλα τα υπόλοιπα έγιναν ασήμαντα. «Αγαπητή Τζέσικα, Δεν ξέρω αν αυτό το γράμμα θα σου φέρει χαρά ή πόνο, αλλά πρέπει να στο πω:
Κανένας μέρα δεν περνά χωρίς να είσαι στις σκέψεις μου. Ποτέ δεν σε ξέχασα πραγματικά. Εκείνη την ημέρα, όταν ο πατέρας σου με απείλησε, έκανα το λάθος να φύγω από φόβο και σύγχυση. Ήμουν νέος και συντετριμμένος.
Έφυγα για την Καλιφόρνια, χωρίς εσένα, χωρίς τίποτα, με μόνο μια ραγισμένη καρδιά.» Η Τζέσικα σταμάτησε. Τα δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της. Ο άντρας που τόσο καιρό της έλειπε, δεν την είχε ποτέ πραγματικά αφήσει.
Ο λόγος για την αποχώρησή του ήταν πιο τραγικός και επώδυνος από ό,τι είχε φανταστεί. Το γράμμα συνέχιζε: «Δεν αγάπησα ποτέ άλλη γυναίκα. Δεν παντρεύτηκα, δεν απέκτησα παιδιά.
Εσύ ήσουν η μεγάλη μου αγάπη, Τζέσικα, και τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορούσε να το αλλάξει. Αν είσαι έτοιμη να μου απαντήσεις, θα βρεις τον αριθμό τηλεφώνου και τη διεύθυνσή μου παρακάτω. Ελπίζω να το κάνεις…»
Τα δάκρυα κύλησαν ασταμάτητα στα μάγουλα της Τζέσικας. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Δεν μπορούσε να αφήσει αυτή τη δεύτερη ευκαιρία να χαθεί. Ποτέ δεν είναι αργά για να βρεις την αγάπη ξανά.
Πήρε το στυλό και, έναν χρόνο αργότερα, ο Κάρλ επέστρεψε στην πόλη τους. Τα χρόνια είχαν περάσει, αλλά η αγάπη τους δεν ήταν λιγότερο δυνατή. Ζούσαν κάθε στιγμή στο έπακρο, χωρίς να σπαταλούν τον χρόνο που τους είχε απομείνει.
Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία; Ποτέ δεν είναι αργά να βρεις την αληθινή αγάπη. Και αν η ζωή μας οδηγεί σε διαφορετικές κατευθύνσεις, πάντα μπορούμε να επιστρέψουμε σε ό,τι αναζητάμε πιο βαθιά στην καρδιά μας.
Ειλικρίνεια – αν ο Κάρλ είχε πει την αλήθεια από την αρχή, ίσως να είχαν αγωνιστεί μαζί ενάντια σε όλα όσα τους χώριζαν. Ήταν η πίεση από έξω που τους χώρισε. Μοιραστείτε αυτή την ιστορία με τους φίλους σας
– ίσως τους υπενθυμίσει ότι η αγάπη δεν τελειώνει απλώς επειδή ο χρόνος φαίνεται να έχει περάσει.
