Κώστας Σαμαράς
Με λένε Ντέιβιντ και ζω σε αυτήν την γειτονιά για περισσότερα από δέκα χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν ήσυχη και ήρεμη, οι γείτονες βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και είχα συνηθίσει να βλέπω τη γειτονιά μας γεμάτη σεβασμό και καλές σχέσεις. Ωστόσο, όλα άλλαξαν όταν η οικογένεια του Θωμά εγκαταστάθηκε στο διπλανό σπίτι. Από την αρχή, ένιωσα ότι ο Θωμάς ήταν διαφορετικός από τους άλλους. Ήταν αρκετά κλειστός και μιλούσε σπάνια με τους γείτονες.
Όλα άρχισαν όταν άρχισε να παρκάρει το αυτοκίνητό του στον χώρο που πάντα χρησιμοποιούσα για να παρκάρω. Στη γειτονιά μας, δεν υπάρχουν πολλές θέσεις για πάρκινγκ, οπότε σκέφτηκα ότι ίσως ήταν τυχαίο — ίσως δυσκολευόταν να βρει θέση. Αλλά όταν αυτό επαναλήφθηκε, ακόμα και τα σαββατοκύριακα, αποφάσισα να πάω να του μιλήσω.
Μια μέρα, πήγα να δω τον Θωμά και του εξήγησα ήρεμα ότι αυτός ο χώρος, τον χρησιμοποιούσα εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, και του ζήτησα να μην παρκάρει το αυτοκίνητό του εκεί. Δεν ήθελα να προκαλέσω διαμάχη, του είπα απλώς ότι με ενδιέφερε να παραμείνει ελεύθερος ο χώρος. Ο Θωμάς συμφώνησε, ζήτησε συγγνώμη και υποσχέθηκε να μην παρκάρει ξανά το αυτοκίνητό του εκεί. Χάρηκα που η κατάσταση επιλύθηκε ειρηνικά, αλλά λίγες μέρες αργότερα, είδα ξανά το αυτοκίνητό του στη θέση μου.
Τότε, αποφάσισα να του υπενθυμίσω την συζήτησή μας. Ξαναπήγα να τον δω, του υπενθύμισα ότι αυτή ήταν η θέση μου για πάρκινγκ, την χρησιμοποιούσα εδώ και δέκα χρόνια, και του ζήτησα να σεβαστεί τα όριά μου. Ο Θωμάς ξαναζήτησε συγγνώμη και υποσχέθηκε να μην το ξανακάνει. Αλλά αυτή τη φορά, ένιωσα ότι δεν έπαιρνε σοβαρά τα λόγια μου.
Λίγες μέρες αργότερα, γύρισα σπίτι και είδα ότι το αυτοκίνητό μου ήταν καλυμμένο με ταινία — όλη η επιφάνεια. Ήταν εφιάλτης! Δεν καταλάβαινα πώς συνέβη αυτό. Όλα ήταν καλυμμένα με ταινία: τα παράθυρα, οι πόρτες, οι καθρέφτες, οι τροχοί. Στην αρχή, ήμουν σοκαρισμένος, αλλά μετά κατάλαβα ότι πιθανότατα ήταν εκδίκηση από τον Θωμά. Ήμουν πολύ θυμωμένος και έκπληκτος, γιατί δεν περίμενα μια τέτοια αντίδραση από κάποιον με τον οποίο είχα προσπαθήσει να δημιουργήσω κανονικές σχέσεις.
Θα μπορούσα να απαντήσω με τον ίδιο τρόπο, για παράδειγμα καλύπτοντας το αυτοκίνητό του με ταινία ή αφήνοντας άσχημα μηνύματα, αλλά κατάλαβα ότι δεν ήταν η καλύτερη λύση. Δεν ήθελα να παρασυρθώ από τα συναισθήματά μου και να δημιουργήσω σύγκρουση. Αντίθετα, αποφάσισα να βρω έναν τρόπο να απαντήσω με χιούμορ, αλλά χωρίς επιθετικότητα. Συναντήθηκα με μερικούς παλιούς φίλους και γείτονες και τους πρότεινα να κάνουμε κάτι αστείο για να χαλαρώσει η ατμόσφαιρα. Κολλήσαμε προσεκτικά στο αυτοκίνητό του εκατοντάδες μικρές ετικέτες με αστείες εικόνες — ζώα, αφηρημένα σχέδια. Έμοιαζε με κάτι αστείο και κάπως παράλογο, αλλά δεν υπήρχε τίποτα προσβλητικό.
Το επόμενο πρωί, όταν ο Θωμάς είδε το αυτοκίνητό του, έμεινε τελείως άναυδος. Είδα πόση ώρα κοίταζε το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου του, χωρίς να καταλαβαίνει τι συνέβαινε. Άφησα ένα μήνυμα στο αυτοκίνητό του, προτείνοντάς του να ανταλλάξουμε τους αριθμούς τηλεφώνου μας για να αποφύγουμε μελλοντικές παρεξηγήσεις. Έγραψα ότι αν υπήρχαν ερωτήσεις ή προβλήματα με το πάρκινγκ, θα μπορούσαμε απλά να τα συζητήσουμε και να τα λύσουμε ειρηνικά. Ο Θωμάς, παρά την παράλογη κατάσταση, συμφώνησε.
Ζήτησε συγγνώμη για τις πράξεις του και από τη μεριά μου, είπα ότι ίσως θα μπορούσα να ήμουν πιο υπομονετικός στις συζητήσεις μας. Και οι δύο καταλάβαμε ότι το πρόβλημα δεν ήταν η οργή, αλλά μια παρεξήγηση και η έλλειψη αμοιβαίας κατανόησης.
Από τότε, οι σχέσεις μας έχουν βελτιωθεί. Δεν διαφωνούμε πλέον για τις θέσεις στάθμευσης και, στο μέλλον, έχουμε πάντα λύσει τα προβλήματά μας ειρηνικά και με σεβασμό. Φυσικά, δεν γίναμε καλύτεροι φίλοι, αλλά τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μάθαμε να καταλαβαίνουμε και να σεβόμαστε τα όριά μας.
