Κώστας Σαμαράς
Κάποιες ιστορίες αγάπης είναι γραμμένες στα αστέρια. Η δική μας γράφτηκε σε χυμένο καφέ, σαρκαστικά πειράγματα και μια αποκάλυψη που άλλαξε τα πάντα για τον άνθρωπο που πίστευα ότι ήξερα—τον φίλο μου, ο οποίος πήρε το πιο ακραίο μέτρο για να δοκιμάσει την αφοσίωσή μου.
Γνώρισα τον Τζακ πριν από ένα χρόνο, με τον λιγότερο ρομαντικό τρόπο: ρίχνοντας κατά λάθος έναν ολόκληρο παγωμένο καφέ πάνω στα τακτοποιημένα έγγραφά του σε ένα καφέ. Εγώ ήμουν πανικοβλημένη, αλλά εκείνος απλά γέλασε και είπε: «Μάλλον η μοίρα μου λέει να κάνω ένα διάλειμμα!»
Καταλήξαμε να μιλάμε με τις ώρες. Ήταν αστείος, γοητευτικός και απόλυτα προσγειωμένος. Μου είπε ότι δούλευε σε μια μικρή εταιρεία logistics, ενώ εγώ του μίλησα για τη δουλειά μου στο μάρκετινγκ. Χωρίς υπερβολές, χωρίς προσποιήσεις—απλά μια άνετη κουβέντα που με έκανε να νιώσω ότι τον ήξερα χρόνια.
Από την αρχή, ο Τζακ προτιμούσε να βρισκόμαστε πάντα στο σπίτι του. Δεν το σκέφτηκα πολύ, αλλά το διαμέρισμά του… είχε χαρακτήρα. Ένα μικρό, σκοτεινό στούντιο σε μια όχι και τόσο καλή γειτονιά, ένας καναπές πιο παλιός από εμάς τους δύο μαζί, και μια κουζίνα με μόνο ένα μάτι κουζίνας, γιατί η κουζίνα «ήθελε τα ρεπό της».
«Αυτός ο καναπές είναι το καλύτερο κομμάτι του διαμερίσματος!» μου είπε μια μέρα περήφανα.
Κάθισα και ένιωσα ένα ελατήριο να μου τρυπά την πλάτη. «Τζακ, αυτό το πράγμα προσπαθεί να με σκοτώσει.»
Γελώντας, χτύπησε το μπράτσο του καναπέ. «Δώσ’ του μια ευκαιρία. Θα σου αρέσει.»
Η σχέση μας δεν ήταν για πολυτέλειες. Δεν με ένοιαζαν τα ακριβά δείπνα ή τα ρετιρέ. Μου άρεσε ο Τζακ ακριβώς όπως ήταν.
Όμως, την ημέρα της πρώτης μας επετείου, με περίμενε μια έκπληξη. Περίμενα κάτι γλυκό—ίσως ένα σπιτικό δείπνο. Αντί γι’ αυτό, όταν άνοιξα την πόρτα, είδα τον Τζακ να ακουμπάει σε ένα πολυτελές αυτοκίνητο, κρατώντας ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα.
«Χρόνια μας πολλά, μωρό μου!» είπε χαμογελώντας.
Τον κοίταξα. Μετά το αυτοκίνητο. Μετά ξανά εκείνον. «Ποιανού είναι αυτό το αυτοκίνητο;»
«Δικό μου.»
Γέλασα. «Καλά, σοβαρά τώρα.»
Δεν γέλασε πίσω.
Τότε έπεσε η «βόμβα».
Όλο αυτό τον καιρό, με δοκίμαζε. Δεν ήταν ένας απλός υπάλληλος logistics, αλλά ο κληρονόμος μιας πολυεκατομμυριούχου οικογένειας. Το διαμέρισμα ήταν ψεύτικο—το είχε νοικιάσει για να βεβαιωθεί ότι δεν ήμουν μαζί του για τα λεφτά του.
«Δηλαδή… προσποιούσουν ότι ήσουν φτωχός;»
«Έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι με αγαπάς για μένα.»
Έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό, βελούδινο κουτί και γονάτισε.
«Γκιζέλ, θα με παντρευτείς;»
Αντί να απαντήσω, πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου από το χέρι του και χαμογέλασα. «Άσε με να οδηγήσω. Αν αυτό που θα σου δείξω τώρα δεν σε τρομάξει, τότε η απάντησή μου είναι ναι.»
Τον πήγα έξω από την πόλη, μέχρι που σταματήσαμε μπροστά σε κάτι τεράστιες σιδερένιες πύλες.
«Εεε… πού πάμε;» με ρώτησε, μπερδεμένος.
«Θυμάσαι που σου είπα ότι μεγάλωσα σε ένα ‘ταπεινό’ σπίτι;»
«Ναι;»
Πληκτρολόγησα έναν κωδικό και οι πύλες άνοιξαν, αποκαλύπτοντας ένα τεράστιο αρχοντικό με κήπους, σιντριβάνια και ακόμα και λαβύρινθο από θάμνους.
Ο Τζακ έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
«Είσαι… πλούσια;»
«Πολύ.»
Με κοίταξε σαν να προσπαθούσε να επεξεργαστεί τα πάντα. «Δηλαδή… με δοκίμαζες κι εσύ ενώ σε δοκίμαζα κι εγώ;»
«Έτσι φαίνεται.»
Για μια στιγμή, φοβήθηκα ότι θα θύμωνε. Αντί γι’ αυτό, ξέσπασε σε γέλια.
«Είμαστε γελοίοι!»
«Αλλά απόλυτα ταιριαστοί!»
Έξι μήνες μετά, παντρευτήκαμε. Οι οικογένειές μας δεν σταμάτησαν να μιλούν για το πώς «ξεγελάσαμε» ο ένας τον άλλον.
«Ακόμα δεν πιστεύω ότι έτρωγες instant ramen για έναν χρόνο!» μου ψιθύρισε η μητέρα μου στη δεξίωση.
«Τα πράγματα που κάνουμε για την αγάπη, μαμά,» της απάντησα, κοιτάζοντας τον Τζακ να χορεύει με τη γιαγιά μου.
Λίγους μήνες μετά τον γάμο, χαλαρώναμε στον (πραγματικό) πολυτελή καναπέ μας.
«Ξέρεις τι μου λείπει;» είπε ξαφνικά.
«Αν πεις τον φονικό καναπέ…»
«Η Μάρθα θα πληγωθεί αν σε ακούσει.»
«Η Μάρθα προσπάθησε να με τρυπήσει με ένα ελατήριο!»
Με φίλησε στο μέτωπο και γέλασε. «Σ’ αγαπάω!»
«Κι εγώ σ’ αγαπάω,» του χαμογέλασα. «Ακόμα κι αν είσαι απαίσιος ηθοποιός που πίστευε ότι ένα μάτι κουζίνας θα έκανε την ιστορία της φτώχειας σου πιο πειστική.»
«Ε, η ερμηνεία μου άξιζε Όσκαρ!» είπε γελώντας.
Και έτσι, επιστρέψαμε σε αυτό που ήμασταν πάντα—δύο παράλογοι άνθρωποι που ερωτεύτηκαν με τον πιο απρόσμενο τρόπο.
Γιατί οι καλύτερες ιστορίες αγάπης δεν είναι για τα λεφτά ή το status. Είναι για δύο ανθρώπους που μπορούν να γελούν μαζί, να κρατούν μυστικά και να ερωτεύονται πάνω από ένα πιάτο ramen, έναν χαλασμένο θερμοσίφωνα και έναν καναπέ γεμάτο μπαλώματα.
