Πέγκυ Σκουλού
Ο Σήφης Τζουγανάκης είναι μεταμοσχευμένος νεφρού. Είναι επίσης και ο μοναδικός Έλληνας μεταμοσχευμένος μαραθωνοδρόμος, χρυσός τριαθλητής παγκοσμιονίκης αλλά και πανευρωπαιονίκης.
Ο Σήφης κάθε φορά που τρέχει, μεταφέρει ταυτόχρονα το μήνυμα της δωρεάς οργάνων και του θαύματος της μεταμόσχευσης. Δείχνει σε όλο τον κόσμο πως ο αθλητισμός δεν γνωρίζει σύνορα, δεν κάνει διακρίσεις. Παράλληλα στέλνει το ισχυρό του μήνυμα, καθώς ακόμα και σήμερα, η Ελλάδα αποτελεί ουραγό στη δωρεά οργάνων.
Είναι ενδεικτικό πως από τους 12.000 νεφροπαθείς στην Ελλάδα είναι ενταγμένοι στη λίστα για μεταμόσχευση μόνο οι 1.300, με το μέσο όρο αναμονής να είναι 9 χρόνια. Το 60% των νεφροπαθών πεθαίνουν πριν βρεθεί καν μόσχευμα.
Ο Σήφης δεν άντεχε να βλέπει τους συμπολίτες του να μην καταλαβαίνουν την σημασία της δωρεάς οργάνων. Κυρίως από τη στιγμή, που χρειάστηκε κι ο ίδιος να μπει στην ψυχοφθόρα διαδικασία της αιμοκάθαρσης και να αναζητήσει μόσχευμα. Έτσι προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες με τον δικό του τρόπο.
Ο 47χρονος μαραθωνοδρόμος μιλώντας στο dinfo.gr μας είπε:
“Ένα αυτοάνοσο κατέστρεψε τα νεφρά μου. Μπήκα στην αιμοκάθαρση σε ηλικία 30 ετών. Τότε η κόρη μου Αλίκη ήταν ενός έτους.
Μία ημέρα πριν την μεταμόσχευση και καθώς είχα κάνει την τελευταία μου αιμοκάθαρση στο νοσοκομείο, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι αν πάνε όλα καλά, θα μεταφέρω παντού το μήνυμα της δωρεάς οργάνων. Ήθελα επίσης να δώσω ένα μάθημα ζωής στην κόρη μου, ότι δεν τα παρατάμε ποτέ.
Έκτοτε μας έχει γίνει συνήθεια σε κάθε αγώνα μεγάλης απόστασης, να με περιμένει στην Ηρώδου Αττικού και να τερματίζουμε χέρι χέρι”.
Πριν μερικές μέρες ο Σήφης ανέβασε μια συγκινητική ανάρτηση στο Facebook μέσα από την οποία ευχαριστεί την μητέρα του που του έδωσε το νεφρό της και “τον ξαναγέννησε” όπως έχει πει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Το “καλό της το νεφρό”:
“ΜΑΝΑ Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!!
Πριν 17 χρόνια βρέθηκα να κάνω αιμοκάθαρση. Πιο χλωμός από το δωμάτιο του νοσοκομείου, δεν άντεχα τις 4 ώρες αιμοκάθαρσης μέρα παρά μέρα. Βούλωσε η φίστουλα, μου τρύπησαν τους πνεύμονες, έπαθα αλλεργικό σοκ, μέχρι που η μητέρα μου, βρέθηκε συμβατή και μου έδωσε το νεφρό της.
– Το καλύτερο μου να του δώσετε, έλεγε στους μεταμοσχευτές.
Στον μήνα επάνω, πάω να πάθω οξεία απόρριψη. Η μάνα μου, μου χάιδευε το κεφάλι και μου έλεγε.
– Έχω κι άλλο παιδί μου!
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, όσοι με γνωρίζετε. Ζώ κι αναπνέω να μεταφέρω το μήνυμα της δωρεάς οργάνων.
Αυτό τον αγώνα τον αφιερώνω στον Παντελή και Νατάσα Λαλαούνη, στην μητέρα μου, που το δώρο της με έκανε να χαίρομαι την οικογένεια μου, να δω την κόρη μου να μεγαλώνει και να ζω την κάθε στιγμή, όσο πιο έντονα μπορώ.
Τέλος, την Γιώτα και την Αλίκη μου, που αντέχουν τις τρέλες μου και με στηρίζουν σε ό,τι κάνω.
Δώστε κι εσείς την ευκαιρία σε κάποιον να Ζήσει. Γίνετε Δωρητές Οργάνων.
Αν θέλουμε να θάψουμε κάτι, ας είναι τα λάθη μας.
Η φωτογραφία είναι για να γελάσουμε.”
Από τον Γολγοθά στην αγάπη
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Ο Σήφης σε παλαιότερη συνέντευξη του στο Protagon έχει πει πως κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά όταν υπηρετούσε στις Ειδικές Δυνάμεις ως αλεξιπτωτιστής.
«Εκεί έγινε η ζημιά. Τα άλματα ήταν η αφορμή, κουράστηκε ο οργανισμός και με χτύπησε ένα αυτοάνοσο που λέγεται αλλεργική πορφύρα. Χτύπησε στα νεφρά, τα βρήκε αδύναμα και άρχισε να τα καταστρέφει. Μετά από 12 χρόνια κάποιας συντήρησης και προσοχής ήρθε η ώρα να καταστραφούν εντελώς και να μπω στην αιμοκάθαρση. Τότε ήμουν ήδη παντρεμένος τρία χρόνια, η κόρη μου ήταν ενός έτους. Και όπως καταλαβαίνεις δεν έπρεπε να εγκαταλείψω για κανέναν λόγο, έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και να δώσω και ένα μάθημα και στο παιδί μου και σε εμένα τον ίδιο, ότι δεν εγκαταλείπουμε ποτέ. Μπήκα στην αιμοκάθαρση και να σου πω την αλήθεια δεν την άντεχα. Είναι ένας Γολγοθάς αυτό που τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ το πέρασα για πολύ λίγο καιρό, αλλά την ημέρα της αιμοκάθαρσης, όταν έφευγα ήμουν ζωντανός – νεκρός. Πάταγα εδώ και βρισκόμουν πέντε μέτρα πιο πέρα. Δεν είχα ζωή εκείνη την ημέρα. Την επόμενη, ήταν λίγο ποιοτικότερη η ζωή μου. Αλλά είσαι μέρα παρά μέρα καταδικασμένος σε μια καρέκλα για τέσσερις ώρες, είναι πολύ δύσκολο».
Όταν ήρθε η στιγμή για τη μεταμόσχευση, δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Η αγάπη έκανε το θαύμα της. «Δεν μπήκα καν στη λίστα, έκανα τον προμεταμοσχευτικό έλεγχο και είμαι πάρα πολύ τυχερός στην ατυχία μου, σε όλο αυτό το στάδιο της ζωής μου. Έτυχε αυτό, αλλά δεν ήταν μια ασθένεια που θα με σκότωνε. Υπήρχε λύση, η αιμοκάθαρση. Στη συνέχεια, ήμουν άτυχος γιατί μου συνέβη αυτό και η λίστα θα αργούσε στην Ελλάδα, γιατί ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος. Δεν είναι ότι δεν θέλει, ο Έλληνας είναι φιλότιμος και δίνει από την καρδιά του και την ψυχή του. Εδώ όμως δεν έχουμε σωστή ενημέρωση. Αλλά στο κέντρο ιστοσυμβατότητας που είναι στο Γεννηματάς, πήγαν σχεδόν όλοι μου οι συγγενείς. Όλα μου τα πρωτοξάδερφα από την Κρήτη πήγαν και είπαν ότι όποιου κάνει το νεφρό για μόσχευμα θα το δώσει. Χωρίς να ξέρω τίποτα. Ο αδερφός μου φώναζε όλη την ώρα και έλεγε από “Τζουγανάκη βγαίνει, σε Τζουγανάκη μπαίνει”. Και βέβαια υπήρχε αυτή η μάνα, η οποία φοβόταν τα νοσοκομεία και τους γιατρούς, δεν πλησιάζει καν σε γιατρούς, δεν έπαιρνε ποτέ της χάπια. Όταν όμως έτυχε αυτό ήταν κολόνα, είπε “παιδί μου μόνο από μένα. Το σπλάχνο μου θα πάρει από μένα”. Οπότε έχω ζήσει όλη τη στιγμή της αγάπης. Όχι ότι δεν με αγαπούσαν πριν, αλλά έχω ζήσει το απόλυτο μέσα στην ατυχία μου. Άλλοι δεν έχουν αυτή την τύχη. Όχι ότι δεν υπάρχει αγάπη, αλλά ίσως δεν υπάρχει συμβατότητα, ίσως λόγω ασθένειας να μην μπορούν… »
Αφού πέρασε όλη την επιτυχία και προχώρησε σε μεταμόσχευση χάρη στη μάνα, ο Τζουγανάκης επέστρεψε στον αθλητισμό. Αυτή τη φορά, υπό διαφορετικό πρίσμα. «Μόλις άρχισαν να με ρυθμίζουν, μετά από δυόμιση χρόνια, άρχισα να ξανακάνω προπονήσεις. Έμαθα ότι υπάρχουν σύλλογοι αθλητικοί νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων, όπου κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό για να διαδώσουν με άλλους συνασθενείς το μήνυμα της δωρεάς οργάνων σε όποια χώρα πάνε. Οπότε από το 2010 ξεκίνησα να αγωνίζομαι στα 100-200 μήκος ύψος και από την πρώτη χρονιά κατάφερα να πάρω και το πρώτο μετάλλιο, ένα χάλκινο στο ύψος σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες. Είχα γενικά συνεχόμενες επιτυχίες, γιατί μου αρέσει να δουλεύω. Όταν λέω ότι θα κάνω κάτι, να δίνω όλο μου το είναι. Η μεγαλύτερη τιμή μου ήταν το 2015, όταν σε Παγκόσμιους Αγώνες στην Αργεντινή πήρα χρυσό στο άλμα εις ύψος. Το 2012 πήρα τέσσερα χρυσά, ενώ από το 2016 για μια σειρά τριών ετών έπαιρνα το χρυσό για την Ελλάδα. Διατηρούσα τον τίτλο».
Όλο το νόημα του Μαραθωνίου για τον Σήφη, είναι να τρέχει κουβαλώντας έναν σκοπό ιερό. Περίπου τέσσερις ώρες στο δρόμο, όσες κρατά μια αιμοκάθαρση.
«Αυτός είναι ο σκοπός μου, δεν έχω κάποιον άλλο λόγο. Αν ήθελα προσωπική δόξα, θα συνέχιζα στα αθλήματα που ήμουν, όπου το σώμα μου είχε φτιαχτεί γι’ αυτά. Είχα άλλη μυϊκή μάζα, την οποία την έχασα. Για να μπω στον Μαραθώνιο έχασα επτά κιλά, τα οποία δεν ήταν λίπος, ήταν μυϊκής μάζας. Το έχω καταπονήσει πάλι το κορμί μου, αλλά δεν πειράζει, γιατί εγώ στάθηκα τυχερός. Και πάλι τυχερός αισθάνομαι. Μπορώ και τερμάτισα έναν Μαραθώνιο. Είναι μεγάλη μου τιμή να μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο έχοντας κάνει 42 χιλιόμετρα».
«Εμείς λέμε ότι από τη στιγμή που χάνεται η ζωή, είναι αμαρτία να χαθούν τα όργανα. Πρέπει να μείνουν στον κόσμο, τα χρειαζόμαστε. Εμένα μου έφτιαξε μια ποιοτικότερη ζωή. Ήμουν καταδικασμένος μέρα παρά μέρα, τέσσερις ώρες σε ένα μηχάνημα. Εκείνη την ημέρα δεν είχα ζωή. Και τώρα κάνω πράγματα που και οι υγιείς δεν τα κάνουν. Δεν έκανα κανέναν φοβερό χρόνο, αλλά αν δεις στην ηλικιακή μου κατηγορία, ή και γενικά, από τους δρομείς που τρέχουν στον Μαραθώνιο, θα δεις ότι είμαι πιο γρήγορος από πολύ κόσμο…»
