Πέγκυ Σκουλού
O Νόβακ Τζόκοβιτς δεν είναι απλά ένας σπουδαίος αθλητής. Είναι και ένας σπουδαίος άνθρωπος και αυτό φαίνεται μέσα από τις πράξεις του.
Το φιλανθρωπικό έργο του διάσημου τενίστα είναι αξιοσημείωτο. Χρηματοδοτεί ένα δωρεάν εστιατόριο για άστεγους και άπορους. Δημιούργησε το Ίδρυμα NovakDjokovic, το οποίο διευθύνει η σύντροφος του και μητέρα των 2 παιδιών τους και το οποίο στο επίκεντρο του έχει τα παιδιά.
Το 2015, το ίδρυμά του σε συνεργασία με την Παγκόσμια Τράπεζα κατήρτισε πρόγραμμα πρόσβασης των νεαρών Σέρβων στην εκπαίδευση και την ιατροφαρμακευτική φροντίδα. Χαιρετίζοντας τη γενναιοδωρία του, η UNICEF τον έχρισε πρέσβη καλής θέλησης στη Σερβία τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς.
Μεταξύ των υπολοίπων δράσεων του ιδρύματος ξεχωρίζει η δωρεά 102.000 για την κατασκευή σχολείου στην περιοχή του Trstenik ενώ συνολικά το Ίδρυμα Τζόκοβιτς έχει ανακατασκευάσει και κατασκευάσει 45 νηπιαγωγεία, βοηθώντας περισσότερα από 22.000 παιδιά στη Σερβία, ενώ έχει απασχολήσει και 1.600 εκπαιδευτικούς.
Ξεχωριστή αναφορά οφείλει να γίνει στην περσινή δωρεά 1.000.000 ευρώ προς την χώρα του ώστε να καταφέρει να εξοπλιστεί στη μάχη που έδινε με τον φονικό ιο. Δράσεις που εξηγούν γιατί ο Τζοκοβιτς αντιμετωπίζεται ως εθνικός ήρωας στη χώρα του.
Προσωπική ιστορία και οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι
Ο Τζόκοβιτς μεγάλωνε στη Σερβία την εποχή των βομβαρδισμών του Βελιγραδίου. Όπως έχει διηγηθεί ο ίδιος όταν οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ ισοπέδωσαν το Βελιγράδι, η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εστία της, και να κρυφτεί σ’ ένα καταφύγιο για να διαφυλάξει τη ζωή της. Έμειναν στο καταφύγιο, μαζί με άλλες 20 οικογένειες, επί 78 ημέρες, αντιμετωπίζοντας μεγάλες στερήσεις και δυσκολίες.
Μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες εκείνος βρήκε διέξοδο και χαρά στις προπονήσεις του με την Jelena Gencic, «παίζοντας κρυφτούλι» με τους βομβαρδισμούς, καθώς συναντιόταν συνήθως σε μέρη που μόλις είχαν επιτεθεί οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, υποθέτοντας ότι δεν θα ξαναεπιτεθούν εκεί που είχαν ήδη χτυπήσει. Το εμπόδιο του πολέμου και της επικρατούσας κατάστασης μετατράπηκε, έτσι, σε ένα μάθημα ζωής.
Ο Djokovic έπαιζε τένις χωρίς να έχει φιλέ ή σε ερείπια ή όπως η φίλη του Σέρβα τενίστρια Anna Ivanovic προπονείτο σε μία άδεια εγκαταλελειμμένη πισίνα. Άλλοτε πήγαιναν για προπόνηση στον χώρο που βρισκόταν δίπλα σε μια στρατιωτική βάση, που όμως δεν ήταν ασφαλής, καθώς οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ συνήθιζαν να επιτίθενται εκεί που υπήρχαν στρατιωτικές βάσεις. Ο ίδιος δεν κάμφθηκε από την ανέχεια της οικογένειας, την έλλειψη ηλεκτρισμού, τις γκρεμισμένες γέφυρες και την αίσθηση του θανάτου που υπήρχε παντού στην πόλη. Θυμάται πάντα το τραγούδι των γενεθλίων του στα δώδεκα, που ήταν το σφύριγμα των αεροπλάνων που τους βομβάρδιζαν. Αλλά παρέμεινε πιστός στην ιδέα ότι εμμένοντας στον στόχο του θα ερχόταν η ηθική και πνευματική δικαίωση που επιζητούσε.
«Είμαι πρώτα Χριστιανός Ορθόδοξος και μετά αθλητής»
Ο σπουδαίος τενίστας δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει την αγάπη του για την Ορθοδοξία. Κάθε φορά προτού μπει στο κορτ ο Σέρβος σταρ, προσεύχεται και κάνει τον σταυρό του. Όπως άλλωστε τονίζει: «Η πίστη μου στον Χριστό είναι πάνω από τους 70 τίτλους που έχω κερδίσει από την αρχή της καριέρας μου».
«Ο σημαντικότερος τίτλος της ζωής μου, είναι αυτός που έλαβα τον Απρίλιο του 2011. Πήρα το Παράσημο του Τάγματος του Αγίου Σάββα, ιδρυτή της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας από τον Πατριάρχη της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ειρηναίο».
Το παράσημο αυτό αποτελεί την υψηλότερη διάκριση στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία. Του αποδόθηκε για τη σημαντική συμβολή του, στην ανακαίνιση εκκλησιών στην πατρίδα του, τη Σερβία.
