Κώστας Σαμαράς
Παρόλο που η Νάτα είχε συνηθίσει τη μοναξιά που έφερναν τα μακρινά επαγγελματικά ταξίδια του άντρα της, του Κρις, κάτι αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Το σπίτι έμοιαζε πιο ήσυχο, ο χρόνος κυλούσε πιο αργά,
σαν να περίμενε κι αυτό μαζί της κάτι μεγάλο. Μέρες τώρα ένιωθε μια παράξενη ανυπομονησία, ένα γλυκό μυστικό που φώτιζε τα μάτια της κάθε φορά που κοιτούσε το είδωλό της στον καθρέφτη.
Τα παιδιά, η Άννα και ο Μάικ, άρχισαν να παρατηρούν τη μητέρα τους να χαμογελά χωρίς λόγο, να κάθεται ώρες χαμένη στις σκέψεις της. «Μαμά, γιατί είσαι τόσο χαρούμενη;» ρώτησε μια μέρα η Άννα,
αλλά η Νάτα απλώς της χάιδεψε τα μαλλιά. Δεν ήταν ακόμα η στιγμή για αποκαλύψεις. Ο Κρις έλειπε ήδη τρεις μήνες, και η επιστροφή του είχε κανονιστεί για την 1η Ιουλίου. Η Νάτα, αντί να του πει την είδηση κατευθείαν στο τηλέφωνο,
αποφάσισε να οργανώσει κάτι που θα του έμενε αξέχαστο. Ήθελε η στιγμή να είναι μοναδική. Έτσι, μαζί με τα παιδιά, προετοίμασαν κάθε λεπτομέρεια: ένα πάρτι υποδοχής στον κήπο,
φαναράκια που θα άναβαν τη νύχτα, και το πιο ξεχωριστό από όλα – ένα μικρό κουτί που θα έκρυβε την αλήθεια. Την ημέρα της επιστροφής, το σπίτι γέμισε γέλια και φωνές. Οι φίλοι της οικογένειας είχαν ήδη φτάσει,
τα παιδιά έτρεχαν παντού, και η Νάτα στεκόταν ήρεμη αλλά γεμάτη ένταση. Ο ήχος του αυτοκινήτου στην αυλή έκανε τα πάντα να σταματήσουν για μια στιγμή. Ο Κρις κατέβηκε, κουρασμένος αλλά χαμογελαστός,
με τα παιδιά να τρέχουν κατά πάνω του και να τον αγκαλιάζουν. «Σας έλειψα τόσο πολύ;» ρώτησε γελώντας, χωρίς να ξέρει τι τον περίμενε. Όταν έφτασε η ώρα, η Νάτα πλησίασε με το μικρό κουτί στα χέρια της.
«Έχω ένα δώρο για σένα», είπε χαμηλόφωνα, και τα μάτια της έλαμπαν από συγκίνηση. Ο Κρις την κοίταξε με περιέργεια και άνοιξε το κουτί. Μέσα βρισκόταν ένα μικροσκοπικό ζευγάρι παπουτσάκια μωρού και ένα σημείωμα που έγραφε:
«Το καλύτερο ταξίδι ξεκινάει τώρα. Σε λίγους μήνες θα είσαι ξανά μπαμπάς». Ο Κρις έμεινε ακίνητος για λίγα δευτερόλεπτα, το χαμόγελό του πάγωσε από την απίστευτη έκπληξη, και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.
«Σοβαρολογείς;» ψιθύρισε, και η Νάτα απλώς έγνεψε καταφατικά, γεμάτη αγάπη. Τα παιδιά, που κατάλαβαν επιτέλους το μεγάλο μυστικό, άρχισαν να χειροκροτούν και να γελούν δυνατά.
Η βραδιά κύλησε με γέλια, αγκαλιές και λόγια που δεν χρειάζονταν πολλές εξηγήσεις. Ο Κρις, κοιτάζοντας την οικογένειά του κάτω από τα αναμμένα φαναράκια, ένιωσε πως τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.
Η επιστροφή του στο σπίτι δεν ήταν απλώς το τέλος ενός ταξιδιού, αλλά η αρχή ενός νέου, συναρπαστικού κεφαλαίου.
Κάτω από τα αστέρια εκείνης της καλοκαιρινής νύχτας, η οικογένεια έγραψε μαζί μια ιστορία που θα θυμόνταν για πάντα: μια ιστορία αγάπης, ελπίδας και ενός μικρού θαύματος που θα ολοκλήρωνε την ευτυχία τους.
