Κώστας Σαμαράς
Εξομολόγηση αναγνώστριας: Η δύσκολη ιστορία ζωής
Μιας αναγνώστρια μας αφηγείται τις δυσκολίες που πέρασε στην ζωή της μετά τον θάνατο του συντρόφου της και την ασθένεια του παιδιού της:
“Γνωριστήκαμε το 2016 σε ένα beach bar στη Χαλκιδική. Μόλις είχα βγει από μια μακροχρόνια τοξική σχέση και έλεγα πως δεν θα αγαπήσω ξανά τόσο δυνατά. Ναι καλά….
Παντρεμένος αυτός αλλά ο γάμος του δεν πήγαινε καλά. Απογοητεύτηκα, θεώρησα ότι μου έλεγε ψέματα διότι ξέρω πως όλοι οι παντρεμένοι τα ίδια λένε. Ναι καλά…
Εκείνο το καλοκαίρι, απομυθοποίησα πολλά πράγματα.
Ναι υπάρχουν παντρεμένοι που ερωτεύονται και χωρίζουν και κάνουν αυτό που λένε και πάνε τη ζωή τους παρακάτω.
Ναι γίνεται μετά από έναν μεγάλο έρωτα να ζήσεις έναν ακόμα μεγαλύτερο.
Εκείνο το καλοκαίρι έζησα το όνειρο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ταίριαζα τόσο με έναν άνθρωπο.
Ήταν να χωρίσει τη γυναίκα του μετά από ένα χρόνο να μεγαλώσει λίγο το παιδί του όπως έλεγε και κατέληξε να χωρίσει μόλις μετά από ένα μήνα αφού γνωριστήκαμε και να συγκατοικήσουμε.
Η συνέχεια εξομολόγησης της αναγνώστριας
Ήταν να μείνω για μια εβδομάδα στο εξοχικό μιας φίλης και κατέληξα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου στην Αθήνα, να αφήσω τα πάντα και να ζω εδώ μέχρι και σήμερα.
Περάσαμε μαζί δύο μαγικά χρόνια με αγάπη, έρωτα, νοιάξιμο. Παντού μαζί, εκείνος δίπλα μου όταν απέβαλλα και έχασα το πρώτο μας παιδί, εγώ δίπλα μου όταν έπαθε έμφραγμα.
Η πρώην γυναίκα του μας έκανε τον απίστευτο πόλεμο. Δεν του έδινε το παιδί, μας παρακολουθούσε που πηγαίναμε και τί κάναμε, ερχόταν στη δουλειά μου κι έκανε φασαρία με αποτέλεσμα σε μια από αυτές να με απολύσουν, είχε βάλει όλους τους ντόπιους-όποιον ήξερε και δεν ήξερε-να μου την πέσουν για να τσιμπήσω και να του πουν ότι τον απατάω. Ζήσαμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου και ταυτόχρονα μια δικαίωση του γιατί ο άνθρωπός μου, δεν πέρναγε καλά στον γάμο του και ήθελε να φύγει.
Δύο χρόνια μετά έμεινα ξανά έγκυος. Η χαρά μας απερίγραπτη. Την ίδια στιγμή μου ζήτησε να τον παντρευτώ αφού το διαζύγιό του μόλις είχε βγει μετά κόπων και βασάνων. Ετοιμάζαμε τον γάμο μας και τη μέρα που θα πήγαινα για πρόβα νυφικού, έπαθε έμφραγμα επάνω στο τιμόνι και σκοτώθηκε ακαριαία.
Δεν ξέρω πως κρατήθηκα στη ζωή. Δεν ξέρω πως μπόρεσα και πήγα στην κηδεία χωρίς ηρεμιστικά για να μην βλάψω το μωρό μέσα μου.
Εξομολόγηση Γεωργίας: Δεν ξέρω καν πως κράτησα το μωρό μέσα μου.
Ξέρω μόνο πόσο χαιρέκακα με κοιτούσε η πρώην γυναίκα του στην κηδεία σε φάση “Σας κέρδισα!”.
Βολόδερνα έγκυος στο σπίτι, βρώμικο δεν το καθάριζα δεν είχα κουράγιο, δεν έτρωγα, πήγαινα από τοίχο σε τοίχο και από καναπέ σε καναπέ, δεν άναβα σχεδόν ποτέ φώτα.
Τα σεντόνια που είχα στο κρεβάτι τη μέρα που πέθανε, έκανα ένα χρόνο να τα αλλάξω. Για να μπορώ να κοιμάμαι με τη μυρωδιά του. Πολλές φορές του μίλαγα στο άδειο σπίτι, του έλεγα για το μωρό, για τους υπερήχους που κάναμε, ότι ήταν αγόρι, ότι θα του έδινα το όνομά του, τί έγινε στη δουλειά. Έμπαινα σπίτι και έλεγα “Αγάπη μου ήρθα!” ενώ η αγάπη μου ήταν στο τάφο κι εγώ μιλούσα στο κενό. Είχα παρανοήσει.
Γέννησα μονη μου με μια φίλη στο μαιευτήριο. Οι γονείς μου, δεν είναι στη ζωή, έχουν σκοτωθεί και εκείνοι σε τροχαίο. Σε όλη μου τη ζωή με κυνηγάει ένα τροχαίο.
Το παιδί αυτό έγινε η ελπίδα μου, το κίνητρό μου να σηκωθώ ξανά. Ώσπου φτάνει 2 ετών και παρατηρώ ότι δεν μιλάει μόνο δείχνει.
Εξομολόγηση: Οι δύσκολες ώρες για την διάγνωση του γιού της
Πάμε σε αναπτυξιολόγο και από εκεί σε λογοθεραπευτή. Η διάγνωση; Αυτισμός.
Έχουμε τώρα λίγους μήνες που κάνουμε θεραπείες αν και δεν έχω καμία ελπίδα ότι το παιδί μου θα γίνει ένα κανονικό παιδί με κανονική ζωή.
Δεν σας κρύβω ότι σκέφτομαι πολλές φορές πως μας καταράστηκε η πρώην του και άλλες ότι Ο Θεός με τιμωρεί που έμπλεξα μαζί του ενώ ήταν παντρεμένος.
Ο πνευματικός μου, μου λέει πως Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Ναι δεν είναι αλλά σε δοκιμάζει. Δεν είναι τιμωρία είναι δοκιμασία. Όχι Γιάννης, Γιαννάκης….
Εγώ φταίω για όλα. Για δύο πράγματα δεν μετανιώνω μόνο: Για τα δύο υπέροχα χρόνια που πέρασα μαζί του και για το παιδί μας.
Τώρα;
Τώρα αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως τελικά, μετά από έναν μεγάλο έρωτα δεν ζεις πάντα τον μεγαλύτερο. Κάπου υπάρχει και ένα ταβάνι.
Και το ταβάνι μου ήταν αυτός.”
Γεωργία.
