Κώστας Σαμαράς
Από τη στιγμή που ο Σαμ και εγώ παντρευτήκαμε, παρατήρησα κάτι παράξενο.
Δεν με άφηνε ποτέ, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, να ακουμπήσω το πλυντήριο.
Επιθυμούσε να αναλάβει τα πάντα ο ίδιος.
Στην αρχή, το βρήκα γλυκό—ήθελε απλώς να φροντίζει τα πράγματα.
Αλλά όσο περνούσε ο χρόνος, η εμμονή του με το να κρατήσει το πλυντήριο για τον εαυτό του άρχισε να μου φαίνεται περίεργη.
Δεν είχε κάποια ιδιαίτερη αιτία γι’ αυτό· απλώς εκνευριζόταν αν προσπαθούσα να το κάνω εγώ.
«Άφησέ το,» έλεγε, με ήπιο αλλά αποφασιστικό τόνο. «Το έχω αναλάβει.»
Ήταν παράξενο, αλλά δεν το έκανα πολύ θέμα.
Άλλωστε, αυτός δούλευε πολλές ώρες και νόμιζα ότι ίσως απλώς του άρεσε να γίνονται τα πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο.
Αλλά μετά άρχισα να παρατηρώ μικρά πράγματα που δεν συνέβαιναν όπως έπρεπε.
Όπως το γεγονός ότι πάντα ήταν στο δωμάτιο με το πλυντήριο περισσότερο από ό,τι χρειαζόταν, ή το πώς φαινόταν να προστατεύει ιδιαίτερα τα ρούχα του—ιδίως τα μπουφάν και τα παντελόνια του.
Δεν ήταν μέχρι μερικές εβδομάδες πριν που όλα συνδέθηκαν.
Είχα μόλις τελειώσει το δείπνο όταν ο Σαμ ανέφερε ότι έπρεπε να βγει για μια «γρήγορη δουλειά» μετά τη δουλειά.
Δεν ήμουν υποψιασμένη εκείνη τη στιγμή.
Το είχε κάνει και πριν.
Αλλά μόλις έφυγε, κάτι με βασάνιζε: Τι αν υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό το πλυντήριο από ό,τι βλέπω;
Για κάποιο λόγο, αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.
Πήγα στο δωμάτιο με το πλυντήριο, αποφασισμένη τουλάχιστον να διπλώσω τα ρούχα που ήταν εκεί για μέρες.
Καθώς πλησίαζα την ντουλάπα, κάτι μου φάνηκε παράξενο.
Η πόρτα, την οποία ο Σαμ πάντα κρατούσε κλειδωμένη, ήταν ελαφρώς ανοιχτή.
Η περιέργειά μου με κυρίευσε και την άνοιξα.
Αυτό που είδα μέσα έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει γρήγορα.
Η ντουλάπα δεν ήταν γεμάτη μόνο με ρούχα.
Ήταν γεμάτη με κάτι πολύ πιο ανατριχιαστικό.
Μετακίνησα μερικά μπουφάν και μπλούζες και ανακάλυψα μερικές μεγάλες τσάντες κρυμμένες πίσω τους.
Τσάντες που ήταν γεμάτες σφιχτά, τα περιεχόμενά τους σχεδόν καλυμμένα από το ύφασμα.
Άνοιξα μία από αυτές και το στομάχι μου έπεσε.
Μέσα, δεν υπήρχαν καθόλου ρούχα.
Ήταν τακτοποιημένες τσάντες που έμοιαζαν με… ναρκωτικά.
Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το επεξεργαστεί στην αρχή.
Βγάλαμε περισσότερες τσάντες και διαπίστωσα ότι ήταν γεμάτες με κάτι που φαινόταν σαν κοκαΐνη.
Ήταν σαν να θα κατέρρεα.
Πώς ήταν δυνατόν αυτό να συμβαίνει;
Ο Σαμ—ο σύζυγός μου—ήταν εμπλεγμένος σε κάτι τόσο επικίνδυνο, τόσο παράνομο.
Δεν μπορούσα να ανασάνω.
Οπισθοχώρησα από τη ντουλάπα, το μυαλό μου να τρέχει.
Δεν μπορούσα να το καταλάβω.
Πώς ήμουν τόσο τυφλή;
Όλες εκείνες οι αργοπορημένες «δουλειές» ήταν πραγματικά ταξίδια για να πάρει περισσότερα ναρκωτικά.
Και όλη αυτή η μυστικότητα γύρω από το πλυντήριο;
Δεν αφορούσε τα ρούχα—αφορούσε την απόκρυψη των αποδεικτικών στοιχείων.
Πέρασα τις επόμενες ώρες μου σε σύγχυση, προσπαθώντας να επεξεργαστώ τα πάντα.
Ο Σαμ γύρισε σπίτι αργά εκείνο το βράδυ, δείχνοντας ήρεμος και συγκεντρωμένος όπως πάντα.
Αλλά όταν με είδε να κάθομαι στον καναπέ, να τον κοιτάζω με τα μάτια ανοιχτά, κάτι άλλαξε.
Η συμπεριφορά του άλλαξε, και είδα τον φόβο στα μάτια του.
«Πού είναι το πλυντήριο;» ρώτησε, προσπαθώντας να κρατήσει τη φωνή του σταθερή.
Δεν μπορούσα πια να το κρατήσω μέσα μου.
«Σαμ, τι στο καλό συμβαίνει;»
Σηκώθηκα, τρέμοντας.
«Γιατί έχεις ναρκωτικά στη ντουλάπα; Τι μου κρύβεις;»
Πάγωσε.
Για πολύ καιρό, δεν είπε τίποτα.
Και μετά, με μια φωνή που ήταν σχεδόν ακούγεται, ομολόγησε.
«Δεν ήθελα να το μάθεις. Ποτέ δεν ήθελα να φτάσει τόσο μακριά.»
Τρεμόμουν από θυμό και σύγχυση.
«Πόσο καιρό, Σαμ; Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;»
Κοίταξε κάτω, το πρόσωπό του χλωμό.
«Άρχισε πριν από μερικά χρόνια.
Μπερδεύτηκα με τους λάθος ανθρώπους—ανθρώπους που υπόσχονταν χρήματα και εξουσία.
Στην αρχή ήταν απλά μικρά πράγματα, για να τα βγάλω πέρα. Αλλά μετά ξέφυγε από τον έλεγχο.
Χρησιμοποιώ και πουλάω για μήνες τώρα.»
Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου.
Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα.
Ο άντρας που παντρεύτηκα, ο άντρας που εμπιστευόμουν, ζούσε μια διπλή ζωή.
Με είχε πειράξει τόσο καιρό, κρύβοντας την αλήθεια πίσω από κάτι τόσο απλό όπως το πλύσιμο ρούχων.
«Δεν ήθελα να είσαι μέρος αυτού,» συνέχισε ο Σαμ, η φωνή του σπασμένη.
«Σ’ αγαπώ. Ήθελα να σε κρατήσω ασφαλή, μακριά από όλα αυτά.»
Ένιωσα να αρρωσταίνω στο στομάχι μου.
«Ασφαλή;» φώναξα, τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου.
«Με έχεις πειράξει, κρύβεις μυστικά, και τώρα θες να μου πεις ότι προσπαθούσες να με προστατέψεις;»
Μπορούσα να νιώσω το βάρος της κατάστασης να με πιέζει.
Αυτό δεν ήταν απλά μια παρεξήγηση.
Δεν ήταν μια χαζή συνήθεια του πλυσίματος ρούχων.
Αυτό ήταν μια προδοσία, ένα βαθύ, ζωής-αλλαγής μυστικό που ο Σαμ έκρυβε για μήνες.
Δεν ήξερα ποιος ήταν πια.
Το σοκ ήταν καταλυτικό, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση.
Δεν μπορούσα να μείνω σε έναν γάμο χτισμένο πάνω σε ψέματα και εγκληματική δραστηριότητα.
«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό,» ψιθύρισα, η καρδιά μου να σπάει.
«Δεν μπορώ να είμαι μέρος της ζωής σου αν αυτό έχει γίνει.»
Το πρόσωπο του Σαμ στρίφτηκε από τον πόνο, αλλά δεν αντέτεινε.
Αντίθετα, κούνησε αργά το κεφάλι του, σχεδόν νικημένος.
«Συγγνώμη. Θα πάρω βοήθεια, το υπόσχομαι. Αλλά καταλαβαίνω αν θέλεις να φύγεις.»
Εκείνο το βράδυ, δεν κοιμήθηκα.
Πέρασα ώρες σκεπτόμενη τι είχε συμβεί, πώς όλα όσα νόμιζα ότι ήξερα ήταν ψέματα.
Αγαπούσα τον Σαμ, αλλά δεν μπορούσα να ζω σε αυτόν τον κόσμο της εξαπάτησης και του κινδύνου.
Την επόμενη μέρα, πήρα την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου.
Έβαλα τα πράγματά μου στις βαλίτσες και έφυγα.
Δεν ξαναείδα τον Σαμ μετά από εκείνη τη νύχτα.
Προσπάθησε να επικοινωνήσει μερικές φορές, αλλά δεν μπορούσα να βρω τη δύναμη να του μιλήσω.
Ήξερα ότι χρειαζόταν βοήθεια, αλλά δεν μπορούσα να είμαι αυτή που θα τον διορθώσει.
Η εξάρτησή του ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη σχέση μας.
Όσο για την ντουλάπα και το πλύσιμο ρούχων—εκείνα έγιναν σύμβολα όλων όσων έπρεπε να απομακρυνθώ.
Ήταν ο εκπληκτικός λόγος πίσω από τον παράξενο κανόνα, τη κρυφή ζωή που ο Σαμ κρατούσε από εμένα.
Και ενώ η αλήθεια ήταν πολύ περισσότερο από ό,τι μπορούσα να φανταστώ, με δίδαξε ένα πράγμα:
Τα μυστικά πάντα βρίσκουν τρόπο να βγαίνουν στην επιφάνεια, όσο κι αν κρύβονται προσεκτικά.
