Κώστας Σαμαράς
Όταν ο Έρικ πρότεινε να έχουμε τρίτο παιδί, συνειδητοποίησα ότι η δυναμική μας χρειαζόταν σοβαρή αναθεώρηση.
Ήμουν ήδη υπερφορτωμένη με τα δύο παιδιά μας, διαχειριζόμενη τις καθημερινές τους ανάγκες σχεδόν μόνη μου, ενώ ο Έρικ φαινόταν ευχαριστημένος να παίζει το ρόλο του θεατή στη ζωή τους.
Έχεις φτάσει ποτέ σε σημείο που απλά δεν μπορείς να αντέξεις άλλο; Αυτή η στιγμή ήρθε για μένα όταν ο Έρικ ανέφερε αδιάφορα το ενδεχόμενο ενός τρίτου παιδιού, αγνοώντας την πραγματικότητα της ζωής μας.
Ο γάμος μας ήταν ένα ταξίδι δέκα ετών, και εγώ ήμουν μόλις 32, ενώ εκείνος 43.
Είχαμε την Λίλι, που ήταν δέκα, και τον Μπράντον, πέντε. Ενώ εγώ συνδύαζα μερική εργασία από το σπίτι με πλήρη ανατροφή των παιδιών και διαχείριση του σπιτιού, η συνεισφορά του Έρικ περιοριζόταν στην οικονομική υποστήριξη, πιστεύοντας ότι η δουλειά του εκεί τελείωνε.
Μια βραδιά, καθώς ετοιμαζόμουν για μια σπάνια έξοδο με μια φίλη, η άρνηση του Έρικ να παρακολουθήσει τα παιδιά για μόλις μία ώρα προκάλεσε έναν μεγάλο καυγά.
Τηρούσε παρωχημένες αντιλήψεις για τη μητρότητα, επηρεασμένες από παραδείγματα από την οικογένειά του, απορρίπτοντας την έκκλησή μου για υποστήριξη και συμμετοχή στην ανατροφή των παιδιών.
Αυτή η αντιπαράθεση δεν αφορούσε μόνο εκείνη τη στιγμή, αλλά αντανάκλασε την επίμονη ανισότητα στη σχέση μας. Η επιμονή του να επεκτείνουμε την οικογένειά μας φαινόταν αποκομμένη από την πραγματικότητά μας, όπου αισθανόμουν περισσότερο σαν μονογονέας παρά σαν υποστηριζόμενος σύντροφος.
Κατά τη διάρκεια ενός ιδιαίτερα τεταμένου δείπνου, όταν ο Έρικ ξαναέφερε το θέμα ενός τρίτου παιδιού, έφτασα στο όριο μου.
Η αδιάφορη απόρριψη των δυσκολιών μου και η εμφανής έλλειψη συμμετοχής στη ζωή των παιδιών μας με οδήγησαν να εκφράσω ανοιχτά την εξάντληση και την απογοήτευσή μου.
Σε απάντηση, ο Έρικ, μαζί με τη μητέρα και την αδελφή του, υπερασπίστηκαν τη θέση του, υποστηρίζοντας ότι εκπληρώνει τον ρόλο του παρέχοντας οικονομικά. Θεωρούσαν την επιθυμία μου για έναν πιο ενεργό συνεργάτη στην ανατροφή των παιδιών ως υπερβολική απαίτηση.
Προσπάθησα να εξηγήσω ότι η γονική μέριμνα δεν περιορίζεται στην οικονομική υποστήριξη, ότι τα παιδιά μας χρειάζονταν την παρουσία του και τη συμμετοχή του. Αλλά η συζήτηση εξελίχθηκε σε κατηγορίες και παρεξηγήσεις.
Νιώθοντας αδύναμη και υποτιμημένη, αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να μείνω σε ένα περιβάλλον όπου ο ρόλος μου ως μητέρα ήταν τόσο στενά καθορισμένος και υποτιμημένος.
Μετά τον καυγά μας, ο Έρικ έφυγε, και τις επόμενες μέρες ακολούθησαν τεταμένες ανταλλαγές και οικογενειακές παρεμβάσεις, οι οποίες μόνο επιβεβαίωσαν τα βαθιά προβλήματα στη σχέση μας.
Τελικά, αποφάσισα να φύγω, παίρνοντας την δύσκολη απόφαση να καταθέσω αίτηση διαζυγίου και να αναζητήσω μια καλύτερη κατάσταση για μένα και τα παιδιά μας.
Τελικά, εξασφάλισα την πλήρη επιμέλεια και την κατάλληλη υποστήριξη, επικυρώνοντας την απόφασή μου να υπερασπιστώ τις ανάγκες μου και των παιδιών μας. Ήταν ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο βήμα προς ένα υγιέστερο μέλλον.
Τι πιστεύεις—το χειρίστηκα σωστά ή ήταν υπερβολικό;
