Κώστας Σαμαράς
Δώσε το χέρι σου στον Θεό, που ‘ναι ο Πατέρας και η Μάνα όλων μας. Πέρα από τους γονείς μας, ο Πατέρας όλων των πατέρων και η Μητέρα όλων των μητέρων είναι ο Θεός.
Συνεργάσου μαζί Του, ώστε να δημιουργήσει μέσα σου μια καινούργια βιολογία και μια καινούργια βιογραφία.
Και θα σου αλλάξει ο Θεός και τα κύτταρα του σώματος, χαρίζοντάς σου λαμπρότητα, ενεργητικότητα και ζωντάνια. Θα αλλάξει όμως και το βιογραφικό σου. Ετσι, αν και οι γονείς σου είναι μέσα στην αποτυχία, τη δυσκολία και τη στενοχώρια, εντούτοις εσύ θα καταφέρεις να κάνεις κάτι τελείως καινούργιο και φρέσκο. Κάτι τελείως αναγεννημένο κι αναστημένο.
Αυτό κάνει ο Χριστός όταν μπει στην καρδιά μας. Οταν το επιτρέψουμε. Κι όταν είμαστε διαθέσιμοι ενώπιόν Του. Δηλαδή, χρειάζεται να είσαι ανοιχτός στον Θεό, ώστε να μπορεί να μπει και να βάλει αυτό το φως, ώστε το μήνυμά Του να τονώνει την ψυχή σου.
Αυτά που λέω είναι πολύ απλά, φτωχά κι ασήμαντα. Μιλώ σ’ εσένα που είσαι μεγάλος, μα πιστεύω ότι κι ένα παιδάκι του δημοτικού θα τα καταλάβει. Γιατί όμως να μην είναι αληθινό το απλό; Και γιατί να μην είναι απλό το αληθινό; Ετσι δεν πρέπει να ‘ναι; Για να μπορούν να έχουν συμμετοχή και πρόσβαση όλοι. Για να μπορεί να προσεγγίζει όλος ο κόσμος αυτή την απλότητα και την ευτυχία. Γιατί η ευτυχία είναι για όλους μας.
Αρα, λογικά, θα πρέπει να ‘ναι τόσο κατανοητή, που όλοι να μπορούμε να την καταλάβουμε. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα λόγια του Χριστού ήταν πάρα πολύ απλά. Εκρυβαν σίγουρα μεγάλο βάθος, αλλά τα καταλάβαιναν όλοι.
Δεν ήρθε ο Κύριος στη γη, για να μας πιάσει πονοκέφαλος απ’ τη διδασκαλία Του και να πούμε: «Τώρα πρέπει να σπουδάσω, για να καταλάβω και Αυτόν και τη διδασκαλία Του. Και πρέπει να πάω 25-30 χρονών και να ‘χω πάρει και πτυχία και μετά να Τον καταλάβω».
Ακόμα κι ένα παιδάκι που άκουγε τον Κύριο Τον καταλάβαινε. Απλά λογάκια έλεγε.
Σκέψου, λοιπόν, κι εσύ απλά και μην μπερδεύεσαι. Και μην ακούς τον νου σου, το μυαλό σου, που πάει να σε μπερδέψει κι όλο σου λέει: «Ναι, αλλά…» Αυτό το «ναι, αλλά…» είναι η αντίσταση στη χαρά, σαν να μη δέχεται την ευτυχία.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν τους λύσεις ένα πρόβλημα με ωραίο κι απλό τρόπο, δεν το θέλουν. Δηλαδή, σαν να μη θέλουν να συμφωνήσουν και να δεχθούν να γίνουν ευτυχισμένοι. «Ναι, αλλά…» Μα μη λες «ναι, αλλά…» όλη την ώρα. Πες μόνο «ναι». Δέξου τον λόγο που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Χωρίς «αλλά». Αυτό το «αλλά» είναι η άμυνα του οργανισμού σου, της ψυχής σου, που κλοτσάει. Σαν να μη θες να το πάρεις απόφαση ότι και εσύ μπορεί να χαρείς. Εχεις συνηθίσει στο άλλο κλίμα, στην απογοήτευση. Γιατί να λες διαρκώς «ναι, αλλά…»; Δες το αισιόδοξα. «Ναι, αλλά δεν έχω δουλειά». Ναι, παιδί μου, δεν έχεις δουλειά σήμερα. Αλλά θα βρεις αύριο. «Ναι, αλλά…» Ε, καλά. Αμα ξεκινάς με «ναι, αλλά…», τότε πώς θα κάνει το θαύμα κι ο Θεός!
Δηλαδή, έλα λίγο στη θέση Του! Μπορείς να έρθεις στη θέση Του, γιατί κι εσύ είσαι σαν Θεός στα μάτια του παιδιού σου, με την έννοια ότι εσύ ξέρεις τα πάντα κι είσαι ο δυνατός. Λες του παιδιού σου: «Λύσε την άσκηση, παιδί μου, και, αν τη λύσεις, θα καταλάβεις και το επόμενο μάθημα, και θα πας καλά στο σχολείο». Και σου λέει: «Ναι, αλλά δεν γίνεται. Ναι, αλλά δεν μπορώ». Είδες πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή; Θες να πεις στο παιδί σου: «Παιδί μου, μη λες έτσι. Ταπεινώσου». Και το «ταπεινώσου» εδώ θα πει «εμπιστεύσου».
Tου π. Ανδρέα Κονάνου – Από την Ορθόδοξη Αλήθεια
