Κώστας Σαμαράς
Το αξίζει όπως και ο Ζόραν Ζάεφ, λέει η διεθνής πολιτική επιθεώρηση Foreign Policy, για την προσπάθεια που κατέβαλαν ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα με το όνομα της πΓΔΜ.
Στο δημοσίευμα μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Οι δύο ηγέτες που αξίζουν το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης δεν συναντήθηκαν αυτή τη βδομάδα στη Σιγκαπούρη. Αντ ‘αυτού, θα συναντηθούν την Κυριακή στις όχθες μιας λίμνης με γλυκό και καθαρό νερό σύνορα Ελλάδας, Μακεδονίας και Αλβανίας. Οι πρωθυπουργοί Αλέξης Τσίπρας της Ελλάδας και ο Ζόραν Ζάεφ της Μακεδονίας – μια χώρα που θα είναι γνωστή επισήμως ως Βόρεια Μακεδονία – θα υπογράψουν συμφωνία για την επίλυση της επίπονης και πολύχρονης σύγκρουσης για το όνομα της πΓΔΜ.
Το περιοδικό επισημαίνει ότι συμφωνία εισάγει μια έγκαιρη ώθηση εμπιστοσύνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε ολόκληρο το δυτικό σχέδιο για τα Βαλκάνια. Παραδέχεται ωστόσο ότι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει δύσκολες αντιδράσεις από εθνικιστές και στις δύο χώρες, οι οποίοι έχουν επιτεθεί στον αντίστοιχο ηγέτη τους, ως προδότη. Για να αποφευχθεί αυτό το αποτέλεσμα, είναι επείγον να κερδίσει ο Τσίπρας και ο Ζάεφ όχι μόνο υποστήριξη, αλλά και παγκόσμια αναγνώριση.
Σύμφωνα με το Foreign Policy, «αυτό που κάνει την υπόθεση της Μακεδονίας τόσο ενοχλητική είναι η επίμονη πρόκληση για την ίδια την ύπαρξη μιας μακεδονικής ταυτότητας από τους τρεις μεγαλύτερους, ισχυρότερους γείτονές της, την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία. (Οι άλλοι λαοί της περιοχής αναγνωρίζουν τουλάχιστον την ύπαρξη του άλλου.) Μολονότι αναγνωρίζει ονομαστικά το μακεδονικό κράτος, κάθε μία από αυτές τις χώρες έχει προωθήσει μια αφήγηση που την έχει υπονομεύσει. Η Βουλγαρία αμφισβητεί τη μακεδονική γλώσσα, τη Σερβία την ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία της πΓΔΜ και μια κυρίαρχη αφήγηση στην Ελλάδα υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο όπως μια μη ελληνική Μακεδονία. Η πΓΔΜ δεν είναι μόνο «ελληνική», αλλά η «Ελλάδα» υπό αυτή την έννοια αποκλειστικότητας έχει τις ρίζες της στον φαύλο Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο».
Και καταλήγει: Η διαμάχη για το όνομα έχει εξασθενήσει τόσο καιρό για τον απλό λόγο ότι έχει προκαλέσει λιγότερο πόνο στο μεγαλύτερο, ισχυρότερο κόμμα, στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με όλους σχεδόν τους προκάτοχους, ο Τσίπρας αντιλήφθηκε, πρώτον, το όφελος από την απαλλαγή της Ελλάδας από ένα περιττό βάρος στις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καθώς και τις σχέσεις του με έναν γείτονα. Δεύτερον, ο Τσίπρας είδε την ευκαιρία για την άφιξη του ρεφορμιστικού ομόλογου στη Σκόπια, του Ζάεφ. Ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ είναι απελπισμένος να δει τη χώρα του να εισέλθει τελικά στο ΝΑΤΟ και να ενταχθεί στην ΕΕ, να σταθεροποιηθεί και να προσελκύσει επενδύσεις.
