Κώστας Σαμαράς
Ένα απ’ τα σοβαρότερα και μεγαλύτερα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης είναι αυτό της αχαριστίας. Φανερώνεται μέσα απ’ αυτή ο αρρωστημένος ψυχικός κόσμος εκείνου που την έχει.
Οι αχάριστοι άνθρωποι είναι αληθινοί χαμαιλέοντες, προσαρμόζονται πάντα στο καινούργιο τους περιβάλλον και
κοιτάνε μόνο ό,τι τους συμφέρει. Έχουν μια εγωιστική συμπεριφορά κι αποφεύγουν καθετί που τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Δε σκαρφίζονται κάτι το πρωτότυπο και καταφεύγουν σε χιλιοειπωμένα κι ανυπόστατα κλισέ.
Δε βρίσκουν κανένα καλό σε ό,τι κι αν κάνεις γι’ αυτούς. Αντιθέτως, εξακολουθούν να προσπαθούν να σου δημιουργήσουν ενοχές λέγοντάς σου για το πόσο δύσκολα περνούν. Δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα. Πάντα θα τους φταίνε όλα κι όλοι. Είτε αφορά στη δουλειά τους είτε στην προσωπική τους ζωή. Επιλέγουν ενσυνείδητα το ρόλο του θύματος, ώστε να τους λυπάσαι. Η αυτοκριτική είναι ξεχασμένη έννοια. Την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Το μόνο που επιζητούν είναι να δημιουργούν συνεχώς απαξίωση και φαυλότητα.
Στην πραγματικότητα δε νιώθουν, δεν αντιλαμβάνονται και δεν κατανοούν το συνάνθρωπό τους. Συναισθηματικά είναι άδειοι. Ο υλισμός είναι το παν για τη ζωή τους. Το πιο ανάλγητο κομμάτι απ’ όλα αυτά –κι ως εκ τούτου το πιο διασκεδαστικό γι’ αυτούς– είναι να βαφτίζουν την όποια βοήθεια σου προσφέρουν ως χρέος. Ξεχνούν το καλό που τους έκανες και σε βασανίζουν ψυχικά. Χωρίς καμία τύψη.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους επιδεικνύουν αυτή τη συμπεριφορά. Έχουν έλλειψη αυτοπεποίθησης και δε γνωρίζουν την αληθινή αίσθηση της ανθρωπιάς. Αναζητούν ένα βάλσαμο για το θλιβερό συναισθηματικό τους κόσμο.
Αν τους παρατηρήσεις καλά, θα διαπιστώσεις πως βυθίζονται σε μια βαθιά κατάθλιψη και συχνά γίνονται κυνικοί κι αδιάφοροι. Κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους για να απορροφήσουν την καλή ενέργεια κάποιου άλλου. Μένουν εξαρτημένοι απ’ το ναρκισσισμό τους απλά και μόνο για να ικανοποιηθούν οι δικές τους ανάγκες.
Δεν τους απασχολεί αν η μονή τους συντροφιά θα γίνει η μοναξιά τους. Κανένας νοήμων άνθρωπος δε θα θελήσει να τους έχει στη ζωή του. Αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, θα αντιληφθείς την καλή σου τύχη που σε απέτρεψε να τους μοιάσεις. Δε λέω ότι δεν έχουμε φερθεί κι εμείς με αγνωμοσύνη κάποιες φορές. Κανένας δεν είναι τέλειος. Όμως, αν έχεις τη δύναμη να παραδεχτείς το λάθος σου κι επανορθώσεις, τότε θα αισθανθείς τις ενοχές να φεύγουν από πάνω σου.
Υπάρχει μόνο ένα τρόπος αν θέλεις να τους βοηθήσεις. Να τους δείξεις την άλλη πλευρά του νομίσματος. Αυτή της ευγνωμοσύνης για όλα όσα έχεις δώσει μέσα απ’ την καρδιά σου. Ακόμα κι όταν βρισκόσουν σε μια όχι και τόσο καλή κατάσταση. Εκεί φαίνεται το μεγαλείο σου.
Θα μου πεις τώρα ότι με το φιλότιμο δεν καταφέρνεις τίποτα. Δεν ξέρω αν ισχύει γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Κι αν δεν έχεις την υπομονή και την επιμονή για να εξηγήσεις ότι πάντα υπάρχει κι η άλλη πλευρά, τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους αποβάλεις απ’ τη ζωή σου και να αδιαφορήσεις. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, οι δεύτερες κι οι τρίτες ευκαιρίες είναι χάσιμο χρόνου. Οι άνθρωποι που κοιτούν μόνο τον εαυτό τους και τίποτα άλλο, δε θα αλλάξουν ποτέ.
Στο τέλος, θα έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και την ψυχή σου καθαρή πως τουλάχιστον εσύ πρεσβεύεις το ξεχωριστό. Βάζεις μπροστά τα καλά συναισθήματα και δεν προτιμάς τη μικρότητα και την κενοδοξία.
Ο Κλεόβουλος, ένας απ’ τους επτά σοφούς της αρχαιότητας είχε πει: Ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με ένα σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ό,τι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό.
