Κώστας Σαμαράς
Κάποτε θεωρούσα τη πεθερά μου Λίντα ως μια πολύ ευγενική και σεβαστή γυναίκα. Ως δασκάλα και ενεργό μέλος της κοινότητας, ήταν γνωστή για τη γενναιοδωρία και τη φροντίδα της, ειδικά απέναντι στην οικογένειά μου. Ήταν πολύ καλή με τα παιδιά μου – τον Πέτρο, που είναι 12 χρονών, και τον Ματθαίο, που είναι 6. Ο Πέτρος, από τον πρώτο μου γάμο, έχασε τον πατέρα του όταν ήταν 4 χρονών, και παρόλο που ήταν ένας δύσκολος δρόμος, χτίσαμε μια νέα ζωή. Ο άντρας μου, ο Γρηγόρης, ήταν εξαιρετικός πατέρας για τον Ματθαίο και προσπαθούσε πολύ να δημιουργήσει σχέσεις με τον Πέτρο, αν και κάποιες φορές είχα την εντύπωση ότι επέτρεπε στη μητέρα του να επηρεάζει την οικογένειά μας υπερβολικά.
Παρά τις αμφιβολίες μου, για πολύ καιρό δεν έδωσα σημασία σε αυτό. Η Λίντα φαινόταν πολύ ζεστή και στοργική, και πίστευα ότι είχε μόνο καλές προθέσεις. Ωστόσο, τελευταία παρατήρησα ότι ο Πέτρος είχε γίνει πιο κλειστός και ανήσυχος μετά τις επισκέψεις της. Αυτό με ανησύχησε. Όταν τον ρώτησα αν όλα είναι καλά, απάντησε: «Ναι, όλα καλά, μαμά», αλλά δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αποφάσισα να μην τον πιέσω και σκέφτηκα ότι θα αποφασίσει μόνος του πότε θα είναι έτοιμος να μιλήσει.
Μια μέρα, θέλοντας να τους κάνω έκπληξη, αποφάσισα να πάρω τα παιδιά νωρίτερα από το συνηθισμένο από τη Λίντα. Τα παιδιά συνήθως περνούσαν μερικές μέρες την εβδομάδα μαζί της το καλοκαίρι, οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να τους φέρω κάτι νόστιμο και παιχνίδια. Όταν έφτασα στο σπίτι, δεν περίμενα αυτό που άκουσα πλησιάζοντας στην πόρτα. Άκουσα τη Λίντα, με θυμό στη φωνή, να φωνάζει στον Πέτρο: «Πέτρο! Σου είπα να καθίσεις στο δωμάτιο και να μην βγεις!» Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά γρήγορα, σταμάτησα για να ακούσω πιο προσεκτικά. Άκουσα τον Πέτρο να παρακαλεί με τρεμάμενη φωνή: «Γιαγιά, σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με…». Η απάντησή της με έκανε να παγώσω. «Δεν είμαι η γιαγιά σου! Μην με αποκαλείς έτσι ποτέ ξανά. Θα κάτσεις σε αυτό το δωμάτιο μέχρι να πω εγώ.»
Ήμουν σοκαρισμένη και δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Δεν ήταν αυτή η στοργική γιαγιά που γνώριζα. Ο Ματθαίος, που πιθανότατα ένιωθε την ένταση, ψιθύρισε: «Παρακαλώ, γιαγιά, μην θυμώνεις με τον Πέτρο, δεν ήθελε». Η καρδιά μου ραγίζει στη σκέψη ότι τα παιδιά μου βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση.
Κατάλαβα ότι έπρεπε να ενεργήσω, αλλά δεν μπορούσα απλά να μπω και να δημιουργήσω σκηνή. Έβγαλα το κινητό μου και άρχισα να τραβώ βίντεο, για να καταγράψω όσα συνέβαιναν. Η Λίντα συνέχιζε να λέει σκληρές λέξεις, και όταν ένιωσα ότι είχα αηδιάσει, έκλεισα την εγγραφή. Έπρεπε να περιμένω τη σωστή στιγμή για να αντιμετωπίσω την κατάσταση.
Όταν μπήκα στο σπίτι, προσπάθησα να φανώ ήρεμη και φιλική, αλλά μέσα μου βραζόμουν από θυμό. Η Λίντα προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της λέγοντας ότι ο Πέτρος απλά ήταν λυπημένος από το παιχνίδι που έπαιζαν. Η φωνή της ήταν γλυκιά και φιλική, αλλά δεν αφεθήκαμε. Αποφάσισα ότι ήταν η καλύτερη στιγμή να πάρω τα παιδιά σπίτι. «Είχαμε μια μεγάλη μέρα», είπα διακόπτοντάς τη. «Θα πάρω τα παιδιά». Φύγαμε, αλλά στο μυαλό μου η καταιγίδα δεν είχε σταματήσει.
Μετά την επιστροφή στο σπίτι, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι. Ο άντρας μου έπρεπε να μάθει τι συνέβαινε, αλλά ήξερα ότι μια απλή εξήγηση δεν θα ήταν αρκετή. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι όλοι θα μάθαιναν την αλήθεια για τη Λίντα και ότι δεν θα μπορούσε ξανά να βλάψει τον Πέτρο.
Λίγες μέρες αργότερα έμαθα ότι η Λίντα θα έκανε μια ομιλία σε σχολική εκδήλωση, όπου θα βραβευόταν ως υποδειγματική δασκάλα. Η ειρωνεία της κατάστασης δεν μου ξέφυγε. Αποφάσισα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Με τη βοήθεια μιας φίλης που κατανοούσε καλά την τεχνολογία, αναπτύξαμε ένα σχέδιο. Αποφάσισα να εμφανιστώ στην εκδήλωση ως μια απλή μαμά, αλλά όταν η Λίντα ανέβει στη σκηνή, θα δείξουμε τις σκληρές της λέξεις στην μεγάλη οθόνη σε όλους τους παρευρισκόμενους.
Την ημέρα της εκδήλωσης, καθόμουν στην πίσω πλευρά της αίθουσας, τεταμένη και περιμένοντας τη στιγμή. Η Λίντα ανέβηκε στη σκηνή, λάμποντας από υπερηφάνεια, και ξεκίνησε την ομιλία της, όταν ξαφνικά ο πίσω από αυτήν οθόνη άναψε και όλοι στην αίθουσα άκουσαν τη αληθινή της φωνή – ψυχρή και σκληρή. «Σταμάτα να με ακούς, Ματθαίο. Δεν είναι αδελφός σου και ποτέ δεν θα είναι» – τα λόγια της αντήχησαν στην αίθουσα. Ο κόσμος στην αίθουσα ανέπνευσε από σοκ και οι γονείς άρχισαν να ανταλλάσσουν έκπληκτες ματιές. Ορισμένοι δάσκαλοι, που την είχαν θαυμάσει, στέκονταν σαν χαμένοι.
Η Λίντα απέ σπασαν χρώμα όταν κατάλαβε τι συνέβη και κοίταξε την οθόνη. Κάθε λέξη που είπε στον Πέτρο ήταν τώρα μπροστά στα μάτια όλων. Η αίθουσα γέμισε από εξοργισμένες φωνές. Οι γονείς άρχισαν να ψιθυρίζουν: «Πώς μπόρεσε να πει κάτι τέτοιο;» και «Δεν πρέπει να δουλεύει με παιδιά». Μερικοί σηκώθηκαν και ζητούσαν την απομάκρυνσή της. Σύντομα, ο διευθυντής έτρεξε στο μικρόφωνο προσπαθώντας να ηρεμήσει το πλήθος, αλλά ήταν ήδη αργά. Η φήμη της Λίντα καταστράφηκε.
Την ίδια μέρα, αναστάλθηκε η εργασία της μέχρι την ολοκλήρωση της έρευνας. Η καριέρα της καταστράφηκε ουσιαστικά. Όταν γύρισα στο σπίτι, ένιωσα ανακούφιση. Ο γιος μου ήταν ασφαλής και η Λίντα δεν μπορούσε πλέον να του κάνει κακό. Στο σπίτι, αγκάλιασα τα παιδιά μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι ποτέ ξανά δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τη σκληρότητα της Λίντα. Δεν χρειαζόταν να τους πω όλες τις λεπτομέρειες. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ήταν ασφαλή και η επιρροή της πάνω στην οικογένειά μας είχε τελειώσει.
