Κώστας Σαμαράς
Η υπάλληλος θυμάται :“Πριν κάποια χρόνια, δούλευα σε ένα κατάστημα. Ήθελα να συμπληρώνω το εισόδημά μου μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και μου άρεσε και το περιβάλλον της δουλειάς αλλά και οι συνάδελφοί μου.
Η πιο κουραστική περίοδος ήταν πάντα πριν ανοίξουν τα σχολεία, όταν οι γονείς, έρχονταν να αγοράσουν όλα όσα χρειάζονταν τα παιδιά τους για το σχολείο.
Ακόμα και οι Manager εκείνες τις μέρες δούλευαν μαζί μας για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον όγκο της δουλειάς. Μια μέρα, μια από εκείνες τις καλοφτιαγμένες, ξανθιές κυρίες του “καλού κόσμου”, με τις ακριβές τσάντες, ήρθε στο ταμείο μου!
Πέταξε τα πράγματά της πάνω στο ταμείο και μου έδωσε με αγένεια τα κουπόνια της. Εγώ της χαμογέλασα και την ρώτησα αν είχε βρει όλα όσα έψαχνε εκείνη τη μέρα. Φυσικά με αγνόησε και ασχολήθηκε με το τηλέφωνό της, ενώ η επτάχρονη κόρη της ήταν σιωπηλή δίπλα της!
Χτύπησα τα πράγματά της, τα κουπόνια και τότε είδα πως ένα από αυτά είχε λήξει πριν ένα χρόνο!! Τότε, την ενημέρωσα όσο πιο ευγενικά μπορούσα και εκείνη άρχισε να ωρύεται!
Φώναζε πως ήμουν υποχρεωμένη να δεχτώ όποιο κουπόνι μου έδινε ένας πελάτης και όταν προσπάθησα να της εξηγήσω, εξοργίστηκε ακόμα περισσότερο απαιτώντας να μιλήσει στον Manager!
Έγνεψα φυσικά στον manager ο οποίος ερχόταν όταν άκουσε την γυναίκα να σχολιάζει σαρκαστικά στην κόρη της πως γι’αυτό θα πρέπει να διαβάζει και να μορφωθεί, για να μην καταντήσει ταμίας.
Όσο ψύχραιμος και να είσαι, δεν μπορείς να μείνεις και να ακούσεις κάτι τέτοιο χωρίς να αντιδράσεις. Πριν προλάβω να κάνω κάτι, άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου! Δεν απάντησα, δεν της πέταξα στα μούτρα πως ήμουν στο μεταπτυχιακό μου, δεν της είπα τίποτα.
Δεν είχα δει το Manager που είχε φτάσει πίσω μου, όταν πια της ζήτησε να επαναλάβει αυτό που είχε πει. Εκείνη με περίσσιο θάρρος το επανέλαβε συνεχίζοντας απτόητη να τονίζει πως είχε δίκιο όπως ΠΑΝΤΑ και όφειλα να ξέρω πώς να περάσω σωστά το κουπόνι.
Ο διευθυντής μου, στάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα και την κοίταξε, πριν της πάρει όλα τα πράγματα και τα βγάλει από τις σακούλες, όταν εκείνη σοκαρισμένη τον ρώτησε τι κάνει!
Εκείνος απόλυτα ήρεμα, της εξήγησε πως δεν επιτρέπει σε κανέναν να προσβάλει, να μειώνει και να εξευτελίζει το προσωπικό του καταστήματος.
Κι όταν της εξήγησε, της ζήτησε να φύγει και να μην επιστρέψει ξανά. Η γυναίκα τον κοίταξε εμβρόντητη, με κόκκινο πρόσωπο και μάτια που πέταγαν φωτιές κι άρχισε να εκτοξεύει απειλές.
Βούτηξε την μικρούλα που τόση ώρα παρατηρούσε αμίλητη και βγήκε έξω φωνάζοντας πως θα φροντίσει να απολυθούμε όλοι αφού δεν ξέρουμε ποια είναι και τι μπορεί να μας κάνει.
Το βλέμμα ευγνωμοσύνης μου στο Manager μου αλλά και η υπερηφάνεια μου για εκείνον, δεν νομίζω πως θα μπορούσαν να κρυφτούν!!”
Γιατί ποιος δεν θα ήθελε ένα τέτοιο αφεντικό;;
