Κώστας Σαμαράς
Η επιστροφή στο σπίτι με τις δίδυμες κόρες μου, την Έλλα και τη Σόφι, θα έπρεπε να ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Αντ’ αυτού, μετατράπηκε σε εφιάλτη. Ο άντρας μου, ο Ντέρεκ, με πήρε τη τελευταία στιγμή για να μου πει ότι δεν μπορούσε να μας πάρει από το νοσοκομείο επειδή η μητέρα του, η Λορέιν, είχε πόνους στο στήθος. Απογοητευμένη, αλλά κατανοώντας, κανονίζω ταξί για να γυρίσω. Όταν έφτασα στο σπίτι, είδα με τρόμο τα πράγματά μου σκορπισμένα στην αυλή και ένα σημείωμα κολλημένο σε μια βαλίτσα που έγραφε: «Φύγετε από εδώ με τις μικρές σας παρασιτικές! Τα ξέρω όλα. Ντέρεκ.»
Σε πανικό και σύγχυση, προσπάθησα να καλέσω τον Ντέρεκ, αλλά το τηλέφωνό του πήγαινε κατευθείαν στο μήνυμα. Η μητέρα μου ήρθε για να με βοηθήσει, προσφέροντας καταφύγιο σε μένα και τις δίδυμες στο σπίτι της, ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Την επόμενη μέρα, γύρισα στο σπίτι μας και ανακάλυψα την Λορέιν μέσα να πίνει τσάι σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Όταν την αντιμετώπισα, εκείνη με υπεροψία παραδέχτηκε ότι είχε οργανώσει όλη την αναταραχή. Είχε υποκριθεί την αρρώστια της, είχε χειραγωγήσει τον Ντέρεκ να φύγει και με είχε κλείσει έξω από το σπίτι – όλα γιατί δεν ενέκρινε τις κόρες μας επειδή δεν ήταν αγόρια.
Φλεγόμενη από οργή, έτρεξα στο νοσοκομείο για να πω στον Ντέρεκ τα πάντα. Ήταν σοκαρισμένος και εξοργισμένος, ιδιαίτερα όταν έμαθε ότι η μητέρα του είχε κλέψει το τηλέφωνό του και είχε δωροδοκήσει μια νοσοκόμα για να τον κρατήσει απασχολημένο. Μαζί, αντιμετωπίσαμε την Λορέιν, η οποία προσπάθησε να δικαιολογήσει τις πράξεις της λέγοντας ότι προστάτευε την οικογένεια. Αλλά ο Ντέρεκ δεν την άφησε να ξεφύγει. Της είπε ότι η εμμονή της με το να έχει εγγονό ήταν το πρόβλημά της, όχι το δικό του, και ότι αγαπούσε τις κόρες του αδιακρίτως.
Ο Ντέρεκ ζήτησε από την Λορέιν να φύγει από το σπίτι μας και τη ζωή μας. Παρά τις αντιρρήσεις της, εκείνος παρέμεινε σταθερός, κάνοντάς της σαφές ότι η πίστη του ήταν σε μένα και τις κόρες μας. Για πρώτη φορά, τον είδα να βάζει όρια και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανη. Εκείνη τη νύχτα, η Λορέιν έφυγε, χτυπώντας την πόρτα πίσω της, ενώ ο Ντέρεκ με διαβεβαίωσε ότι θα ανασυγκροτήσουμε την οικογένειά μας χωρίς την παρέμβασή της.
Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, ο Ντέρεκ άλλαξε τις κλειδαριές, έκοψε κάθε επαφή με τη μητέρα του και ανέφερε τη νοσοκόμα που είχε δεχτεί το δωροδόκημα από την Λορέιν. Δεν ήταν εύκολο ταξίδι, αλλά γίναμε πιο δυνατοί ως ζευγάρι, ενωμένοι στην αγάπη μας για ο ένας τον άλλον και για τις κόρες μας. Η Λορέιν είχε προσπαθήσει να μας χωρίσει, αλλά τελικά μας έφερε πιο κοντά. Όταν είδα τον Ντέρεκ να κουνάει την Έλλα για να κοιμηθεί μία βραδιά, ήξερα ότι επιτέλους ήμασταν σε ηρεμία, πιο δυνατοί και πιο ανθεκτικοί από ποτέ.
