Κώστας Σαμαράς
Όταν ήμουν 37 ετών, η ζωή μου πήρε μια αναπάντεχη στροφή: η γυναίκα μου, η Κάρολ, έφυγε με έναν άλλον άντρα, τον Ρίτσαρντ, παίρνοντας μαζί της την κόρη μας, την Αλεξάνδρα. Ήμουν εντελώς συντετριμμένος και δεν ήξερα τι να κάνω. Η Κάρολ πάντα ήθελε περισσότερα — περισσότερα χρήματα, περισσότερη πολυτέλεια, περισσότερα από όσα μπορούσα να της προσφέρω. Δούλευα σκληρά για να εξασφαλίσω για την οικογένειά μας μια ταπεινή αλλά σταθερή ζωή, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό γι’ αυτήν. Έφυγε με έναν πλούσιο άντρα που έδειχνε την επιτυχία του με ακριβά αυτοκίνητα και πάρτι. Κι εγώ έμεινα μόνος, χάνοντας τόσο τη γυναίκα όσο και την κόρη μου.
Με την πάροδο του χρόνου, η Αλεξάνδρα σταμάτησε να απαντάει στις κλήσεις μου και να μου γράφει, και εγώ έμενα σε πλήρες σκοτάδι, χωρίς να ξέρω τι συνέβαινε στη ζωή της. Προσπάθησα να παλέψω για εκείνη, αλλά η Κάρολ είχε δηλητηριάσει τις σχέσεις της μαζί μου, πείθοντάς την ότι εγώ ήμουν υπεύθυνος για όλα. Μετά από μερικά χρόνια, δύσκολα συμφιλιώθηκα με την πραγματικότητα ότι δεν μπορούσα πια να είμαι μέρος της ζωής της. Έπεσα σε κατάθλιψη, τα προβλήματα υγείας επιδείνωσαν την κατάσταση και έπρεπε να πουλήσω το σπίτι για να καλύψω τα έξοδα θεραπείας. Η δουλειά μου επίσης υπέφερε και απολύθηκα λόγω της υπερβολικής απουσίας. Αλλά ίσως η απώλεια του Ρίτσαρντ ως εργοδότη ήταν κάποιου είδους ευτυχία, γιατί με την αποχώρησή του άρχισα να αναθεωρώ τη ζωή μου.
Η Κάρολ έφυγε με τον Ρίτσαρντ σε άλλη πολιτεία και η Αλεξάνδρα εξαφανίστηκε εντελώς — τουλάχιστον έτσι πίστευα. Άρχισα να ξαναχτίζω τη ζωή μου από την αρχή. Ίδρυσα μια μικρή κατασκευαστική εταιρεία και σταδιακά πέτυχα οικονομική σταθερότητα. Στα 50 μου, έμενα σε ένα ταπεινό διαμέρισμα, ήμουν εξασφαλισμένος, αλλά ο πόνος για την απώλεια της κόρης μου δεν υποχωρούσε. Αυτή παρέμενε για μένα ένα κενό, που δεν μπορούσα να γεμίσω, παρά τις όλες προσπάθειες.
Αλλά μια μέρα όλα άλλαξαν. Στην αλληλογραφία μου βρήκα ένα γράμμα γραμμένο με παιδική γραφή. Στο φάκελο έγραφε: «Για τον παππού Στιβ». Σταμάτησα. Παππούς; Δεν ήξερα ότι είχα εγγονό. Τα χέρια μου έτρεμαν όταν άνοιξα το γράμμα. Μέσα έγραφε: «Γειά σου, παππού! Με λένε Άνταμ. Είμαι 6 ετών. Δυστυχώς, είσαι η μόνη οικογένεια που μου έχει απομείνει…» Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν. Στο γράμμα έγραφε ότι ο Άνταμ μένει σε ορφανοτροφείο στο Σαιντ Λούις και ήλπιζε να τον βρω, γιατί η μαμά του, η Αλεξάνδρα, με είχε αναφέρει.
Χωρίς να το σκεφτώ πολύ, αγόρασα εισιτήριο για αεροπλάνο και λίγες μέρες αργότερα βρισκόμουν στο Σαιντ Λούις. Όταν έφτασα στο ορφανοτροφείο, συνάντησα μια γυναίκα με το όνομα κυρία Τζόνσον, η οποία μου είπε ότι ο Άνταμ ήταν γιος της Αλεξάνδρας. Μου εξήγησε ότι η κόρη μου είχε φέρει τον Άνταμ στο ορφανοτροφείο πριν από μερικούς μήνες, αφήνοντάς τον εκεί για να βρει μια καλύτερη ζωή με έναν νέο άντρα. Είχε εγκαταλείψει τα δικαιώματα του γιου της αναζητώντας πλούτη, όπως είχε κάνει κάποτε και η Κάρολ. Ήταν πραγματικό πλήγμα — η κόρη μου είχε πράξει ακριβώς το ίδιο με τη μητέρα της.
Ήμουν σε σοκ, αλλά παρόλα αυτά συνέχισα τις αναζητήσεις. Όταν συνάντησα τον Άνταμ, κατάλαβα αμέσως ότι ήταν ο εγγονός μου. Τα μάτια του ήταν ίδια με της Αλεξάνδρας, και έμοιαζε πολύ με αυτήν όταν ήταν μικρή. Κρατούσε ένα παιχνιδιάρικο φορτηγό και κοιτάζοντάς με με ελπίδα, είπε: «Ήξερα ότι θα έρθεις!» Αυτά τα λόγια άγγιξαν την καρδιά μου πιο βαθιά από οτιδήποτε έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια. Έπεσε στην αγκαλιά μου, και κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να τον αφήσω. Ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει.
Αμέσως μετά από αυτή τη συνάντηση, είπα στην κυρία Τζόνσον ότι ήθελα να πάρω τον Άνταμ μαζί μου. Μου εξήγησε ότι αυτό απαιτούσε χρόνο και κάποιες διαδικασίες, αλλά το τεστ θα επιβεβαίωνε τους δεσμούς αίματος. Υποσχέθηκα να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τον πάρω στο σπίτι. Ο εγγονός μου έγινε η δεύτερη ευκαιρία μου για ευτυχία και για την αναδόμηση της οικογένειας. Για όλα αυτά τα χρόνια που υπέφερα από την απώλεια της Αλεξάνδρας, δεν ήξερα ότι είχα μια άλλη ευκαιρία — την ευκαιρία να δημιουργήσω μια οικογένεια με τον Άνταμ.
Για μένα, ο Άνταμ έγινε όχι μόνο το σύμβολο μιας νέας αρχής, αλλά και μια υπενθύμιση ότι η αγάπη και η ελπίδα μπορούν να αντέξουν οποιαδήποτε επώδυνη στιγμή. Αρχίσαμε να χτίζουμε μια νέα ζωή, γεμάτη ζεστασιά και φροντίδα. Θα είμαι δίπλα του, δεν θα τον αφήσω να νιώσει μόνος, όπως ένιωσα εγώ κάποτε. Και τελικά, ένιωσα ότι βρήκα πραγματικά την οικογένειά μου.
