Κώστας Σαμαράς
Πήγα να επισκεφτώ την κόρη μου. Την πόρτα άνοιξε ο γαμπρός μου. Βγήκε με το εσώρουχο, εμφανώς έκπληκτος.
— Γιατί δεν είσαι στη δουλειά; Σήμερα είναι Τετάρτη! — τον ρώτησα.
— Δεν δουλεύω, — μου γκρίνιαξε.
— Από πότε; Γιατί δεν μου το είπες;
— Από πριν δύο χρόνια.
Αποδείχτηκε ότι όλα αυτά τα δύο χρόνια ο γαμπρός μου και η κόρη μου ζούσαν με τα χρήματά μου. Ήμουν πολύ θυμωμένη και πήγα να δω τον γιο μου. Και μου είπε την τρομερή αλήθεια για την οικογένεια της κόρης μου. 😢😢 Διηγούμαι τι συνέβη στο σύνδεσμο στα σχόλια 👇👇
Εγώ και ο άντρας μου ζήσαμε μαζί σχεδόν είκοσι χρόνια, μεγαλώνοντας δύο υπέροχα παιδιά. Νόμιζα ότι μπροστά μας υπήρχε μόνο ευημερία.
Αλλά μια μέρα, η ψευδαίσθησή μου για την ευτυχία καταρρίφθηκε σε μια στιγμή. Ο άντρας μου με απάτησε με την καλύτερή μου φίλη.
Ο διαζύγιος μου πήρε τα πάντα. Ο γιος μου σπούδαζε στο πανεπιστήμιο, η κόρη μου μόλις είχε αρχίσει να σπουδάζει, και εγώ έμεινα χωρίς οικονομική στήριξη.
Για να επιβιώσω, έπρεπε να πάω να δουλέψω στο εξωτερικό. Ήταν τρομακτικό: μια ξένη χώρα, μια άγνωστη γλώσσα, μια δουλειά για την οποία ήξερα πολύ λίγα. Αλλά δεν είχα επιλογή.
Χάρη σε μια γνωστή, κατάφερα να βρω δουλειά ως φροντιστής για δύο ηλικιωμένα άτομα. Κάθε μήνα έστελνα 500 ευρώ στα παιδιά μου, ελπίζοντας ότι θα τους βοηθήσουν να ξανασταθούν στα πόδια τους.
Μετά από μερικά χρόνια, η δουλειά μου άρχισε να αποδίδει καρπούς. Ο γιος μου κατάφερε να χτίσει ένα σπίτι. Έδωσα χρήματα στην κόρη μου και τον γαμπρό μου για να αλλάξουν το μικρό τους διαμέρισμα με ένα μεγαλύτερο και να κάνουν κάποιες ανακαινίσεις.
Δεν πήρα ποτέ άδεια, δεν έκανα ποτέ διάλειμμα, μόνο αποταμίευα για το μέλλον.
Αλλά μια μέρα κατάλαβα: δεν αντέχω άλλο. Για όλα αυτά τα χρόνια, ζούσα για τα παιδιά μου, ξεχνώντας τον εαυτό μου. Και τότε εμφανίστηκε εκείνος — ο άντρας που γνώρισα στα κοινωνικά δίκτυα.
Μου πρότεινε να ζήσουμε μαζί, να νοικιάσουμε το διαμέρισμά μου και να σταματήσουμε επιτέλους να δουλεύουμε μέχρι να εξαντληθούμε. Και το αποφάσισα.
Όταν γύρισα σπίτι, πήγα αμέσως να δω την κόρη μου. Ανυπομονούσα να δω τον εγγονό μου, που ήταν μόνο ενός έτους. Ωστόσο, η άφιξή μου ξάφνιασε τον γαμπρό μου — βγήκε με το εσώρουχο, εμφανώς έκπληκτος.
— Γιατί δεν είσαι στη δουλειά; Σήμερα είναι Τετάρτη! — τον ρώτησα.
— Δεν δουλεύω, — μου γκρίνιαξε.
— Από πότε; Γιατί δεν μου το είπες;
— Από πριν δύο χρόνια.
Τον κοιτούσα και δεν καταλάβαινα: πώς κατάφερε να μείνει σπίτι για δύο χρόνια; Στο δωμάτιο καθόταν σιωπηλή η κόρη μου με το μωρό. Ήταν σε άδεια μητρότητας, αλλά με το υπέροχο διαμέρισμα και τα νέα ηλεκτρικά, προφανώς ζούσαν όχι με έναν, αλλά με δύο μισθούς.
Και τότε μου ήρθε στο μυαλό — όλο αυτό τον καιρό ζούσαν με τα χρήματά μου.
Απογοητευμένη, πήγα στο γιο μου. Με υποδέχτηκε θερμά, η γυναίκα του ετοίμασε το τραπέζι, και τότε μου είπε ειλικρινά:
— Μαμά, η αδερφή μου και ο γαμπρός μου είναι συνηθισμένοι να ζουν στις πλάτες των άλλων. Αυτός δεν ήθελε να δουλέψει ούτε πριν απολυθεί. Σταμάτα να τους βοηθάς.
Σύμφωνησα. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, κατάλαβα ότι δεν μπορώ πια να βοηθάω ενήλικες.
— Το έχω ήδη αποφασίσει, — απάντησα σταθερά. — Τώρα θα ζήσω για μένα.
Ο γιος μου έμεινε άναυδος. Στα μάτια του είδα μια σκιά απογοήτευσης — προφανώς ήλπιζε ότι θα συνέχιζα να δουλεύω και να βοηθάω.
— Μιλάς σοβαρά; Δεν θα επιστρέψεις στην Ιταλία;
— Όχι, αγόρι μου. Είμαι κουρασμένη. Και ξέρεις, η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την αναβάλλεις.
Όταν η κόρη μου έμαθε την απόφασή μου, σταμάτησε να μου μιλάει. Ο γιος μου φαίνεται να ελπίζει ακόμα ότι θα αλλάξω γνώμη. Μήπως έχει δίκιο; Ή ήρθε επιτέλους η στιγμή να σκεφτώ τον εαυτό μου;
