Κώστας Σαμαράς
Μεγαλώνω μόνη μου τον πεντάχρονο γιο μου, τον Λουκ, τόσο καιρό που μοιάζει σαν μια αιωνιότητα, και ο πρώην μου τον βλέπει σπάνια.
Πριν από τέσσερις μήνες, άρχισα να βγαίνω με τον Τζέικ, ο οποίος φαινόταν σαν πραγματικός θησαυρός — ένας δάσκαλος που αγαπά τα παιδιά. Όταν τον σύστησα στον Λουκ, ταίριαξαν αμέσως.
Πρόσφατα, ο Τζέικ μας προσκάλεσε στο σπίτι των γονιών του στη θάλασσα για να περάσουμε λίγο χαλαρό χρόνο.
Αυτό ακούστηκε τέλειο, οπότε ξεκινήσαμε το ταξίδι.
Το σπίτι των γονιών του Τζέικ ήταν ένα πανέμορφο, παλαιού τύπου παραθαλάσσιο εξοχικό που σου πρόσφερε αμέσως χαλάρωση.
Όταν φτάσαμε στην είσοδο, μας υποδέχτηκε το άρωμα του θαλασσινού νερού και ο ήχος των γλάρων.
Οι γονείς του Τζέικ, ζεστοί και φιλόξενοι, μας υποδέχτηκαν στο σπίτι με πλατιά χαμόγελα.
Ο Τζέικ μας έδειξε το παλιό του δωμάτιο, μια χρονοκάψουλα από την παιδική και εφηβική του ηλικία.
Αφίσες υπερηρώων και συγκροτημάτων διακοσμούσαν τους τοίχους, και μια ποικιλία παιδικών παιχνιδιών γέμιζε τα ράφια.
Ήταν ένα ζεστό δωμάτιο, ένα παράθυρο στον παιδικό Τζέικ που κάποτε ήταν. Ο Λουκ ήταν ενθουσιασμένος και άρχισε αμέσως να παίζει με ένα σετ παλιών φιγούρων δράσης.
Ενώ ο Λουκ ήταν απορροφημένος στο παιχνίδι του, ο Τζέικ κι εγώ κατεβήκαμε κάτω για να μιλήσουμε με τους γονείς του.
Η κουζίνα έσφυζε από συνομιλίες και γέλια, και στο σαλόνι διαχεόταν το χαλαρωτικό άρωμα φρεσκοψημένων μπισκότων.
Ένιωσα μια αίσθηση ειρήνης και σκεφτόμουν πόσο όμορφο ήταν που η οικογένεια του Τζέικ μας είχε δεχτεί τόσο εύκολα.
Ξαφνικά, ο Λουκ κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες, το πρόσωπό του ήταν χλωμό και τα μάτια του γουρλωμένα από φόβο.
Με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε έντονα προς την πόρτα.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, ανησυχώντας από την πανικόβλητη συμπεριφορά του.
«Τι συμβαίνει, Λουκ;»
ρώτησα, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου ήρεμη, αν και η πανικός άρχιζε να με κυριεύει.
«Μαμά, πρέπει να φύγουμε τώρα, επειδή ο Τζέικ…»
Η φωνή του Λουκ έτρεμε, και φαινόταν πολύ τρομοκρατημένος για να συνεχίσει να μιλάει.
Γονάτισα, κράτησα τα μικρά του χέρια και προσπάθησα να τον ηρεμήσω τόσο ώστε να μπορέσει να μου εξηγήσει.
«Είναι εντάξει, αγάπη μου. Απλώς πες μου τι συμβαίνει.»
«Βρήκα κάτι κακό,» ψιθύρισε, δάκρυα άρχισαν να γεμίζουν τα μάτια του.
Η περιέργεια και ο φόβος πάλευαν μέσα μου, καθώς ακολούθησα τον Λουκ πίσω στο παλιό δωμάτιο του Τζέικ.
Με οδήγησε στην ντουλάπα και έδειξε με τρεμάμενο χέρι.
«Είναι εκεί μέσα, μαμά.»
Άνοιξα την πόρτα της ντουλάπας περιμένοντας να δω μόνο παλιά ρούχα και ξεχασμένα αναμνηστικά.
Αντ’ αυτού, ανακάλυψα πίσω από έναν σωρό παλιών ετήσιων βιβλίων και σκονισμένων επιτραπέζιων παιχνιδιών ένα μικρό, κλειδωμένο κουτί.
Ο θέαμα έκανε την καρδιά μου να σταματήσει για μια στιγμή.
«Λουκ, τι βρήκες;» ρώτησα, η φωνή μου μετά βίας ακουγόταν.
Έπιασε πίσω από το κουτί και τράβηξε ένα σημειωματάριο.
Ήταν φθαρμένο και σκισμένο, το εξώφυλλο διακοσμημένο με παιδικά γκράφιτι.
«Βρήκα αυτό.
Έχει μέσα τρομακτικά πράγματα.»
Με τρεμάμενα χέρια άνοιξα το σημειωματάριο.
Οι πρώτες σελίδες ήταν γεμάτες από αθώα παιδικά σκίτσα, αλλά καθώς ξεφύλλιζα, το περιεχόμενο γινόταν πιο σκοτεινό.
Ανατριχιαστικά σχέδια και ασύνδετες φράσεις γέμιζαν τις σελίδες, δημιουργώντας μια τρομακτική εικόνα ενός ταραγμένου νου.
Ένας κρύος τρόμος με διαπέρασε καθώς συνειδητοποίησα ότι το σημειωματάριο καταγράφει την πτώση του Τζέικ σε μια σκοτεινή περίοδο.
Ο χαρούμενος, φιλικός άνδρας που συναντούσα φαινόταν να έχει μια πλευρά που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ.
Το μυαλό μου έτρεχε γεμάτο ερωτήσεις και φόβο.
Ήταν ακόμα ο Τζέικ αυτός ο άνθρωπος; Είχε ξεπεράσει αυτούς τους δαίμονες ή παραμόνευαν ακόμα κάτω από τη γοητευτική του επιφάνεια;
Κρατώντας το σημειωματάριο, κατέβηκα ξανά κάτω, όπου ο Τζέικ και οι γονείς του γελούσαν με μια παλιά οικογενειακή ιστορία.
Η ζεστασιά στο δωμάτιο φαινόταν να είναι σε έντονη αντίθεση με την αναστάτωση μέσα μου.
Δεν ήθελα να προκαλέσω σκάνδαλο, αλλά χρειαζόμουν απαντήσεις.
«Τζέικ, μπορούμε να μιλήσουμε;» είπα, η φωνή μου έτρεμε παρά τις προσπάθειές μου να παραμείνω ήρεμη.
Με κοίταξε, ανησυχία στα μάτια του.
«Φυσικά.
Τι συμβαίνει;»
Του έδωσα το σημειωματάριο.
Το πρόσωπό του χλώμιασε καθώς το αναγνώρισε, και με οδήγησε σε μια ήσυχη γωνιά του σπιτιού.
«Πού το βρήκες αυτό;» ρώτησε, η φωνή του χαμηλή και έντονη.
«Ο Λουκ το βρήκε στο παλιό σου δωμάτιο,» απάντησα.
«Τζέικ, τι είναι αυτό;»
Αναστέναξε βαριά και πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του.
«Προέρχεται από μια πολύ σκοτεινή περίοδο της ζωής μου.
Εκείνη την εποχή πάλευα πολύ, αλλά το έχω ξεπεράσει.
Θεραπεία, φάρμακα, τα πάντα.
Δεν είμαι πια αυτός ο άνθρωπος.»
Τα μάτια του ήταν σοβαρά, γεμάτα μείγμα ντροπής και αποφασιστικότητας.
Ήθελα να τον πιστέψω, αλλά το σοκ της ανακάλυψης με είχε συνταράξει βαθιά.
Μιλήσαμε για ώρες, πολύ μετά αφού ο Λουκ αποκοιμήθηκε στον καναπέ, εξαντλημένος από τα γεγονότα της ημέρας.
Ο Τζέικ μου εξήγησε τους αγώνες του στο παρελθόν, τα βήματα που είχε κάνει για να τους ξεπεράσει, και πώς είχε αλλάξει τη ζωή του.
Οι γονείς του συμμετείχαν στη συζήτηση, υποστηρίζοντας την ιστορία του και εκφράζοντας την περηφάνια τους για το πόσο μα
κριά είχε φτάσει.
Στο τέλος της νύχτας ένιωσα ένα μείγμα συναισθημάτων.
Φόβος, ανακούφιση και ελπίδα ανακατεύονταν μέσα μου.
Η ειλικρίνεια και η ευαισθησία του Τζέικ μου έδωσαν μια ματιά στο βάθος του χαρακτήρα του, αλλά ήξερα ότι η εμπιστοσύνη έπρεπε να χτιστεί ξανά αργά.
Καθώς επιστρέφαμε σπίτι την επόμενη μέρα, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ το καταιγιστικό Σαββατοκύριακο.
Το παρελθόν του Τζέικ ήταν ένα σοκ, αλλά το παρόν και το μέλλον του ήταν τώρα αυτό που είχε σημασία.
Είχε δείξει τη δύναμη να ξεπεράσει τις σκοτεινότερες στιγμές του, και χρωστούσα στον Λουκ και σε μένα να ανακαλύψω αν η σχέση μας μπορούσε να αντέξει αυτή την αποκάλυψη.
Στο τέλος, η επίσκεψη στο σπίτι των γονιών του Τζέικ αποκάλυψε περισσότερα από απλές παιδικές αναμνήσεις.
Αποκάλυψε τη δύναμη ενός άνδρα που είχε παλέψει πίσω από την άκρη και την πιθανότητα ενός μέλλοντος χτισμένου στην ειλικρίνεια και την ανθεκτικότητα.
