Κώστας Σαμαράς
Η πεθερά μου είναι μια καλοβαλμένη 60άρα, που ασχολείται με τον εαυτό της, με πολύ καλές γνώσεις μαγειρικής και γενικά η γνώμη της μετράει στην οικογένεια. Την σέβομαι και την αγαπώ, αλλά και αυτή με βοηθά, σε ότι της ζητώ και μάλιστα δεν με κρίνει ποτέ για τις πράξεις μου.
Όταν μάλιστα γέννησα το πρώτο μου παιδί, άφησε στην άκρη όλες της τις δραστηριότητες, για να αφοσιωθεί σε μένα και το μωρό μου.Ήρθε λοιπόν η ώρα που θα πρέπει να βαφτίσουμε το παιδί.
Εγώ και ο άντρας μου αποφασίσαμε να του δώσουμε το όνομα της μητέρας μου.Η πεθερά μου φαίνεται πως έχει προσδοκίες, σχετικά με το όνομα που θα δώσουμε στο μωρό. Δεν το έχει αναφέρει, το θέμα του ονόματος, αλλά καταλαβαίνω ότι θέλει να του δώσουμε το δικό της όνομα, Ευλαμπία. Υποθέτω, ότι επειδή με βοηθάει και κρατά το παιδί όλη μέρα, θα θέλει και να του δώσουμε το δικό της. Δεν λέω, ωραίο όνομα και σπάνιο αλλά εγώ θέλω να δώσω το όνομα της μητέρας μου, Πηνελόπη. Δεν με είχε απασχολήσει αυτό το ζήτημα μέχρι τώρα, αλλά να που έφτασε η στιγμή για κάτι, που δεν του είχα δώσει σημασία στο παρελθόν.
Εάν σκεφτούμε ότι είναι το πρώτο μας παιδί και κορίτσι, θα πρέπει να πάρει το όνομα της μητέρας μου. Έτσι γίνεται παραδοσιακά. Εάν ήταν αγόρι, τότε θα έπαιρνε το όνομα από την μεριά του άντρα μου. Τουλάχιστον έτσι ισχύει στον τόπο μου. Δεν ξέρω εάν αυτό είναι σωστό ή όχι αλλά δεν θα ήθελα να δω και την μητέρα μου να πληγώνεται. Αυτή δεν ζει κοντά μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει και τίποτα. Έχω όμως μεγάλο πρόβλημα, πως να μην πληγώσω και την πεθερά μου που ζει κοντά μας και με περιποιείται τόσο καλά.
