Κώστας Σαμαράς
Μούδιασμα. Θλίψη. Άνθρωποι χαμένοι στις φλόγες. Και παιδιά. Τόσα παιδιά χαμένα στις φλόγες. Ο κόμπος στο στομάχι δεν φεύγει. Πώς είναι δυνατόν να καίγονται παιδιά λίγα μέτρα από τη θάλασσα, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας;
Αγκαλιάζω δυνατά τις κόρες μου κι οι εικόνες καταστροφής με ξεπερνούν. Προσεύχομαι για σένα…
Για σένα μάνα που ψάχνεις τα παιδιά σου. Που τα άφησες να ξεκουραστούν στο εξοχικό μαζί με τη γιαγιά και τώρα δεν τα βρίσκεις. Αγνοούνται εκείνα κι εσύ δεν χάνεις την πίστη σου. Θα βρεθούν. Θέλω να σου πω πως θα βρεθούν αλλά διστάζω.
Για σένα μάνα που πορεύεσαι με τα μωρά σου, μικρά ή μεγαλύτερα χωρίς σπίτι, χωρίς ρούχα, δίχως ελπίδα και ψάχνεις πάνες, μωρομάντηλα και γάζες. Είμαστε δίπλα σου.
Έχεις τη σκέψη μου εσύ γλυκιά μάνα, που είδες το μωρό σου, μόλις έξι μηνών να πνίγεται από τον καπνό, που πάλεψες να βγεις στην παραλία, που κατάφερες να φτάσεις στο νοσοκομείο κι όμως ήταν τόσο αργά. Θέλω να βρω κουράγιο να σου δώσω για την απώλειά σου αλλά τα δάκρυα δεν μ’ αφήνουν. Θέλω να σου πω πώς το αγγελούδι σου είναι ψηλά στον ουρανό αλλά μου λείπουν οι λέξεις.
Σκέφτομαι κι εσένα που πάλεψες μέχρι την τελευταία στιγμή. Μάνα εσύ δυνατή, που έτρεξες όσο πιο γρήγορα μπορούσες, που εγκλωβίστηκες ανάμεσα στα βράχια και τις φλόγες. Που δεν παραιτήθηκες, που αγκάλιασες το μονάκριβό σου σφιχτά λίγο πριν το τέλος, που το πήρες αγκαλιά και το προστάτευσες μανιασμένα, που του έκλεισες τα μάτια για να του κλέψεις το φόβο, που του ψιθύρισες τρυφερά στο αυτί πως όλα θα πάνε καλά, κι ας ήξερες πως είναι ψέμα.
Ησύχασε τώρα, έκανες αυτό που ήταν δυνατό, κοιμηθήκατε αγκαλιά για μια τελευταία φορά.
Με στοιχειώνεις κι εσύ πατέρα. Εσύ που κρατάς σφιχτά το παιδί σου με μια κουβέρτα και προσπαθείς να κρύψεις την απελπισία, το φόβο, την κούρασή σου.
Η φωτιά μπορεί να κάψει τα πάντα. Δεν νικά όμως τη μάνα που παλεύει για τα παιδιά της με όση δύναμη έχει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν ξεπερνά τον πατέρα που θα πνιγεί για να σώσει το παιδί του από τη φωτιά.
Πατούλια Κατερίνα
