Κώστας Σαμαράς
Οι φίλες μου έλεγαν ότι είχα χάσει τα λογικά μου όταν άρχισα ξανά να δίνω σημασία στους άντρες. Είμαι 54 ετών, ο σύζυγός μου με άφησε. Ήθελα απλώς να νιώσω ξανά γυναίκα – όμορφη, επιθυμητή, σημαντική.
Τότε εμφανίστηκε στη ζωή μου ο Βίκτορ. Ήμασταν γείτονες, συναντιόμασταν κάποιες φορές στο πάρκο. Οι συζητήσεις μας γίνονταν όλο και πιο μακρές, τα βλέμματά μας όλο και πιο ζεστά. Στο τέλος, με κάλεσε σε ραντεβού.
Αποφάσισα να γίνει η συνάντηση στο σπίτι μου. Όλη μέρα ετοίμαζα ένα εκλεπτυσμένο δείπνο, άναψα κεριά, διάλεξα το καλύτερο φόρεμά μου.
Ακριβώς στις επτά ακούστηκε το κουδούνι. Άνοιξα την πόρτα… και πάγωσα. Δεν το περίμενα αυτό με τίποτα.
Είμαι 54 ετών και μια σίγουρη, έμπειρη γυναίκα. Ήμουν παντρεμένη 26 χρόνια, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αξίζω κάτι καλύτερο. Δεν έκανα επιπόλαιες κινήσεις, ούτε αντέδρασα παρορμητικά.
Περίμενα μέχρι ο γιος μου να περάσει στο πανεπιστήμιο και να φύγει για σπουδές, κι έπειτα μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα.
Είχα ένα μικρό διαμέρισμα που μου είχε αφήσει η μητέρα μου. Παλαιότερα, ο σύζυγός μου κι εγώ σκοπεύαμε να το δώσουμε στον γιο μας, αλλά αποφάσισα ότι μπορούσε να δουλέψει και να αποκτήσει το δικό του σπίτι. Και εγώ, επιτέλους, θα ζούσα όπως ήθελα.
Στην αρχή, ήταν περίεργο. Ο πρώην άντρας μου προσπάθησε να με ξανακερδίσει, υποσχέθηκε ότι όλα θα ήταν διαφορετικά, αλλά δεν ήθελα να επιστρέψω σε μια φυλακή. Άρχισα να κοιτάζω γύρω μου, να μαθαίνω να είμαι ελεύθερη και να απολαμβάνω τη ζωή.
Οι φίλες μου έλεγαν ότι είχα χάσει τα λογικά μου όταν ξαναέδωσα σημασία στους άντρες. Αλλά ήθελα να νιώθω γυναίκα – όμορφη, επιθυμητή, σημαντική.
Πέρασαν μερικά χρόνια και γνώρισα τον Βίκτορ. Ήμασταν γείτονες, συναντιόμασταν κάποιες φορές στο πάρκο. Οι συζητήσεις μας γίνονταν όλο και πιο μακρές, τα βλέμματά μας όλο και πιο ζεστά. Στο τέλος, με κάλεσε σε ραντεβού.
Αποφάσισα να γίνει η συνάντηση στο σπίτι μου. Ήθελα να τον εντυπωσιάσω με το μαγειρικό μου ταλέντο. Ετοίμασα ένα εκλεπτυσμένο δείπνο, άναψα κεριά, διάλεξα το καλύτερο φόρεμά μου. Είχα άγχος, αλλά ταυτόχρονα ανυπομονούσα για μια όμορφη βραδιά.
Ακριβώς στις επτά ακούστηκε το κουδούνι. Άνοιξα την πόρτα… και πάγωσα. Ο Βίκτορ στεκόταν στο κατώφλι. Χωρίς λουλούδια. Χωρίς σοκολατάκια. Χωρίς κανένα σημάδι προσοχής.
— Ήρθες με άδεια χέρια; — ρώτησα ξαφνιασμένη.
— Και λοιπόν; Δεν είμαστε παιδιά, — απάντησε με ελαφριά απορία.
— Ακριβώς γι’ αυτό, — χαμογέλασα ειρωνικά. — Αντίο.
Έκλεισα την πόρτα μπροστά του.
Ήμουν έξαλλη. Πώς μπορεί ένας ενήλικος άντρας να φέρεται έτσι; Αλλά με τα χρόνια, έμαθα κάτι πολύ σημαντικό: πρέπει να εκτιμάς τον εαυτό σου.
Αν ένας άντρας, από την αρχή, δεν με βλέπει ως γυναίκα, αλλά μόνο ως καλή παρέα ή ως νοικοκυρά στην κουζίνα, τότε τα πράγματα δεν θα πάνε καλύτερα στο μέλλον.
Αργότερα, ο Βίκτορ, πληγωμένος και θυμωμένος, διέδωσε σε όλη τη γειτονιά ότι είμαι υπεροπτική και ότι θα μείνω μόνη για πάντα. Ας είναι. Καλύτερα μόνη, παρά με κάποιον που δεν ξέρει να εκτιμά.
Ίσως κάποια μέρα γνωρίσω έναν πραγματικό άντρα. Ή μήπως έχουν πια εκλείψει;
Τι νομίζετε, έκανα το σωστό;
