Κώστας Σαμαράς
Την απόφαση της Δέσποινας Βανδή να μην εμφανιστεί σε σκηνή την οποία «κοσμούσε» προσωπογραφία του Κεμάλ σχολιάζει το Σωματείο Δράσης «Νίκος Καπετανίδης», τονίζοντας στην κατακλείδα του κειμένου:
«Οι Τούρκοι εν χορώ ωρύονται και ζητούν την “κεφαλή επί πίνακι” της αυθάδους αοιδού. Και η Αθήνα; Θα την καλύψει; Ιδού η απορία!».
Το περιστατικό συνέβη χθες το βράδυ στην Κρήνη (Τσεσμέ) της Σμύρνης – διαβάστε εδώ αναλυτικά την είδηση.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο:
Η εκ Νικόπολης Πόντου καταγόμενη Δέσποινα Μαλέα-Μαρουφίδου, κατά κόσμον Βανδή, γνωστή λαϊκή τραγουδίστρια της ελληνικής σκηνής, ήρε την ντροπή πολλών παραγόντων του δημοσίου βίου της χώρας μας, αρνούμενη να εμφανιστεί σε σκηνή στην Κρήνη της Μικράς Ασίας (Τσεσμέ) υπό το βλέμμα του δολοφόνου Κεμάλ Μουσταφά και της Τουρκικής Ημισελήνου σε συναυλία φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Οι αντιδράσεις τής εκεί Τοπικής Αυτοδιοίκησης εναντίον της απέδειξαν ότι οι Τούρκοι κατά μεγίστη πλειοψηφία –πλην Κούρδων και κάποιων άλλων ακόμα φωτισμένων Αριστερών των φυλακών– πετούν στον κάλαθο των αχρήστων την περίφημη ρήση: «Οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, για όλα φταίνε οι πολιτικοί».
Η τοπική Δημαρχία απαίτησε την εκδίωξη της Ελληνίδας τραγουδίστριας από την πόλη και απορεί κανείς πώς δεν ζήτησε τη σύλληψη και τη φυλάκισή της ισοβίως για την προσβολή του «Πατέρα όλων των Τούρκων», του Σταχτή –Γκρίζου– Λύκου δηλαδή, που η πορεία του βαρύνεται με εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας από το 1919 μέχρι το θάνατο του το 1938.
Τι θέλει λοιπόν η «τουρκική κοινωνία των πολιτών» την οποία τόσο υμνούν εγχώριες φωνές κατευνασμού; (Εξαίρεση οι Κούρδοι και η Αριστερά της φυλακής τύπου F.)
Να αποδεχτούμε εμείς οι απόγονοι των θυμάτων του Κεμάλ Μουσταφά και του Τοπάλ Οσμάν το τουρκικό αφήγημα. Ότι δηλαδή εμείς οι Έλληνες είμαστε οι υπαίτιοι των συμβάντων, οι φιλεύσπλαχνοι Τούρκοι τα αφήνουν στην άκρη τα «παλιά» υπέρ της Ειρήνης, και εμπεδώνουμε τη Φιλία στις «δύο πλευρές του Αιγαίου».
Όταν όμως σε μια απρόσμενη εξέλιξη μια επαγγελματίας προχωρά στο αδιανόητο, να τρώσει δηλαδή το συστημικό ελληνοτουρκικό αφήγημα του 1930, κατά παράδοξο τρόπο καθώς η καλλιτέχνις δεν είναι πολιτικό πρόσωπο και ανήκει σε έναν σκληρό επαγγελματικό τομέα, προκαλώντας μείζονα έκπληξη τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Αθήνα για τη στάση της, τα πράγματα τίθενται στην αληθινή τους διάσταση:
Οι Τούρκοι εν χορώ ωρύονται και ζητούν την «κεφαλή επί πίνακι» της αυθάδους αοιδού. Και η Αθήνα; Θα την καλύψει; Ιδού η απορία!
