Κώστας Σαμαράς
«Ο Τσίπρας είναι ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα, με εσωτερική ευρύτητα πνεύματος. Αυτό που είπαν ότι ο Τσίπρας ήταν ανακόλουθος με τις εξαγγελίες του, προσπαθώ να το δω με μια άλλη οπτική. Οχι υπερασπιζόμενος τον Τσίπρα ή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προσπαθώντας να δω αντικειμενικά.
Οταν είσαι σε ένα περιβάλλον όπου το παιχνίδι είναι στημένο ώστε να πέσεις οπωσδήποτε στον λάκκο, κι εσύ, αντί να πέσεις, κάνεις μία παράκαμψη, στην παλιά αριστερή οπτική, θα λεγόταν η τέχνη του εφικτού. Πιστεύω ότι πρέπει να είσαι ακόλουθος με αυτό που λες, γι΄αυτό και δεν πρέπει να λες πολλά. Αν βέβαια λες λίγα, δεν θα βγεις. Χρειάζεται να διακινδυνεύεις τα πράγματα
Είμαι παιδί της γυναικείας φύσης. Μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια και εκτιμώ πολύ τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια εντιμότητα. Αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν έχει τη λάμψη του ηγέτη που προσδίδεται στον Τσίπρα. Εχουν όμως αλλάξει οι εποχές -δεν είμαστε στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Εχει χαθεί το μοντέλο του ηγέτη.
Με την Κάτια, τη γυναίκα μου, είμαστε μαζί τριάντα δύο χρόνια. Για να έχει διάρκεια ένας γάμος, μια συνύπαρξη, πρέπει μονίμως να κάνεις τις αναγκαίες υποχωρήσεις κι εσύ και ο άλλος. Πρέπει να είναι αμοιβαίο. Να λειαίνεις οξύτητες και αντιθέσεις. Είναι η ίδια λογική για την επιβίωση μιας κοινωνίας. Με οξύνσεις δεν πας πουθενά, μένεις μόνος σου».
«Είναι αδύνατον ένας άνθρωπος στη ζωή του να μην ερωτευτεί κι άλλους -είναι μέσα στην καθημερινότητά σου. Πρέπει να το διαχειριστείς αναλόγως, να βάλεις προτεραιότητες. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε τρεις φορές. Οχι, δεν ήταν αυτό που με έκανε οικογενειάρχη. Το γεγονός ότι μεγάλωσα με μια γυναίκα, με τη μάνα μου, με έκανε πιο βαθύ γνώστη της γυναικείας ψυχολογίας.
Είμαι παιδί της γυναικείας φύσης. Μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια και εκτιμώ πολύ τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Γιατί η γυναίκα εκτός από μάνα είναι και γκόμενα -για να το πω απλά. Εχει να διαχειριστεί πολλούς ρόλους. Για εμάς τους άντρες είναι δεδομένα τα πράγματα.
Εγώ δεν πήρα ανδρικά πρότυπα από τον πατέρα μου. Τα πήρα από τους φίλους μου, από τον δρόμο.
Ο ρόλος του γονιού είναι δύσκολος. Δεν μπορώ να πω ότι τον επιτέλεσα 100% -έλειπα πολύ. Ο γιος μου είναι 29. Δεν του είπα ποτέ τι να κάνει, όπως δεν μου το είχε πει και η μάνα μου. Αυτό βέβαια κάνει το παιδί να νοιώθει ότι βρίσκεται σε πέλαγος, αλλά έτσι είναι η ζωή. Ο,τι ήξερα, έδωσα. Πολλά είναι λάθος. Δεν ονειρεύομαι τίποτα. Υγεία μόνον. Οσο μεγαλώνεις το να είσαι υγιής ούτε αυταπόδεικτο είναι ούτε δεδομένο. Μάλλον το αντίθετο»
