Κώστας Σαμαράς
Ναι, Μάργκαρετ. Όταν προετοίμαζα αυτό το δείπνο με τεράστια αγάπη και φροντίδα, ελπίζοντας ότι θα είναι τέλειο. Μόλις είχαμε ολοκληρώσει την ανακαίνιση του σπιτιού και περίμενα ότι αυτή η οικογενειακή συγκέντρωση, στην οποία είχαν συγκεντρωθεί δεκατέσσερα άτομα, θα ήταν αξέχαστη. Προσπάθησα να φροντίσω κάθε στοιχείο να είναι τέλειο: το στρώσιμο του τραπεζιού, τα κεράκια που δημιουργούσαν ένα ζεστό χρυσό φως, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου γαλοπούλας, τα μαλακά, αφράτα ψωμάκια, το πουρέ πατάτας με μια διακριτική γεύση σκόρδου και, κυρίως, η ίδια η γαλοπούλα, από την οποία ήμουν πολύ περήφανη. Ήταν τέλεια: χρυσή, με τραγανή κρούστα και ζουμερή στο εσωτερικό.
Όταν την έβγαλα από το φούρνο και την τοποθέτησα στο τραπέζι, απόλαυσα την εικόνα του ατμού που ανυψωνόταν σε λεπτές λωρίδες – έμοιαζε με εικόνα από περιοδικά μαγειρικής. Όλα ήταν έτοιμα, όλα έπρεπε να είναι τέλεια. Ανήγγειλα: «Το φαγητό είναι έτοιμο!» και με χαρά παρακολουθούσα τους καλεσμένους να παίρνουν τις θέσεις τους. Ξαφνικά όμως, η μικρή μου κόρη, τρέχοντας προς το μέρος μου, με άρπαξε από το μανίκι και άρχισε να φωνάζει με ανησυχία: «Μην φας! Μην φας τη γαλοπούλα!» Σταμάτησα, ξαφνιασμένη, κοιτάζοντας την. «Τι συνέβη, αγάπη μου;» – ρώτησα, περιμένοντας ότι απλώς έπαιζε.
«Μην φας, μαμά, δεν είναι ασφαλές!» – συνέχισε με ξεκάθαρη ανησυχία στη φωνή της. Σκέφτηκα ότι ήταν απλώς ένα από αυτά τα παράξενα παιχνίδια που συχνά εφευρίσκει. Η Μοντίκα ήταν ένα πολύ ευαίσθητο παιδί που μερικές φορές έκανε τα δικά της μικρά θεατρικά. Χαμογέλασα και προσπάθησα να την ηρεμήσω: «Όλα είναι καλά, αγάπη μου, θα μιλήσουμε αργότερα, τώρα όλοι περιμένουν το φαγητό.» Αλλά όταν τοποθέτησα τη γαλοπούλα στο τραπέζι και άρχισα να την κόβω, η Μοντίκα πάλι με άρπαξε από το χέρι. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο απόφαση και φόβο.
«Μην κόψεις, μαμά! Μην το κάνεις!» – είπε σχεδόν πανικόβλητη. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά και σταμάτησα. Τότε, όταν ήδη ήθελα να τη ρωτήσω τι συμβαίνει, η κόρη μου ξαφνικά έκανε ένα άλμα μπροστά και με όλη της τη δύναμη έριξε το πιάτο με τη γαλοπούλα στο πάτωμα. Με έναν δυνατό θόρυβο η γαλοπούλα έπεσε και όλοι στο δωμάτιο πάγωσαν. Και μετά συνέβη κάτι που με σόκαρε. «Σας έσωσα!» – ανακοίνωσε περήφανα, στέκοντας πάνω από το αναποδογυρισμένο πιάτο.
Όλοι ήμασταν σε σοκ. Όλοι την κοιτάζαμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι είχε συμβεί. Προσπάθησα να καταλάβω τι εννοούσε, αλλά τότε άρχισε να εξηγεί ότι είδε την γιαγιά Βικτώρια να προσθέτει κάτι στο φαγητό, όταν όλοι παίζαμε κρυφτό. «Κρατούσε μια συσκευασία με μαύρη σκόνη και είπε ότι θα χαλάσει το δείπνο σας!» – είπε η Μοντίκα. Κοιτάξαμε όλοι τη Βικτώρια και εκείνη την ώρα έγινε χλωμή. Όλοι έμοιαζαν αποσβολωμένοι, αλλά η Βικτώρια προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, λέγοντας ότι ήταν απλώς πιπέρι που ήθελε να προσθέσει για να «αστειευτεί». Υποστήριξε ότι ήταν απλά μια αποτυχημένη πλάκα.
Όμως, όταν κοίταξα προσεκτικά το πρόσωπό της, κατάλαβα ότι ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή πλάκα. Η Βικτώρια προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά τα λόγια που είπε δεν ακούγονταν ειλικρινή. «Ήθελες να χαλάσεις το δείπνο; Γιατί; Δεν μπορούσες απλά να απολαύσεις τη γιορτή μας;» – τη ρώτησε ο σύζυγός μου, ο Ρότζερ. Άρχισε να εξηγεί, λέγοντας ότι ήταν απλώς ένας τρόπος να δείξει ότι θα μπορούσε να τα κάνει όλα καλύτερα. «Εσύ οργανώνεις αυτό το δείπνο κάθε χρόνο και έχω βαρεθεί με αυτό» – παραδέχτηκε ότι δεν της άρεσε πώς οργανώνω τις γιορτές τα τελευταία χρόνια. Είπε επίσης ότι δεν μπορούσε να αντέξει το γεγονός ότι όλη η προσοχή ήταν στραμμένη σε μένα και όχι σε εκείνη.
Ο Ρότζερ ήταν έξαλλος. Σήκωσε το χέρι του και είπε: «Φτάνει! Αυτό είναι το τελευταίο σου δείπνο εδώ, στην οικογενειακή μας συγκέντρωση. Δεν θα ξανασυναντηθούμε!» Ήταν οριστικό. Δεν μπορούσαμε πια να συγκρατήσουμε τα συναισθήματά μας και όλη η οικογένεια άρχισε να εκφράζει τη δυσαρέσκειά της. Τελικά, η Βικτώρια, καθισμένη με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Όταν όλοι ηρεμήσαμε, ένιωσα μια περίεργη ανακούφιση. Αντί για το παραδοσιακό δείπνο με γαλοπούλα, παραγγείλαμε πίτσα και καθίσαμε στο σαλόνι για να συζητήσουμε. Οι γονείς χαλάρωσαν σταδιακά και τα παιδιά έπαιζαν και γελούσαν.
Αργότερα, όταν έβαζα την Μοντίκα στο κρεβάτι, την αγκάλιασα και της είπα: «Ήσουν πολύ γενναία σήμερα, αγάπη μου.» Με κοίταξε σοβαρά και είπε: «Κάποιες φορές πρέπει να υπερασπιστείς αυτούς που αγαπάς.» Καταλάβαμε ότι η πραγματική αξία της οικογένειας δεν βρίσκεται στα τέλεια δείπνα και τις παραδόσεις, αλλά στο να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο και να ακούμε ο ένας τον άλλο όταν χρειάζεται.
