Κώστας Σαμαράς
«Ήρθε τη μέρα των γενεθλίων μου η διάγνωσή μου, όταν έκλεινα 22 χρονών. Ήταν ένα μεγάλο δώρο για εμένα, σε εκείνη τη φάση της ζωής μου, γιατί ήμουν κάπου αβέβαια. Δεν ήξερα αν θα ξυπνήσω την επόμενη μέρα ή αν δεν θα ξυπνούσα. Δεν ήξερα τι είχα, δεν ήξερα τι θεραπείες έπρεπε να κάνω, δεν ήξερα τίποτα. Από τη στιγμή που έπιασα μια διάγνωση, ήξερα τουλάχιστον πώς θα προχωρήσω και έβαλα ένα πρόγραμμα στη ζωή μου, ότι θα άρχιζα χημειοθεραπείες. Η διάγνωση μου έλεγε ότι είχα Τ – λεμφοβλαστικό λέμφωμα πίσω από τους πνεύμονες. Είχα όγκο ουσιαστικά πίσω από τους πνεύμονες, πάνω στους λεμφαδένες και έφραξε τον πνεύμονα και έκανε συνέχεια υγρό».
Τα τελευταία χρόνια, ο Φίλιππος ασχολείται επαγγελματικά ως γραφίστας και στο ελεύθερο του χρόνο ως φωτογράφος, έχοντας στη συλλογή του, ένα τεράστιο άλμπουμ από εξαίρετες φωτογραφίες. Η τύχη και η μοίρα ωστόσο, δεν ήταν συνεχώς μαζί με τον Φίλιππο, καθώς πριν από δέκα χρόνια, διαγνώστηκε με λεμφοβλαστικό λέμφωμα, το οποίο είναι ένα είδος λευχαιμίας. Τότε, ο Φίλιππος δεν είχε κάνει μεταμόσχευση και αφού πάλεψε για ένα χρόνο, τα κατάφερε, αν και βρισκόταν σε ένα κρίσιμο στάδιο και οι γιατροί μάλιστα, δεν του έδιναν πολλές ελπίδες ζωής.
«Όταν ήμουν 21 χρόνων, είχα την πρώτη μου διάγνωση. Κουραζόμουν πάρα πολύ εύκολα. Το σπίτι μου ήταν στο πρώτο όροφο και έβγαινα τις σκάλες και κουραζόμουν πάρα πολύ. Πήγα να δω τους πνεύμονες μου και αφού μου έκαναν μια ακτινογραφία, φάνηκε ότι είχα υγρό στους πνεύμονες. Από εκεί ξεκίνησαν όλα βασικά. Με έβαλαν χειρουργείο για να βγάλουν το υγρό και εκεί έπαθα black out. Ήμουν σε καταστολή για έξι μέρες. Ξύπνησα μέσα στην εντατική και οι γιατροί δεν ήξεραν τι έχω. Με έστειλαν Λευκωσία στη συνέχεια και πήγα στο αγγειοθωρακοχειρουργικό τμήμα, μου έκαναν διάφορες βιοψίες, μου έπιασαν δείγματα από τον πνεύμονα μου, αλλά δεν έβρισκαν τίποτα».
Η συνέχεια για τον Φίλιππο, ήταν να πάει στη Λευκωσία από τη Λεμεσό, για να ξεκινήσει χημειοθεραπείες. «Πέρασα δύσκολα σε όλες τις θεραπείες μου. Είναι δύσκολο γιατί αδυνατεί ο οργανισμός σου. Πυρετοί και αναγούλες συνεχώς. Ήταν δύσκολα… Αλλά σιγά σιγά και μέρα με τη μέρα, μπορούσα και προχωρούσα παραπάνω. Μετά από ένα χρόνο τελείωσα τις θεραπείες και ήμουν καλά».
Έπειτα από οκτώ χρόνια, ο Φίλιππος, έχει φτιάξει ήδη την οικογένειά του, έχοντας και ένα γιο δυόμιση χρονών. Τον Ορφέα. «Ήταν αρκετά active η ζωή μου τα τελευταία οκτώ χρόνια. Γυμναζόμουν, πήγαινα θάλασσα και γενικότερα μου αρέσουν τα σπορτς. Ήμουν και λίγο απασχολημένος με τη δουλειά όμως, γιατί αποφάσισα ότι θα ακολουθήσω ως freelancer το επάγγελμα. Έτσι, έτρεχα καθημερινώς και τη δουλειά μου. Παράλληλα, προσπαθούσα και δούλευα και ως φωτογράφος. Έκανα και τα ταξίδια μου στο εξωτερικό και βγήκε πολύ ωραίο υλικό από τις φωτογραφίες μου. Περνούσα αρκετά όμορφα. Γνώρισα και τη Μαριάννα, τη σύντροφο μου πριν έξι χρόνια και μας ήρθε ο Ορφέας τα τελευταία δυόμιση χρόνια».
Η λευχαιμία ωστόσο, επανεμφανίστηκε στη ζωή του Φίλιππου, με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά. «Είχα πάθει βρογχίτιδα, πήγα στο Γενικό Νοσοκομείο και κάτι είχε φανεί μέσα στις αναλύσεις μου. Από εκεί, με πήραν οι αιματολόγοι επειδή ήξεραν το ιστορικό μου και αφού έλεγξαν τον μυελό μου, διαπίστωσαν ότι έχω αυτό το πράγμα. Διαγνώστηκα μέσα Μαρτίου και άρχισα τις θεραπείες 6 Απριλίου. Έκανα μια θεραπεία στην Κύπρο, αρκετά δυνατή και ήρθα τέλη Μαΐου στη Γερμανία για μεταμόσχευση, η οποία έγινε 6 Ιουλίου. Πέρασα διάφορα τεστ. Είχε μια μεγάλη διαδικασία, καθώς έπρεπε να τα ψάξουν όλα πάνω μου. Από δόντια μέχρι καρδία, για να δουν ότι όλα λειτουργούν καλά και μετά να ξεκινήσει η διαδικασία μεταμόσχευσης. Έκανα 160 μέρες μέσα και εννέα μέρες έξω. Με άφησαν μόνο δυο εβδομάδες να έρθω Κύπρο να δω την οικογένεια μου και να επιστρέψω πίσω να κάνω τη θεραπεία μου. Ο κύκλος των θεραπειών μου τελειώνει σε ένα μήνα και τότε θα δούμε που βρισκόμαστε».
Σήμερα, ο Φίλιππος δεν τα βάζει κάτω. Με πίστη, αισιοδοξία και δύναμη, προσπαθεί να είναι θετικός. «Είναι μεγάλος ο εγκλεισμός, καθώς είμαι σε ένα δωμάτιο πάρα πολλές ώρες, αλλά προσπαθώ. Η οικογένεια μου, η γυναίκα μου και το μωρό μου είναι Κύπρο. Στη Γερμανία βρίσκομαι με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου. Δεν είναι ότι εύκολο εδώ στη Γερμανία σήμερα. Είμαστε στους δυο βαθμούς και τη νύχτα πέφτει στους μείον η θερμοκρασία και χιονίζει. Είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα αλλά εντάξει, είναι εφικτά».
Στο μυαλό του Φίλιππου η γυναίκα του και το παιδί του…
Η κινητήριος του δύναμη είναι η γυναίκα του και το παιδί του Ορφέα, για να συνεχίσει τον αγώνα του για τη ζωή. «Πιστεύω ότι θα γίνω καλά, το δουλεύω συνεχώς στο μυαλό μου, προσεύχομαι. Γυμνάζομαι, κάνω ποδήλατο μέσα στο δωμάτιο μου και προσπαθώ να τρώω. Θεωρώ ότι αυτά τα δυο, η ψυχολογία που είναι το 90% και το φαΐ που είναι το 10%, είναι μια φόρμουλα για να γίνω καλά».
«Επειδή δεν μπορώ να κάνω έρανο, κάνω αυτή την εκδήλωση. Δυστυχώς, η στήριξη από το κράτος που υπάρχει είναι μόνο ενδονοσοκομειακή και τα υπόλοιπα είναι πάνω μας. Ενοίκια, μεταφορές, ταξιά, τραμ και ψωνίσματα, όλα πάνω μας και στην οικογένειά μου. Είναι άδικο αυτό το πράγμα στη ζωή μας, γιατί μας λένε για παράδειγμα ότι τα μεταφορικά θα μας τα παρέχουν, ενώ ερχόμαστε εδώ και δεν υπάρχει τέτοια βοήθεια. Κάποια πράγματα είναι λίγο άδικα».
Σημειώνεται ότι η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 11 και 12 Δεκεμβρίου στην γκαλερί Exhibit 8 στη Λεμεσό.
24h.com.cy
