Κώστας Σαμαράς
Αφορμή για να γράψω ήταν ένα σχόλιο της Ντέμυς. Μιας αναγνώστριάς μας. Όπως επίσης και οι σκέψεις που είχα χθές μετά τον αποχαιρετιστήριο λόγο του ηθοποιού. Δεν γίνεται ρε Γιώργο που σε εκτιμώ και το ξέρεις να κάνεις λόγο για κουτσομπολιό και να βγάζεις τόση κακία ενώ είσαι υποτίθεται “ζέν”.
Γιατί έτσι είσαι “δεν”. Δεν γίνεται να κάνεις λόγο για ριάλιτι και να το κατηγορείς την στιγμή που επι τρείς μήνες συμμετείχες σε αυτό και μάλιστα πληρωνόσουν.
Αν δεν έπαιρνες ευρώ θα άκουγα με προσοχή την άποψή σου. Αλλά η αντίδραση σου έβγαλε μεγάλη κακία. Απέναντι σε ποιούς; Στο κοινό που αύριο όταν ανοίξουν τα θέατρα θα ζητήσεις να έρθουν να πληρώσουν για να σε δούν. Μπα! Και εκεί σε βλέπω “δεν”.
Φίλε μου καλέ. Όταν πρεσβεύεις τον βιγκανισμό και μια άλλη στάση ζωής απο την υπερκαταναλωτική και την γρήγορη του σύγχρονου ανθρώπου, έχεις γενικότερα μια διαφορετική φιλοσοφία για τη ζωή. Όταν επιδιώκεις την ηρεμία και την γαλήνη δεν βγάζεις σκατίλα με την πρώτη ευκαιρία.
Και φυσικά δεν αρνείσαι το φαγητό σε έναν συνανθρωπό σου. Ακόμη και οι φυλακισμένοι σε μια πολιτεία απο την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα έχουν δικαίωμα στο φαγητό.
Και αυτό δεν είναι “ζεν”. Είναι “δεν”. Στην τελική τα σύνεργα δεν τα έφερε κανένας Κόρο απο το σπίτι του … αλλά ήταν έπαθλο που κέρδισε όλη η ομάδα.
Είναι ντροπή – και εξαιρώ τον Παύλο Γαλακτερό απο το σχόλιο – να υπάρχουν άνθρωποι με χαρακτήρες όπως αυτοί που βλέπουμε στην Κόκκινη ομάδα. Η επιτομή της δηθενιάς.
Αλλά απο την άλλη τι βλέπουμε; Ένα ριάλιτι που αποτυπώνει την κατάντια της κοινωνίας μας. Τους παρτάκηδες, τα ψώνια, τους εγωϊστές τους αλαζόινες και τους μπρατσωμένους. Την εικόνα δηλαδή… απο μια κοινωνία που έχει χάσει τις βασικές θεμελιώδεις αξίες της. Έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Και αυτό με θλίβει και με προβληματίζει… πολύ. Γιατί τέτοιοι “Κόκκινοι” τύποι, υπάρχουν δυστυχώς πολλοί ανάμεσά μας.
