Κώστας Σαμαράς
Στο γράμμα που έγραψε η μητέρα της Μελίνας,με παραλήπτη την κορούλα της, περιγράφει όλες τις δύσκολες και εφιαλτικές καταστάσεις που έζησαν οι γονείς πριν και μετά την επέμβαση ρουτίνας που στοίχισε τη ζωή στο μικρό αγγελούδι. Το γράμμα διάβασε γεμάτη συγκίνηση στην εκπομπή της η δημοσιογράφος Ζήνα Κουτσελίνη.
Η αναμονή του χειρουργείου της Μελίνας
“Φοβόσουν τόσο πολύ. Εγώ σου έλεγα να μη φοβάσαι , ήθελες μόνο να πας στο σπίτι μας ,αλλά και ήσουν σαν μεγάλη , ήξερες ότι πρέπει…πρέπει να μπεις. Σε είχα αγκαλιά , σε πείραζα ,καθόμασταν στο δωμάτιο που σου έδωσαν και βλέπαμε και βλέπαμε τις όμορφες πορτοκαλιές…”
“Εγώ και ο μπαμπάς σου καθόμασταν απ’ έξω. Ξέραμε ότι θα βγεις αρκετά γρήγορα , έτσι μας είχαν πει.”
Κλαίγαμε…
“Η ώρα πέρασε , εσύ πουθενά αγάπη μου, κορίτσι μου… Άρχισα να φοβάμαι πολύ. Κανένας δεν μας είπε τίποτα. Άρχισα να μιλώ με μια άλλη μαμά ,που και η δική της κόρη ήταν επίσης μέσα. Θα έκανε μια παρόμοια επέμβαση ακριβώς μετά από σένα. Άρχισα να κλαίω γιατί κανένας δεν μου έλεγε τίποτα. Έκλαιγε και η άλλη μαμά γιατί καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγε καλά, αλλά δεν ξέραμε ποιο παιδί έχει το πρόβλημα. Τελικά το δικό της παιδί δεν το έβαλαν καν ενώ μας είχαν μπει ότι και αυτή είχε μπει.”
Ψέμματα…
“Τα ψέμματα άρχισαν αμέσως , απλώς εγώ δεν το κατάλαβα εκείνη την ώρα ,γιατί εκείνη την ώρα είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στους γιατρούς. Όταν ήλθε ο μπαμπάς σου και μου είπε ότι εσύ δεν ξυπνάς έπαθα σοκ. Μας κάλεσαν και οι γιατροί , σταθήκανε στην πόρτα και αρχικά μας είπε ο ΩΡΛ σου ότι το χειρουργείο πήγε καλά. Μετά μας είπε η αναισθησιολόγος σου ότι δεν μπορείς να ξυπνήσεις γιατί κάνεις βρογχόσπασμο και σε ξανακοιμίζουν. Προσπάθησαν λέει δύο φορές. Ήξερα ότι ο βρογχόσπασμος είναι συχνό φαινόμενο. Μας είπαν ότι πρέπει να πας στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για τη δική σου ασφάλεια. Μας είπαν επίσης Μελινούλα μου ,ότι η ζωή σου δεν βρίσκεται σε κίνδυνο.
“Η αναισθησιολόγος σου , ήταν πολύ άνετη, το ύφος της ήταν παράξενο”
“Έπαθα μεγάλο σοκ ,το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω. Από την πρώτη στιγμή μου φάνηκε πολύ παράξενη η αναισθησιολόγος σου , ήταν πολύ άνετη, το ύφος της ήταν παράξενο.Όποιος ήταν κοντά μου εκείνη την ημέρα μπορεί να το θυμάται , γιατί ποιός θα με πιστέψει τώρα που έχουν βγει τόσα στη φόρα γι αυτήν;
“Έβλεπα Μελινούλα μου νοσοκόμες να κλαίνε”
Έβλεπα Μελινούλα μου νοσοκόμες και νοσηλεύτριες να κλαίνε , αργούσαν τόσο πολύ , σκέφτηκα μήπως ξύπνησες τελικά , αλλιώς γιατί να αργούν έτσι; Κανένας δεν με κοίταξε στα μάτια. Γνώρισα και άλλη μια οικογένεια εκεί απ ‘ έξω , μια γυναίκα γέννησε, βγήκε το μωρό τους , δάκρυα από χαρά και τα δικά μου δάκρυα για σένα Μελινούλα μου.
Υπάρχουν πολλά άτομα εκεί μέσα. Σίγουρα είδαν , σίγουρα άκουσαν ,αλλά κανένας δεν θέλει να μας πει. Όλοι ξέρουν , όλοι όσοι ήταν εκεί μέσα την μέρα αυτή.
Όταν τελικά σε κατέβασαν με το ασθενοφόρο, σε είδα και δεν πίστευα τα μάτια μου , δεν μπορούσα να έρθω κοντά σου , ήσουν γεμάτη καλώδια, όλοι είχαν πέσει πάνω σου και εγώ απ’ έξω να μην μπορώ να κάνω τίποτα για σένα. Ένιωθα τόσο μικρή , τόσο αδύναμη , τόσο άχρηστη.
Φτάσαμε λοιπόν στο Πανεπιστημιακό , εσύ με το ασθενοφόρο και εμείς με το αμάξι. Τρέχαμε μέσα με τον μπαμπά σου και προλάβαμε την πόρτα της ΜΕΘ μισάνοιχτη και την αρπάξαμε. κεί από πίσω ήταν μια γιατρός έτοιμη να τρέξει να σε δει. Μας είπε ότι όσο μιλάει μαζί μας χάνει χρόνο με εσένα.
“Σας είχαν πει ψέμματα…”
Τη ρώτησα κάτι τελευταίο , της είπα ότι μου είχαν πει ότι δεν κινδυνεύει η ζωή σου και αν είσαι σε καλή κατάσταση. Η απάντηση της Μελινούλα μου ήταν ότι μας είχαν πει ψέμματα και ότι η κατάσταση σου ήταν πολύ δύσκολη.
Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που συνέβη σε σένα αγάπη μου. Που σε πήγαμε , τι σου έκαναν; Τι πήγε τόσο στραβά;
Περιμέναμε…”
Μητέρα Μελίνας: “Είχα καταλάβει βλέποντας τα πρόσωπα όλων έξω από το νοσοκομείο”
“Εγώ να κλαίω όλη την ώρα. Ήρθαν οι φίλοι μας , ταξίδεψε και ο παππούς και η γιαγιά σου που ήθελαν τόσο πολύ να σε δουν. Ημασταν όλοι εκεί, όλοι προσπαθούσαν Μελίνα μου να μας δώσουν κουράγιο ,ότι όλα θα πάνε καλά και εσύ θα ξυπνήσεις. Δεν μπορούσα να το πιστέψω , ίσως επειδή μόνο εγώ είδα τα πρόσωπα όλων έξω από το νοσοκομείο , ίσως επειδή μόνο εγώ σε είδα μέσα στο ασθενοφόρο , άψυχη…
Ήρθε μετά η ώρα να μας ενημερώσουν. Κάτσαμε σε ένα μεγάλο τραπέζι. Μας είπαν ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα , ότι έχουμε κρίσιμες ώρες μπροστά μας.
Ο μπαμπάς σου πήγε να κάνει φασαρία, να φωνάξει , μα εγώ τον σταμάτησα. Να είμαστε καλοί, του είπα , μπορεί να μην φταίνε του είπα.”
Η αναισθησιολόγος σου ,ήταν και πάλι πολύ άνετη!
“Έπρεπε Μελινούλα μου να τον αφήσω να τα κάνει εκεί μέσα ότι θέλει και να πει ότι θέλει , αλλά που να ήξερα.
Η αναισθησιολόγος σου ,ήταν και πάλι πολύ άνετη. Οι υπόλοιποι δεν ήταν. Αφού πήραμε αυτά τα άσχημα νέα , βγήκαμε από το δωμάτιο και περιμέναμε στον διάδρομο. Εκεί πέρασε πρώτα ο ΩΡΛ σου , που εμείς αυτόν ξέραμε , με αυτόν είχαμε επαφές τόσο καιρό. Τον σταματήσαμε…
Τα δάκρυα μου ακόμα να τρέχουν. Δεν μπορούσα να τα σταματήσω. Τον ρώτησα αν αυτό είναι συνηθισμένο και αν πιστεύει ότι θα ξυπνήσεις και αυτός ,όλο νεύρα , μου άνοιξε τα χέρια του. Είπε ότι αυτό συμβαίνει μία στο εκατομμύριο και μετά έφυγε. Βλέπεις Μελινούλα μου , σε φέραμε σε έναν κόσμο πολύ κακό.”
Η διευθύντρια έκλαιγε , η αναισθησιολόγος γελούσε!
“Αμέσως μετά πέρασε η αναισθησιολόγος σου με την διευθύντρια της. Η διευθύντρια αν δεν κάνω λάθος έκλαιγε, μας ευχήθηκε ό,τι καλύτερο , μαζί με άλλες δύο κοπέλες που κλαίγανε κι αυτές.
Η αναισθησιολόγος σου όμως , όταν ο μπαμπάς σου τη ρώτησε τι πήγε λάθος και μήπως σου είχε δώσει παραπάνω φάρμακο και γι αυτό αργείς να ξυπνήσεις , γέλασε.
Ναι Μελίνα μου ,γέλασε!
Τον κοίταξα τον μπαμπά σου , και του είπα: “γελάει;”
Αυτός της είπε ότι δεν είναι ώρα για γέλια ,αλλά αυτή δεν κατάλαβε τίποτα. Μετά από λίγη ώρα , μας άφησαν να μπούμε να σε δούμε. ”
“Σε περιμένουμε να πάμε σπίτι μας”
“Σαν να ζούσα ένα κακό όνειρο. Από τη μια στιγμή στην άλλη κινδύνευε η ζωή σου τόσο πολύ. Μπήκαμε μέσα ,πήγαμε κοντά σου , σου μιλήσαμε , ο μπαμπάς σου δεν άντεχε , είχαμε πει να μην κλαίμε εκεί μέσα , να είμαστε δυνατοί για σένα. Σου έλεγα ότι σε αγαπώ , ότι σε περιμένουμε να πάμε σπίτι μας. Ότι σε περιμένει η Έλλη στο σπίτι. ότι ήρθε η γιαγιά και ο παππούς να σε δουν.”
Σε παράτησαν εκεί μέσα αβοήθητη!
“Σου είπα ότι είσαι δυνατή Μελινούλα μου μα εγώ δεν ήξερα τι σου είχαν κάνει , δεν ήξερα ότι σε παράτησαν εκεί μέσα ,αβοήθητη…”
“…άκουσα μια φωνή από το διάδρομο να φωνάζει Παρασκάκη!
Σηκώθηκα αμέσως κοριτσάκι μου μα δεν έβρισκα τον μπαμπά σου. Πήγα κοντά στην πόρτα με την γιαγιά σου και βγήκε μια γιατρός ,που μας είχαν πει ότι αν βγει αυτή θα είναι μόνο για κακό.Έτσι κι αλλιώς ε΄γω άκουγα από το διάδρομο τι έλεγαν μέσακαι κατάλαβα ότι εσύ πέθανες Μελινούλα μου…”
“Γιατρός για θάνατο Μελίνας: Τους ταλαιπώρησες πολύ…”
Ήρθε κοντά μας η γιατρός και μας είπε ότι εσύ τους ταλαιπώρησες πολύ. Ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι έγινε ,έπαθες πάλι ανακοπή και δεν μπορούσαν να σε επαναφέρουν.Ο παππούς σου ήρθε στο διάδρομο. Του έκανα νόημα Μελίνα μου ότι έφυγες και αυτός έστριψε και βγήκε έξω. Δεν άντεξε. Ήρθε και ο μπαμπάς σου και του είπα ότι μα ς άφησες. Εμείς μπήκαμε με το έτσι θέλω και τους παρακαλέσαμε να προσπαθήσουν λίγο ακόμα. Μα δεν έγινε τίποτα Μελινούλα μου , εκεί ήσουν, άψυχη πάλι και εγώ ,που η δουλειά μου ήταν να σε προστατεύω και να σε έχω καλά , να μην μπορώ να σου κάνω τίποτα. Νομίζω ότι σε φίλησα, δεν θυμάμαι…”
“Η Μελίνα πήρε τη σημαία της στον ουρανό και την έβαψε κόκκινη”
“Πήγα στο σπίτι που ήταν η αδελφούλα σου.Ξύπνησε και με ρώτησε που είναι η Μελίνα. Την πήρα μέσα στο δωμάτιο και της είπα ότι η Μελίνα μας πήγε στον ουρανό και ότι δεν θα μπορέσει να ξαναέρθει.Και η Έλλη μου απάντησε ότι η Μελίνα πήρε τη σημαία της στον ουρανό και την έβαψε κόκκινη. Ακόμα μου φαίνεται πολύ παράξενη η απάντηση της αδελφής σου…”
Η δίκη διεκόπη για την επόμενη Τρίτη 8 Δεκεμβρίου λόγω ασθένειας της κατηγορουμένης αναισθησιολόγου(συγγενή του Παύλου Πολάκη).
Ο πατέρας της Μελίνας δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνηση του για το γράμμα. “Η ταλαιπωρία μας συνεχίζεται για μια ακόμα φορά για να βρεθεί ένα τέλος σε αυτήν την υπόθεση.Στην ΕΔΕ που έκανε η καθηγήτρια αναισθησιολογίας αποδίδει βαρύτατες ευθύνες στην κυρία Πολάκη “τόνισε.
Η Μελίνα είχε, απ’ ό,τι φαίνεται κι από ό,τι μας έχει κοινοποιήσει η τεχνική μας σύμβουλος, έναν οδυνηρό θάνατο. “Σταθμευμένη” στην άκρη του χειρουργικού θαλάμου κι όταν πλέον αποφάσισε κάποιος να ασχοληθεί μαζί της, δηλαδή η κατηγορούμενη, ήταν ήδη αργά» τόνισε ο Μάνος Παρασκάκης ,πατέρας της μικρής Μελίνας.
