«Όταν ήμουν πέντε ετών, ο βιολογικός πατέρας μου αυτοκτόνησε.

Ένιωσα ότι έφταιγα εγώ. Ότι κάτι είχα κάνει λάθος. Ότι αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά, ο πατέρας μου δεν θα είχε επιλέξει αυτό το δρόμο.

Η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε πολύ σύντομα και ο νέος της σύζυγος της ήταν ο πατέρας μου μέχρι που έγινα δεκαεννιά. Τον αποκαλούσα μπαμπά και χρησιμοποιούσα το επώνυμο του όσο πήγαινα σχολείο. Αλλά όταν χώρισαν με τη μητέρα μου, εκείνος έφυγε. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Για άλλη μια φορά, αναρωτήθηκα τι έκανα λάθος. Τι πήγαινε στραβά με έμενα και δεν μπορούσα να κρατήσω κοντά μου έναν πατέρα.

Η μητέρα μου παντρεύτηκε και πάλι και ο νέος της σύζυγος, ο Γιάννης, ήταν υπέροχος. Ένας καλός και ευγενικός άνθρωπος.

Είχα γίνει πλέον είκοσι και δεν ζούσα στο σπίτι μαζί τους αλλά ένιωθα αγάπη και σεβασμό για αυτόν.

Λίγα χρόνια αργότερα η μητέρα μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Οι γιατροί μας είπαν ότι δεν θα ζούσε για πολύ. Λίγο πριν την χάσω για πάντα, ο Γιάννης ήρθε στο σπίτι μου για να μιλήσουμε. Είπαμε πολλά εκείνη τη μέρα αλλά αυτό που με συγκίνησε πραγματικά ήταν αυτό που μου ψιθύρισε στο τέλος.

Μου είπε ότι θα είναι πάντα δίπλα μου, ακόμη και μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Στη συνέχεια με ρώτησε αν θα ήθελα να με υιοθετήσει.

Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Γέμισα δάκρυα. Αυτός ο άνθρωπος με ήθελε. Εμένα!

Αν και δεν μου είχε καμία υποχρέωση, με αγαπούσε σαν πραγματικό του παιδί. Δέχτηκα.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας έγκρισης, ο δικαστής σταμάτησε για λίγο και μας είπε ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη υπόθεση που είχε εκδικάσει ποτέ. Μας ευχαρίστησε που ομορφύναμε τη μέρα του, σκούπισε τα μάτια του και μας αποκάλεσε Πατέρα και Κόρη.

Ήμουν είκοσι πέντε τότε, αλλά ένιωθα σαν μικρό κορίτσι.

Τρία μόλις χρόνια αργότερα, ο Γιάννης διαγνώστηκε και αυτός με καρκίνο. Σε λίγους μήνες τον έχασα.

Στην αρχή ήμουν εκνευρισμένη και πολύ απογοητευμένη με το Θεό που μου πήρε τον πατέρα μου μακριά. Αλλά τελικά υπερίσχυσε μέσα μου η αγάπη και η ευτυχία που έστω και για λίγο είχα δίπλα μου έναν πραγματικό πατέρα. Ένιωθα ευγνωμοσύνη.

Κάθε χρόνο από τότε, την Ημέρα του Πατέρα, συλλογίζομαι τι έμαθα στη ζωή μου για την πατρότητα.

Έμαθα ότι δεν έχει σχέση με τη βιολογία. Ότι πατέρας δεν είναι αυτός που ανατρέφει ένα παιδί. Η πατρότητα είναι στην ψυχή.. Είναι θέμα της καρδιάς. Αυτό το δώρο του Γιάννη από την καρδιά του, θα ζεσταίνει την ψυχή μου για όλη μου τη ζωή».