Κώστας Σαμαράς
Εντάξει, όχι. Ας είμαστε ειλικρινείς: όχι. Δεν είναι πως υπήρξαν τα πιο μισητά πρόσωπα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Χίτλερ, για παράδειγμα, τους… ξεπερνούσε. Και ο Μουσολίνι. Ή, για μερικούς, η πεθερά τους ή ο Τζάστιν Μπίμπερ (ενδεχομένως και η πεθερά του Τζάστιν Μπίμπερ). Αυτοί ήταν σίγουρα πιο αντιπαθείς.
Μέσα στον κλειστό χώρο του στρατοπέδου, ωστόσο, έπαιρναν προαγωγή και κέρδιζαν με το χακί σπαθί τους το ρόλο του πιο «μισητού» τύπου- ο καθένας με την σειρά του, σα να επρόκειτο για ροτέισον προπονητή σε αδιάφορο ματς πρωταθλήματος.
Γιατί, βλέπετε, αν έχεις υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα με πατρική σοβαρότητα κάποια στιγμή στην ζωή σου, απλά δε γίνεται να μην έχεις… μισήσει πέντε συγκεκριμένα άτομα.
Ποια είναι αυτά;
Μα, φυσικά, ο…
ΕΜΘ Επιλοχίας
Εκεί γύρω στα 35-40. Με απαραίτητο, θαρρείς, «αξεσουάρ» την ευδιάκριτη κοιλίτσα και βλέμμα ανθρώπου που έχει χάσει κάθε διάθεση για ζωή. Συνήθως γυροφέρνει στο Γραφείο Κίνησης ή είναι βοηθός του αξιωματικού στο 1ο γραφείο και το σημαντικότερο προσόν του είναι το ότι μπορεί να τα ξύνει με ακονισμένη τσουγκράνα χωρίς να ματώνουν.
Ο Εθελοντής Μακράς Διάρκειας έχει περάσει από τα 18 του μια ζωή στα χακί προσπαθώντας ν’ ανελιχθεί στην στρατιωτική ιεραρχία και τώρα έχει φτάσει να ’χει 3 σαρδέλες στο μπράτσο του- ασχέτως που μετά βίας κολυμπάει, πια, στα βαλτώδη νερά του Ε.Σ.
Συνήθως θα τον ακούσεις να σου λέει πως έχει φάει την ζωή στο στρατόπεδο με το κουτάλι (λες και δεν υπάρχουν πιρούνια…), στ’ απαραίτητα αγωνίσματα για να παραμείνει στο σώμα σημειώνει χρόνο μαραθωνίου στα 100 μέτρα, αν κάνει δεύτερη έλξη φωταγωγείται το Λούβρο και δε δίνει πραγματικά δεκάρα για το τι γίνεται γύρω του.
Εύκολα ο πιο τεμπέλης ΑΥΔΜ, έχει αυτό το υφάκι ανθρώπου που νομίζει ότι τα ξέρει όλα (έμφαση στο «νομίζει») και το παίζει ανώτερος, ενώ μετά βίας έχει ξεπεράσει το στάδιο του Λοχία.
Μα, συγγνώμη, αν ήταν γάτα, θα είχε μείνει στις 3 σαρδέλες;
ΕΠΟΠ Στρατιώτης
Η «μετεξέλιξη» του ΕΜΘ, ο ΕΠΟΠ στρατιώτης αποτελεί τον τελευταίο τροχό της δυσκίνητης αμάξης του στρατού και, ως εκ τούτου, τον συνοδεύουν διάφορα κόμπλεξ- τα οποία φροντίζει να βγάλει, εντέχνως φυσικά, στον απλό στρατιώτη.
Η τελευταία φορά που προσφέρθηκε κάποιος ΕΠΟΠ να κάνει κάτι προκειμένου να βοηθήσει τους άλλους χάνεται στο βάθος του χρόνου, με την άποψη πως αυτό είναι απλά ένας αστικός μύθος και δεν έχει συμβεί ποτέ να κερδίζει συνεχώς έδαφος.
Ο συγκεκριμένος «μονιμάς» φροντίζει να πιάσει από νωρίς το νόημα πως έχει μπει στο ελληνικό δημόσιο και μοναδική του έγνοια είναι η εξασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης άδειας.
Μπορεί να πόνταρε δύσκολα κάποιος τα λεφτά του- ή, ακριβέστερα, έστω κι ένα πεντάλεπτο- πως αυτός που θα τετραγωνίσει τον κύκλο θα είναι ΕΠΟΠ, όμως οι μαθηματικές τους πράξεις όταν είναι να «κολλήσουν» απαλλαγές, άδειες μικρής διάρκειας, τριήμερο Χριστουγέννων και ούτω καθεξής, θα έκαναν ακόμα και τον Ευκλείδη (όχι τον Τσακαλώτο) να σαστίσει.
Ποτέ ξανά στα χρονικά δεν κατάφερε κάποιος να λείψει μια ολόκληρη εποχή (την άνοιξη, ας πούμε) έχοντας υπόλοιπο αδείας 48 κουτσουρεμένες ώρες.
Ποτέ.
Ο Διοικητής
Ελαφρώς ασαφές από άποψη αξιώματος: συνήθως είναι Λοχαγός, αλλά έχει και υπολοχαγούς στις μικρότερες μονάδες μέχρι και Ταγματάρχη στις μεγαλύτερες.
H αλήθεια είναι πως μπορεί οι Διοικητές των στρατοπέδων να μην είναι ακριβώς οι επιτομές της «ψυχούλας», όμως συνήθως τους… μισούμε για τους λάθος λόγους: εμείς, ως φαντάροι, θεωρούμε πως δικαιούμαστε 10ήμερη τιμητική άδεια επειδή κουμπώσαμε όλα τα κουμπιά της παραλλαγής και στείλαμε το «ακομβίωτος» στο στρατιωτικό πυρ το εξώτερον, όμως ο κυριούλης που κάθεται στη μεγάλη καρέκλα του πιο σημαντικού γραφείου της μονάδας μας έχει άλλη γνώμη.
Ο Διοικητής αποτελεί, άθελά του, τροχοπέδη στα όνειρά μας να πάρουμε πίσω την πολιτική μας ταυτότητα μια ώρα (μέρα, βδομάδα, μήνες, εννιάμηνο) αρχύτερα κι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να του συγχωρήσουμε ποτέ .
Ρε νέο, στους παλιούς;
Ο Ταξίαρχος
Όχι, προφανώς, ο Θεοχάρης- πώς μπορεί κάποιος ν’ αντιπαθήσει τον Ταξίαρχο Θεοχάρη, σκουλήκι; Δεν μπορεί, εκτός κι αν θέλει να χάσει τη Λάμψη του με το που θ’ ακούσει ένα «Καλημέρα Ζωή».
Ο Ταξίαρχος αποτελεί τον «μπαμπούλα» που θα ’ρθει σε κάποια μεγάλη άσκηση να μας επιθεωρήσει και αν κάνεις το λάθος και δεν είσαι έτοιμος ή απαντήσεις εσφαλμένα σε κάποια του ερώτηση (Πεις, φερ’ ειπείν, πως είσαι ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ενώ στην πραγματικότητα είσαι ο Κώστας Παπαδόπουλος), το «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει» θα γίνει το αγαπημένο σου τραγούδι, καθώς θα φας φυλακή και για τα εγγόνια σου.
Πώς να μην αντιπαθήσεις σφοδρά, λοιπόν, έναν τύπο που αν σου ρίξει μία θα δεις τ’ άστρα- αυτά στην στολή του- ανάποδα;
Ο Στρατηγός
Η απόλυτη Μάνα- ο τερματιστής Ένας τύπος που το μίσος σου γι’ αυτόν πηγάζει από το φόβο που αισθάνεσαι και μόνο στο άκουσμα της ιδιότητάς του: «Σήμερα ο επιβλέπων της άσκησης “Παρμενίων” θα είναι ο Στρατηγός κύριος Τάδε!».
Και, ok, το «Τάδε» σαν επίθετο μπορεί να μην είναι αρκούντως τρομακτικό, όμως αν σκεφτείς πως ο συγκεκριμένος τύπος μπορεί να σου ρίξει Φ μέχρι να πεις 6.879.342 φορές το αλφάβητο, αρκεί.
Ελάχιστοι φαντάροι είχαν καθημερινή επαφή με στρατηγούς (άλλωστε, δεν μπορείς να τους πλησιάσεις αρκετά, θα σου σφυρίξουν φάουλ και θα εκτελέσει 2 βολές- χαριστικές, κατά πάσα πιθανότητα…), όμως η αντιπάθεια γι’ αυτούς στην χακί επικράτεια είναι δεδομένη.
Ποτέ, κανείς Στρατηγός δεν ήταν αγαπητός στους απλούς στρατιώτες.
Εντάξει, σχεδόν κανείς.
Εξαιρείται ο Μίμης Δομάζος.
