Κώστας Σαμαράς
Ζούμε σε μια ψηφιακή εποχή που θεωρείται αδιανόητο να μην έχεις κινητό ή ίντερνετ στο σπίτι. Τα social media είναι οι κυρίαρχοι του «παιχνιδιού» και βλέπουμε ακόμη και μικρά παιδιά να ασχολούνται σε μεγάλο βαθμό με αυτά. Το ερώτημα, όμως, το οποίο τίθεται πλέον από τους γονείς είναι όχι αν θα αγοράσουν κινητό στο παιδί τους (αυτό το θεωρούν δεδομένο), αλλά πότε.
Αρκετοί γονείς ενδίδουν και παίρνουν κινητό στο παιδί τους ήδη από το δημοτικό. Η παρακάτω μαμά όμως έχει διαφορετική άποψη και θέλει να τη μοιραστεί μαζί μας.
«Έχω τρία παιδιά, ηλικίας 12, 11 και 9 ετών. Δεν τους έχω πάρει κινητό τηλέφωνο και σχεδόν καθημερινά γκρινιάζουν γι’ αυτό. Δεν χάνουν ευκαιρία να μου τονίσουν ότι όλοι τους οι φίλοι έχουν και πως νιώθουν σαν εξωγήινοι στις παρέες τους.
Όσο και να υπερβάλουν το σίγουρο είναι ότι είμαι η σπαστική μαμά που θεωρεί ότι είναι πολύ νωρίς για να έχουν τα παιδιά της κινητό. Αλλά αλήθεια, ποιος ο λόγος να έχουν; Δεν πάνε πουθενά μόνα τους! Ακόμα και όταν είναι στο σπίτι κάποιου φίλου τους, δεν ανησυχώ. Ξέρω τους γονείς και μπορώ να καλέσω στο σταθερό τηλέφωνο οποιαδήποτε στιγμή, ενώ στις εξωσχολικές δραστηριότητες είμαι παρούσα.
Όχι δεν πιστεύω ότι τα παιδιά μου χρειάζονται κινητό σ’ αυτή την ηλικία!
Όταν ο μεγαλύτερος γιος μου πήγε στον χορό του σχολείου, του δώσαμε ένα παλιό κινητό για να μας πάρει τηλέφωνο αν χρειαζόταν κάτι και για να μας πει πότε να πάμε να τον πάρουμε. Τότε πραγματικά χρειαζόταν. Αλλά για καθημερινή χρήση; Μου φαίνεται πολύ νωρίς!
Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο εθιστική μπορεί να γίνει η χρήση του κινητού. Πλέον δεν τηλεφωνείς ή στέλνεις μηνύματα μόνο, αλλά σερφάρεις στο ίντερνετ και χαζεύεις στα social media. Είμαι ενήλικη, όμως, και μπορώ να διαχειριστώ όλη αυτή την πληροφόρηση και να ξεχωρίσω τι αξίζει και τι είναι ”σκουπίδι”.
Επίσης πιστεύω ότι όσο δεν είμαστε εξαρτημένοι από την τεχνολογία, τόσο καλύτερα είμαστε ψυχικά.
Όσον αφορά τα παιδιά μου που είναι στην προεφηβεία ακόμα αναπτύσσονται και θεωρώ πως τα όρια είναι απαραίτητα και για να νιώθουν ασφάλεια, αλλά και για να εξελιχθούν σε πετυχημένους ενήλικες.
Δεν είμαι φίλη τους (έχουν πολλούς!), είμαι η μαμά τους και είναι καθήκον μου να τα μεγαλώσω σωστά, ακόμα και αν κάποιες φορές δεν είναι χαρούμενα με τις αποφάσεις μου.
Δεν θέλω να ξυπνάνε το πρωί και η πρώτη τους σκέψη να είναι να τσεκάρουν τα social media ή να στέλνουν εκατοντάδες μηνύματα αντί να μιλήσουν από κοντά με τους φίλους τους. Θέλω επίσης, να τα προστατεύσω από τη σαβούρα του διαδικτύου.[…]
Είναι μικρά ακόμα και πρέπει να χαρούν την παιδικότητά τους. Όλα τα άλλα θα έρθουν αργότερα, καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν συναισθηματικά και σωματικά.
Για τώρα έχουν τα λούτρινα παιχνίδια τους, μπορούν να σκαρφαλώσουν στα δέντρα, να τρέξουν και να παίξουν με όλη τους την ψυχή. Δεν θέλω να τους το στερήσω αυτό.»
