Κώστας Σαμαράς
Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε αναγνώστης μας ο οποίος θέλησε να μοιραστεί το θαύμα της θεραπείας μεταστατικού καρκίνου του μαστού της συζύγου του. Ο αναγνώστης, του οποίου το όνομα είναι γνωστό στη διεύθυνση της ιστοσελίδας, ήθελε για ευνόητους λόγους να διατηρήσει την περαιτέρω ανωνυμία του.
Σημειώνει πάντως πως τα γεγονότα που παραθέτει είναι πέρα για πέρα αληθινά και μπορουν να τα βεβαιώσουν οι μοναχές της Μονής Αγίου Στεφάνου στην Περαία Θεσσαλονίκης, μετοχι της Μονης Κονσταμονιτου του Αγιου Ορους.
Διαβάστε τι γράφει: ‘
Τα γεγονότα που περιγράφονται παρακάτω συνέβησαν την περίοδο από 21/07/2011 εως τον Οκτώβριο του 2013. Για λόγους ιατρικού απορρήτου και διακριτικότητας απέναντι στους γιατρους που μας περιέθαλψαν δεν δίνονται τα στοιχεία των εμπλεκομένων. Δίνονται όμως τα ονόματα των ιερωμένων διότι έτσι ισως δοθεί η δυνατότητα σε όσους το θελήσουν, να βρουν τη λύση των δικών τους προβλημάτων με την βοήθεια του Θεού. Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους κυριότερους λόγους δημοσίευσης αυτής της καθαρά προσωπικής ιστορίας
Η σύζυγός μου (Ε.Κ) και εγώ (Α.Π) ηλικίας 44 και 45 ετων αντίστοιχα τον Νοέμβριο του 2013, εως το 2011 πιστεύαμε στον Θεό αλλά δεν μας χαρακτήριζε η τυπικότητα στα θρησκευτικά μας “καθήκοντα”. Η δική μου σχέση ήταν ακόμη πιο απομακρυσμένη απο τον Θεό, καθώς δεν είχα εξομολογηθεί ποτέ μου, οι επισκέψεις μου στην Εκκλησία ήταν κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, ενώ ελάμβανα την Θεία Κοινωνία κατά μέσο όρο μία φορά κάθε 2 έτη. Οντας απόφοιτοι Πολυτεχνείου και οι δυό μας, είχαμε έναν καθαρά ορθολογιστικό και τεχνοκρατικό τρόπο σκέψης ο οποίος δεν άφηνε και πολλά περιθώρια ενασχόλησης και προβληματισμού με τα Θεία, η δε σχέση μας με τους συνανθρώπους, πέρα από λίγους δοκιμασμένους φίλους ήταν αρκετά καχύποπτη
Στις 21/07/2011, ανήμερα του Αγίου Παρθενίου η σύζυγός μου ψηλάφισε έναν όγκο στο στήθος της σε χρόνο και με τρόπο που είναι εξαιρετικά σπάνιο να διαγνωσθεί με μια απλή ψηλάφιση. Η διάγνωση μετά από όλες τις διαγνωστικές εξετάσεις στην Αθήνα, και την χειρουργική επέμβαση στο Ιατρικό κέντρο ΙΑΣΩ ήταν κακοήθης όγκος στο στήθος εξαιρετικά επιθετικός (για όσους γνωρίζουν την ορολογία ήταν τριπλά αρνητικός και grade 3). To ευχάριστο σε όλη την κατάσταση ότι ήταν σε αρχικό στάδιο (Stage 1, T1N0M0).
Τον Σεπτέμβριο του 2011 και πριν αρχίσει η συζυγός μου τις χημειοθεραπείες αποφάσισα να επισκεφθώ το Αγιον Ορος μετά από 24 χρόνια, τόσο για να ευχαριστήσω τον Θεό για την εξαιρετικά σπάνια αυτοδιάγνωση με την οποία πρόλαβε η σύζυγός μου την επέκταση του καρκίνου (ως εκείνη την χρονική στιγμή βέβαια), όσο και να ζητήσω την βοήθειά Του για την δύσκολη συνέχεια (χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες κλπ). Μέσω ενός φίλου βρέθηκα να εξομολογούμαι για πρώτη φορά στην ζωή μου στον γέροντα Αγάθωνα, ηγούμενο της Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Ορους. Κατα την διάρκεια της πολύ σύντομης εξομολόγησης ήμουν εξαιρετικά αμήχανος ζήτησα την ευχή του γέροντα την οποία μου έδωσε και την επόμενη κοινώνησα.
Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά ήρθαμε πιο κοντά στον Θεό, επισκεπτόμενοι όποτε μας δινόταν η ευκαιρία διάφορες Μονές ανα την Ελλάδα (τον Αγιο Ραφαήλ και τον Ταξιάρχη Μανταμάδος στην Λέσβο, τον Αη Γιάννη τον Ρώσσο, τον Οσίο Δαυίδ και τον Αγιο Παρθενιο στην Ευβοια, την Παναγία την Μυρτηριώτισσα στα Κύθηρα την Παναγία την Μαλεβή στην Αρκαδία, την Αγία Παρασκευή και την Παναγία την εικοσυφοινησα στις Σερρες κ.λ.π. ) ενώ ξεκινήσαμε να επισκεπτόμαστε συχνά το μετόχι της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου αφιερωμένο στον Αγιο Στέφανο στην Περαία Θεσσαλονίκης παρακαλώντας τον Θεό και τους Αγίους για ένα πράγμα: την υγεία μας.
Στο μετόχι γνωρίσαμε και την ηγουμένη του μοναστηριου την Αγάθη η οποία και μας παρότρυνε να επισκεπτόμαστε τις μονές σε όποιο σημείο της Ελλάδας και να βρισκόμαστε. Ταυτόχρονα εγω καθιέρωσα ως τάμα να ανάβω ένα κεράκι κάθε ημέρα στο εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου που βρίσκεται κοντα στο σπίτι μου σε προάστιο της Θεσσαλονίκης όπου ζούμε μόνιμα. Επίσης επισκέφθηκα με τον δεκάχρονο γιο μου άλλη μια φορά την Μονή Κονσταμονίτου στο Αγιο Ορος τον Οκτώβριο του 2012 όπου δεν μπορέσαμε να δούμε τον γέροντα καθώς απουσίαζε
Τον γέροντα Αγάθωνα τον συναντήσαμε μαζί με την σύζυγό μου άλλες δύο φορές στο μετόχι της Μονής στην Περαία ζητώντας απλώς την ευλογία του, συναντήσεις που διαρκούσαν λίγα δευτερόλεπτα.
Τον Μάιο του 2013 επισκεπτόμενοι το μετόχι η συζυγός μου θέλησε και πάλι να ζητήσει την ευχή του γέροντα ξεκινώντας να του λέει ότι έζησε μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία της. Πριν προχωρήσει σε λεπτομέρειες, ούτε καν αναφέρει το είδος της ασθένειας, ο γέροντας που την έβλεπε για 3η φορά στην ζωή του και ισως και να μην θυμόταν το όνομά της άπλωσε το χέρι του την ακούμπησε στο στήθος στο σημείο της χειρουργικής τομής και της είπε “τώρα όμως είσαι σίδερο”.
Αυτό το γεγονός μας συγκλόνισε, ενίσχυσε την πίστη μας στο Θεό και μας έδωσε δύναμη για την σύνεχεια, για να αντιμετωπίσουμε με αισιοδοξία τις επαναληπτικές εξετάσεις που θα ακολουθούσαν. Η σύζυγός μου ανέπτυξε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση με την ηγουμένη Αγάθη και εγώ εξομολογήθηκα στον γέροντα άλλη μια φορά, με μεγαλύτερη πίστη και καθόλου αμηχανία. Επίσης ο γέροντας ευλόγησε όλη την οικογένεια μας (2 παιδιά 10 και 15 ετών).
Τον Οκτώβριο του 2013 σε προγραμματισμένη ετήσια αξονική τομογραφία της συζύγου μου διαγνώσθηκε μονήρης όζος (όγκος) 1 cm στον άνω λοβό του αριστερού πνέυμονα. Οι γιατροί όλοι από την πρώτη στιγμή ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι φοβούμενοι μετάσταση στον πνεύμονα. Χωρίς αυτό να σημαίνει καταστροφή, ήταν το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να μας συμβεί την στιγμή που θεωρούσαμε ότι ο κίνδυνος μετά από 2 και πλέον έτη είχε σχεδόν περάσει. Προγραμματίσαμε μια εξέταση (pet scan) η οποία θα έδειχνε πιθανές μεταστάσεις σε άλλα μέρη του σώματος καθώς και την φύση του διαγνωσθέντα όγκου.
Πριν από την σημαντική αυτη εξέταση επισκεφθήκαμε το μετόχι της μονής στην Περαία με σκοπό να ζητήσουμε την ευχή του Γέροντα που τύχαινε να βρίσκεται εκεί καθώς και της Γερόντισσας. Ενώ περιμέναμε την σειρά μας να δούμε τον Γέροντα (συνήθως υπάρχει αναμονή από 30΄ εως κάποιες ώρες καθώς είναι πολλοί οι πιστοί που τον επισκέπτονται) ζήτησε να μας δει πρώτους χωρίς να έχουμε πει σε κανέναν τον λόγο της επίσκεψής μας. Οταν τον συνάντησα η πρώτη του κουβέντα ήταν “τι θέλεις εσύ εδώ?”. Του απαντώ “την ευχή σου Γέροντα” και κάθομαι σε μια καρέκλα να του μιλήσω.
“Την έχεις με τα δυό μου χέρια” μου απαντά “και τώρα σήκω και φύγε γιατί δεν έχετε τίποτε” συνέχισε. Εγώ επέμεινα και ξεκινώντας να του διηγηθώ να νεότερα ο Γέροντας με διέκοψε με ένα ήρεμο χαμόγελο και μου είπε να φύγω, δεν χρειάζεται να ζητήσω τίποτα γιατί η σύζυγός μου είναι υγιέστατη, για την ακρίβεια “σίδερο”. Κατεβαίνοντας από τον εξώστη της μονής συναντήσαμε την Γερόντισα η οποία έλαμπε και κοιτώντας με με ένα διαπεραστικό βλέμα, σκέτη ακτινογραφία, με το οποίο δεν με έχει ξανακοιτάξει άνθρωπος με διαβεβαίωσε και η ίδια ότι η συζυγός μου είναι υγιέστατη.
Η εξέταση pet scan έγινε και βγήκε αρνητική. Ακολούθησε θωρακοσκόπηση αφαίρεση του όζου και βιοψία στο Θεαγένειο Νοσοκομείο στην Θεσσαλονίκη η οποία εδειξε καλοήθεια χωρις ομως να μπορει να δοθεί ιατρική εξήγηση απο που προηλθε ή τι την προκάλεσε.
Σε ολη την διάρκεια των εξετάσεων ο κόσμος και οι φίλοι μας απορούσαν με την ηρεμία μας και την αισιοδοξία που είχαμε χωρίς ακόμα να γνωρίζουν το τι είχε συμβεί στο Μετόχι της Μονής.
Τώρα που η περιπέτεια αυτή έχει τελειώσει αυτό που θα μου μείνει ειναι ότι πλέον δεν πιστεύω απλώς στον Θεό. Από εδώ και πέρα γνωρίζω τόσο την ύπαρξή Του όσο και μεγαλοψυχία Του. Το μόνο που έχω να πω σε συνανθρώπους μου που ζουν παρόμοιες καταστάσεις είναι να μην χάνουν την πίστη τους και να βρίσκονται κοντά στον Θεό.
