Κώστας Σαμαράς
Εγκαταλελειμμένο παραμένει το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελληνικού που για 63 χρόνια εξυπηρετούσε τις πτήσεις εσωτερικού και εξωτερικού. Τα σημάδια του χρόνου και της φθοράς είναι εμφανή.
Την εικόνα εγκατάλειψης ενισχύουν τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής. Παραμένουν εκεί από τότε που έκλεισε το αεροδρόμιο, που αποτελούσε την κύρια βάση των δραστηριοτήτων των Ολυμπιακών Αερομεταφορών, του κρατικού αερομεταφορά της Ελλάδας.
Δείτε την εντυπωσιακή πτήση με drone του Θωμά Ανδρεόπουλου, πάνω από την νοτιοανατολική πλευρά του αεροδρομίου, εκεί που κάποτε ήταν ο τερματικός για τις διεθνείς πτήσεις.
Στην νοτιοανατολική πλευρά του αεροδρομίου παραμένουν ακόμη 7 αεροσκάφη της Ολυμπιακής.
Ανάμεσά τους δεσπόζει ο λεγόμενος «Ολύμπιος Αετός», ένα Boeing 747-200 που εκτελούσε πτήσεις μεγάλων αποστάσεων. Το 1973, το πρώτο «τζάμπο τζετ» όπως αλλιώς ονομαζόταν, πραγματοποίησε το παρθενικό του ταξίδι για Νέα Υόρκη, ενώ το δεύτερο στο Σίδνεϋ.7
Αποτελούνταν από δύο ορόφους. Το επάνω κατάστρωμα είχε κατασκευαστεί για τις προνομιακές θέσεις, ενώ το κάτω για τις οικονομικές.Η καμπίνα του αεροσκάφους ήταν χωρισμένη σε ζώνες, καθεμία από τις οποίες είχε ονομαστεί με διάφορα σημεία της Ακρόπολης των Αθηνών. Για παράδειγμα, η Ζώνη Α ονομαζόταν «Προπύλαια», η Ζώνη Β «Ερεχθείον» και η Ζώνη Γ «Παρθενώνας».
Το μέγεθός του ήταν τέτοιο που για τουλάχιστον 37 χρόνια κατείχε παγκόσμιο ρεκόρ του αεροσκάφους με την μεγαλύτερη χωρητικότητα επιβατών.
To 1974 εξυπηρετήθηκαν περίπου 2.500.000 επιβάτες μεταξύ των οποίων οι 790.000 ήταν πτήσεις εξωτερικού.
Το αεροσκάφος ταξίδευε έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Από τότε εγκαταλείφθηκε στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Το 2001 έγινε η τελευταία απογείωση ενός Boeing 737 με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Μετά από αυτό το Αεροδρόμιο του Ελληνικού έβαλε επισήμως λουκέτο. Το άλλοτε Διεθνές Ελληνικό Αεροδρόμιο έδωσε τη θέση του στο σύγχρονο Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», βάζοντας τέλος σε μια εποχή γεμάτη δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές εργαζομένων και επιβατών.
Λίγα χρόνια αργότερα, η «πονεμένη» Ολυμπιακή, ιδιωτικοποιείται και γίνεται πλέον Olympic Air. Η εταιρία που κάποτε άνηκε στον Αριστοτέλη Ωνάση, περνάει στα χέρια του επιχειρηματία, Ανδρέα Βγενόπουλου. Η άλλοτε «Ολυμπιακή των πέντε Ηπείρων» έφτασε στο σημείο να κάνει κυρίως πτήσεις εσωτερικού.
Η πορεία της Ολυμπιακής άλλαξε ριζικά, όταν το 1973 ο γιος του Αριστοτέλη Ωνάση, Αλέξανδρος Ωνάσης έχασε τη ζωή σε αεροπορικό δυστύχημα. Δύο χρόνια αργότερα μεταβιβάζει την εταιρία στο ελληνικό δημόσιο.
Για την Ολυμπιακή η περίοδος μετά τον Ωνάση ήταν δύσκολη.
Η μια απεργιακή κινητοποίηση διαδέχονταν την άλλη. Η μεγαλύτερη που σημάδεψε την ιστορία της Ολυμπιακής έγινε από τον Δεκέμβριο του 1977 μέχρι τον Ιανουάριο του 1978. Τα αιτήματα των εργαζομένων ήταν η δημιουργία κανονισμού εργασίας, συνθέσεις πληρωμάτων και νέο μισθολόγιο. Οι εργαζόμενοι κατάφεραν να πάρουν αυτό που ήθελαν μετά από 35 μέρες απεργίας.
Με τα χρόνια, το έλλειμμα και τα χρέη της εταιρίας μεγιστοποιήθηκαν. Η εμπιστοσύνη των επιβατών άρχισε να χάνεται. Πολλές φορές έρχονταν αντιμέτωποι με απεργίες, στάσεις εργασίας, καθυστερήσεις και ακυρώσεις πτήσεων.
Η εταιρία που προτιμούσαν κάποτε μεγάλες προσωπικότητες, όπως οι ηθοποιοί Ομάρ Σαρίφ, ο Αλέν Ντελόν, ο Άντονι Κουίν και η Λιζ Τέιλορ, έχασε την αξιοπιστία της.
Από τα επίχρυσα σερβίτσια, τις προσεγμένες στολές των αεροσυνοδών και των πιλότων που σχεδίαζαν κορυφαία ονόματα του χώρου της μόδας και τα σεμινάρια των υπαλλήλων στο Μονακό την εποχή που ήταν επιχείρηση του Αριστοτέλη Ωνάση, η Ολυμπιακή έγινε θυγατρική, άλλου αερομεταφορέα. Το Μουσείο της Πολιτικής Αεροπορίας μετά από πολύχρονες προσπάθειες κατάφερε να αποτυπώσει τη χρυσή εποχή της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
