Κώστας Σαμαράς
Διαβάζοντας τις ιστορίες σας κάπου εδώ θα ήθελα να πω και τη δική μου περίεργη αλλά και συνάμα μπερδεμένη ιστορία. Είμαι τώρα 29 χρονών και πλέον στην διαδικασία διαζυγίου και έχω ένα μικρό αγγελούδι 2 χρονών… Πριν από 5 χρόνια γνώρισα τον άντρα μου, ίδια ηλικία είχαμε και δείχναμε να θέλαμε τα ίδια πράγματα για την ζωή. Είχαμε τις ίδιες προσδοκίες ώσπου μια μέρα αποφασίσαμε μετά σχεδόν τον ένα χρόνο να γνωριστούν οι οικογένειές μας και εκεί είναι που ξεκίνησε όλο το άσχημο στόρι για εμάς…
Οι δικοί του από την πρώτη στιγμή που με γνώρισαν δεν με ήθελαν όχι τόσο η μητέρα του όσο ο πατέρας του που αν μπορούσε να με εξαφανίσει από προσώπου γης θα το έκανε… Βλέπετε δεν ήμουν το επίπεδο που ήθελε για το γιο του και για τη νοοτροπία του… Δεν ήμουν η νύφη που θα έμενε μαζί τους μια ζωή στο ίδιο σπίτι να τους μαγειρεύει, να τους πλένει, να τους φροντίζει και φυσικά να μην έχει λόγο για τίποτα. Εγώ ήμουν με σπουδές και αυτό δεν άρεσε, ήμουν με μια δουλειά και δεν θέλανε (νοσηλεύτρια στο επάγγελμα)…
Πολλά τα προβλήματα παρά τις προσπάθειες που έκανα για να τους φέρω κοντά μου, να βοηθήσω σε θέματα υγείας, να καθαρίζω το σπίτι τους όταν φεύγανε, να τους μαγειρεύω να βγούνε φαγητό όταν θα γυρίσουν από ταξίδια, αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετά αυτά που έκανα. Πάντα θα έλεγαν στον άντρα μου μια κακιά κουβέντα ότι δεν κάνω… Από την αρχή του είχαν πει ότι δεν με θέλουν και ο άντρας μου ποτέ δεν πήρε θέση σε αυτό να στηρίξει εμένα. Πάντα με κατηγορούσε ότι υπερβάλλω και δεν είναι έτσι…
Στα δύο χρόνια λοιπόν σχέσης έρχεται το παιδί μας… Τότε λοιπόν τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα… 8 μηνών έγκυος εγώ έπρεπε να παντρευτούμε με πολιτικό γάμο για λόγους γραφειοκρατικούς και ανακοινώνουμε την ημερομηνία στις οικογένειές μας…Εκεί λοιπόν είναι που ο πεθερός μου έρχεται με ένα χαρτί στα χέρια του και μου ζητούσε να του υπογράψω ότι σε περίπτωση που χωρίσω με τον άντρα μου εγώ και το παιδί μου δεν θα διεκδικήσουμε τίποτα από την περιουσία του… Δεν το υπέγραψα ποτέ, του είπα δεν θέλω τίποτα και δόξα τω Θεώ έχω στη ζωή μου… Πήγα στο νοσοκομείο από τη στεναχώρια μου με πρόωρες συσπάσεις και ο γιατρός μου αύξησε τα χάπια. Μέχρι που γέννησα ο άντρας μου σε όλο αυτό απών. Με έβλεπε να κλαίω, να στεναχωριέμαι και έφευγε για δουλειά ή έξω και με άφηνε μόνη μου…
Παντρευόμαστε, έρχεται το παιδί και τότε την πρώτη μέρα που εγώ ακόμα ήμουν στο χειρουργείο γιατί κατάφερα να γεννήσω μετά από 12 ώρες και αφού μπήκαμε άρον άρον στο χειρουργείο γιατί έχασε παλμούς το παιδί, ενώ ακόμα ήμουν μέσα και το παιδί το πήραν έξω, όταν το είδαν του είπαν τού άντρα μου που καθόταν από πάνω και το χάζευε σαν χαζομπαμπάς: «Τι το κοιτάς έτσι, ένα κομμάτι κρέας είναι!».
Ποτέ δεν με στήριξαν σε κάτι, απλά πάντα λόγια, λόγια, ποτέ βοήθεια σε τίποτα… Ο άντρας μου δεν έπαιρνε μέρος απλά μου έλεγε μην ακούς ώσπου άρχιζε και αυτός να αλλάζει. Με άφηνε όλη μέρα μόνη μου με το παιδί μέχρι αργά το βράδυ, τον παρακαλούσα να έρθει να κάτσει λίγο με το μικρό για να φάω, να κάνω ένα μπάνιο αλλά τίποτα. Ένιωθα να καταρρέω. Η οικογένειά κου με βοηθούσε όσο μπορούσε και ευτυχώς που τους είχα μαζί μου…
Στα 4 χρόνια λοιπόν ο άντρας μου έκανε αρκετές χαζομάρες. Τον είχα πιάσει να μιλάει με κάποιες γυναίκες, την πρώην και να στέλνει φωτογραφίες του παιδιού μας. Στα 4 χρόνια λοιπόν ένα βράδυ μου έρχονται κάποια μηνύματα από μια γνωστή μας. Ο άντρας μου είχε δημιουργήσει σχέση μαζί της κοντά ένα χρόνο. Πήγαινε ταξίδια, μου ζητούσε εμένα να του βρω ξενοδοχείο να μείνει με τη γκόμενα και εγώ τον ύπνο του δικαίου ώσπου όλα αποκαλύφθηκαν… Είχε δώσει ένα μεγάλο ποσό στον πατέρα της γκόμενάς του….
Θέλω να πάω να επισκεφτώ έναν ειδικό γιατί δεν μπορώ να διαχειριστώ καταστάσεις μέσα μου… Ο ίδιος μια με κατηγορεί μια μου λέει πάρε το παιδί και πάμε να φύγουμε μαζί στο εξωτερικό, δεν τον εμπιστεύομαι πλέον όμως… Πονάω πολύ μέσα μου αλλά δεν τον εμπιστεύομαι… Το διαζύγιο δεν το υπογράφει, λέει δεν είναι έτοιμος γιατί πήγαμε για συναινετικό και συμφώνησα σε όλα όσα ήθελε για το παιδί, μέρες, ώρες, διατροφή, τα πάντα, ό,τι ήθελε συμφώνησα και ας μην ασχολήθηκε ποτέ με το παιδί, ούτε πόσα κιλά είναι δεν ξέρει, ούτε πάνα δεν του άλλαξε ποτέ του. Εγώ έτρεχα για όλα παιδί, δουλειά, σπίτι, τα πάντα…
Εύα
