Κώστας Σαμαράς
Μείναμε με ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο και το περιστάτικο ήταν το πιο αποκαλυπτικό για το πώς βλέπεις ο κόσμος τα ηλεκτρικά και πόσο λίγα γνωρίζει για την ηλεκτροκίνηση.
Είναι γύρω στις 9:30 το πρωί και φεύγω από το σπίτι μου με ένα premium ηλεκτρικό αυτοκίνητο δοκιμής. Μόλις λίγα εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι στη μέση κεντρικού δρόμου το αυτοκίνητο κάνει σκορτσαρίσματα και μετά από 20 μέτρα σβήνει και τέλος.
Ναι, αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί (και σε θερμικό) και όχι δεν είχα ξεχάσει να το φορτίσω. Είχε μια χαρά 85% μπαταρία αλλά όπως φαίνεται ήταν η στιγμή που το λογισμικό του έπαθε μεγάλο κοκομπλόκο.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο σε αυτές τις καταστάσεις είναι ότι παρακωλύω την κυκλοφορία και μόλις είχα αρχίσει να κόβω στην μέση την περιοχή. Ευτυχώς υπήρχε δρόμος που μπορούσε να λειτουργήσει ως παράκαμψη και άμεσα ανέλαβα χρέη τροχονόμου.
Δεν έχει νόημα να μπω περισσότερο στη φάση του τροχονόμου αλλά θα πω ότι είναι δύσκολη δουλειά και σε πονάνε οι ώμοι στο μισάωρο -άσε που χωρίς στολή προσπαθούσα πολύ περισσότερο από έναν αληθινό τροχονόμο να πείσω τους οδηγούς να πάρουν την παράκαμψη.
Όλα αυτά κράτησαν μέχρι να περάσει ένας συμπαθέστατος αστυνομικός με μοτοσικλέτα, ο οποίος πολύ πρόθυμα έκλεισε τον δρόμο με ταινία και έτσι μπόρεσα να περιμένω κοντά στο αυτοκίνητο και να ασχοληθώ με την οδική βοήθεια.
Σε αυτές τις στιγμές κατάλαβα πόσο κακή γνώμη έχουν οι οδηγοί για τα ηλεκτρικά αλλά πόσο αγνοούν δεκάδες πράγματα για την νέα εποχή της αυτοκίνησης. Σύμφωνα με έρευνες ένα από τα βασικά προβλήματα είναι ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει τα χαρακτηριστικά της ηλεκτροκίνησης.
Το περιστατικό που μου έτυχε ήταν η απόδειξη αυτής της έρευνας. Το τι άκουσα δεν λέγεται. Μια κυρία με υβριδικό προσπάθησε να το βάλει μπρος “γιατί έχω και γω ηλεκτρικό”, παρότι είχε υβριδικό. Αφού προσπάθησε αρκετή ώρα έφυγε απογοητευμένη και με λίγη ντροπή που το έπαιξε έξυπνη -προφανώς εγώ δεν αποκάλυπτα την ιδιότητά μου (συντάκτης αυτοκινήτου) γιατί ήθελα να μάθω πραγματικά τι σκέφτονται.
Ο καλύτερος ήταν πιτσιρικάς με παπάκι που με ρωτάει γιατί δεν κάνω το αυτοκίνητο στην άκρη και του απαντάω μονολεκτικά “είναι ηλεκτρικό”. Δεν τον πτόησε και είπε ότι θα το σπρώξει. Το παρακολουθούσα που προσπαθούσε να σπρώξει δύο τόνους με χειρόφρενο. Μετά από λίγο έφυγε και αυτός απογοητευμένος.
Οι περισσότεροι πέρναγαν και ρώταγαν τι έγινε, τους εξηγούσα ότι έμεινα, τους έκανε εντύπωση ότι δεν έκανα στην άκρη και όταν τους έλεγα ότι είναι ηλεκτρικό είχαν όλοι την ίδια έκφραση απαξίωσης. Μα όλοι!
Στο βλέμμα όλων έβλεπες την ικανοποίηση που δεν έχουν ηλεκτρικό για να την πατήσουν και αυτοί όπως εγώ -ασχέτως αν τα στοιχεία δείχνουν ότι τα θερμικά πάνε πιο συχνά συνεργείο. Και για πράγματα που ένα ηλεκτρικό δεν θα πάει ακόμα και μετά από 180 χιλιάδες χιλιόμετρα. Τι είναι αυτό; π.χ. τα τακάκια και οι δίσκοι των φρένων.
Αυτή η μικρή περιπέτεια μου έδωσε να καταλάβω ότι όλα τα μέσα αυτοκίνητου (και όχι μόνο) πρέπει να εξηγήσουν όσο περισσότερο απλά γίνεται και με παραδείγματα τι σημαίνει να κυκλοφορείς και να κατέχεις ηλεκτρικό αυτοκίνητο.
Και φίλοι οδηγοί αν δείτε ηλεκτρικό που έμεινε μην προσπαθήσετε να το σπρώξετε εκτός αν έχετε την δύναμη του Χαλκ και σε περίπτωση που το καταφέρετε θα έχετε κάνει τόσο μεγάλη ζημιά που δεν φαντάζεστε. Προς το παρόν ας πούμε ότι η οδηγία των εταιριών είναι να μην κουνιούνται καθόλου από το σημείο που έμειναν.
