Κώστας Σαμαράς
Η Ρέιτσελ αγαπούσε τα κειμήλια κοσμήματα που της άφησε η μητέρα της, μέχρι που μια μέρα βρήκε το κουτί άδειο. Με μια ομολογία από τον σύζυγό της, συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν μόνο η μισή αλήθεια. Όταν είδε τα σκουλαρίκια της μητέρας της σε μια άλλη γυναίκα, όλα τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν…
Πήγα στο κατάστημα εκείνο το πρωί για γάλα, κοτόπουλο και σμέουρα. Περίεργος συνδυασμός, αλλά ήταν αυτά που χρειαζόμουν. Το γάλα για τον καφέ και τα δημητριακά, το κοτόπουλο για το δείπνο και τα σμέουρα για τα muffins με σμέουρα και λευκή σοκολάτα που λάτρευε ο άντρας μου.
Μπήκα στο κατάστημα για ψώνια, αλλά έφυγα με μια αλήθεια που δεν ήξερα ότι έπρεπε να αποκαλυφθεί.
Ήταν στο διάδρομο με τα γαλακτοκομικά. Η γειτόνισσά μας. Νέα, ξανθιά και πρόσφατα χωρισμένη. Χαμογελούσε ανέμελα κοιτώντας τις επιλογές γιαουρτιού. Και κρεμασμένα από τα αυτιά της… ήταν τα σκουλαρίκια της μητέρας μου.
Η ανάσα μου κόπηκε. Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τα δάχτυλά μου έσφιξαν το καλάθι αγορών τόσο δυνατά που έγιναν λευκά.
Όχι. Αποκλείεται.
Προσπάθησα να κρατήσω τη φωνή μου ανέμελη καθώς πλησίασα.
«Μελ, γεια! Υπέροχα σκουλαρίκια!»
Χαμογέλασε, αγγίζοντάς τα προσεκτικά.
«Ω, ευχαριστώ, Ρέιτσελ! Είναι δώρο από κάποιον ξεχωριστό, ξέρεις.»
Ένα δώρο. Από κάποιον ξεχωριστό. Κάποιον παντρεμένο;
Ο κόσμος γύρω μου έγειρε.
«Είναι πανέμορφα!» είπα, σφίγγοντας τα δόντια μου. «Δεν ήρθαν μαζί με ένα μενταγιόν και ένα βραχιόλι; Τι όμορφο σετ θα ήταν…»
Η Μελ ανοιγόκλεισε τα μάτια, φανερά μπερδεμένη.
«Αν τα είχα, σίγουρα θα τα φορούσα! Αλλά έχω μόνο τα σκουλαρίκια. Ίσως όμως ο ξεχωριστός μου κάποιος μου κάνει όλο το σετ δώρο!»
Και τότε κατάλαβα.
Ο Ντέρεκ δεν είχε απλώς ενεχυριάσει τα κοσμήματα της μητέρας μου. Είχε χαρίσει ένα μέρος τους στην ερωμένη του.
Δεν είχε όμως υπολογίσει ένα πράγμα.
Εμένα.
Τότε
Σκούπιζα κάτω από το κρεβάτι όταν είδα το κουτί.
Το σήκωσα. Το άνοιξα.
Άδειο.
Ο αέρας έφυγε από τα πνευμόνια μου. Το σοκ με χτύπησε σαν χαστούκι.
«Ντέρεκ!» όρμησα στο σαλόνι, όπου καθόταν με το λάπτοπ του.
«Τι είναι, Ρέιτσελ; Πολύ πρωί για φασαρίες.»
«Τα κοσμήματα της μητέρας μου. Τα πήρες;»
Συνοφρυώθηκε.
«Όχι. Ίσως τα πήραν τα παιδιά.»
Το στομάχι μου σφίχτηκε. Δεν υπήρχε περίπτωση.
Πήγα κατευθείαν στο playroom.
«Νόρα, Έλι, Άβα, πήρατε το κουτί κάτω από το κρεβάτι μου;»
Τρία ζευγάρια αθώα μάτια με κοίταξαν.
«Όχι, μαμά.»
Αλλά η Νόρα, η μεγαλύτερη, δίστασε.
«Είδα τον μπαμπά με αυτό», είπε. «Μου είπε ότι ήταν μυστικό. Και ότι θα μου αγόραζε καινούριο κουκλόσπιτο αν δεν έλεγα τίποτα.»
Οργή με διαπέρασε.
Ο Ντέρεκ είχε κλέψει από εμένα.
Ο ίδιος μου ο σύζυγος.
Αργότερα
Την επόμενη μέρα, τον αντιμετώπισα.
«Το έκανα για εμάς», είπε. «Πούλησα τα κοσμήματα για να πάμε διακοπές.»
«Τα ΠΟΥΛΗΣΕΣ;»
«Ρέιτσελ, δυσκολευόμαστε οικονομικά!»
«Δεν είχες κανένα δικαίωμα!»
Η Εκδίκηση
Ήξερα τι έπρεπε να κάνω.
Πήρα την κόρη μου και πήγα στο ενεχυροδανειστήριο. Με λίγο παρακαλετό, πήρα πίσω το μενταγιόν και το βραχιόλι της μητέρας μου.
Τα σκουλαρίκια, όμως, ήταν ακόμα με τη Μελ.
Χτύπησα την πόρτα της.
Της έδειξα τη διαθήκη της μητέρας μου. Της έδειξα φωτογραφία της να φορά το σετ.
Το πρόσωπό της χλόμιασε.
«Ρέιτσελ… δεν ήξερα. Νόμιζα ότι ήταν δώρο του Ντέρεκ.»
«Δεν ήταν δικό του να δώσει.»
Χωρίς άλλη κουβέντα, έτρεξε μέσα και μου τα έφερε.
«Λυπάμαι», είπε. «Δεν το ήξερα. Και… ούτε ο Ντέρεκ ανήκει σε μένα. Αλλά ούτε και σε σένα. Αν το έκανε σε σένα, μπορεί να το ξανακάνει.»
Το ήξερα ήδη.
Το Τέλος
Περίμενα μέχρι να επιστρέψει στη δουλειά.
Και του πήγα τα χαρτιά του διαζυγίου, μπροστά στους συναδέλφους του.
«Έδωσες τα κοσμήματά μου στην ερωμένη σου;» Η φωνή μου ήταν δυνατή. «Με έκλεψες. Με πρόδωσες. Και αυτό ήταν το τελευταίο σου λάθος.»
Γύρισα και έφυγα.
Έκλαψε. Παρακάλεσε.
Αλλά είχα τελειώσει.
Του πήρα ό,τι μπορούσα. Και τώρα;
Ανάμεσα στη διατροφή και τη διαμονή των παιδιών… δεν του έμεινε τίποτα.
